Σκόρπιες σκέψεις για τον Κάριους και το δικαίωμα στο λάθος

Στην ταινία Grease, o John Travolta προπονείται και καλά στο στίβο του κολεγιακού γηπέδου και με την άκρη του ματιού του κόβει στην κερκίδα την Olivia Newton John, την οποία είχε στο ψήσιμο, παίζοντας το όμως και σκληρό αντράκι. Στην προσπάθειά του να παραστήσει τον αθληταρά εντυπωσιάζοντας την, αυξάνει ταχύτητα, αλλά για κακή του τύχη σκοντάφτει, προκαλώντας το γέλιο της υποψήφιας ερωμένης.

Τη 10ετία του 80 που οι βιντεοκασέτες ήταν στη μόδα, βλέπαμε ταινία με κάτι φίλους. Πρέπει να ήταν το About last night, όπου κάποια στιγμή ένας πρωταγωνιστής ανεβαίνοντας κάτι σκαλοπάτια, στραβοπάτησε και παραλίγο να τσακιστεί. Η συγκεκριμένη σκηνή δεν εξυπηρετούσε σε κάτι το σενάριο, ήταν τόσο αυθεντική όμως που είμαι σίγουρος πως δεν έγινε επίτηδες, απλώς ο σκηνοθέτης την κράτησε επειδή ήταν πολύ αστεία.

Να μην τα πολυλογώ, με τους φίλους μου παρατήσαμε τη συνέχεια της ταινίας και πατώντας ακατάπαυστα το review, βλέπαμε και ξαναβλέπαμε την ίδια σκηνή για ώρες, γελώντας ολοένα και περισσότερο κάθε φορά. Μιλάμε για ελάχιστα frames, που μας έκαναν όμως να κρατάμε τις κοιλιές μας…

Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και στην κανονική ζωή, όλους μας έχει τύχει να δούμε σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί γκόμενα με τρία κιλά σοβά για μακιγιάζ και υφάκι ντίβας, που κάποια στιγμή προδίδεται από τα ψιλοτάκουνα και σαβουρντίζεται στο πάτωμα, με χάρη που θα ζήλευε κι ο Φορτούνης. Κι από εκεί που κοιτούσε τους πάντες αφ΄ υψηλού, το αμήχανο βλέμμα της μένει κολλημένο στο έδαφος, μην αντέχοντας τη ντροπή.

Μη σου τύχει που λένε, φαντάσου να σου συμβεί σε τελικό Champions League μπροστά σε εκατοντάδες εκατομμύρια μάτια. Δεν είναι μόνο πως καταδικάζεις την ομάδα σου, δεν είναι ότι δε θα έχεις μούτρα να κυκλοφορήσεις στην πόλη σου, αλλά δε θα αντέχεις να ξεμυτίσεις από το σπίτι να παίξεις με το σκύλο στο γκαζόν…

Τη ντίβα με τα ψιλοτάκουνα μπορεί να την ξεχάσεις, τέτοια γκέλα όμως, ποτέ.

Σκέψου να ΄σαι αυτός ο Κάριους  της Λίβερπουλ και να πας με τη γυναίκα σου διακοπές, να έρθουν δυο πιτσιρικάδες ζητώντας selfie και να γνωρίζεις εκ των προτέρων, πως θα ποστάρουν τη φωτογραφία με στόχο να σπάσουν πλάκα με τους φίλους τους.

Σ΄αυτές τις περιπτώσεις άλλωστε η λαϊκή έμπνευση τσακίζει κόκαλα, οι ατάκες που γράφονται είναι μοναδικές και θανατηφόρες… Ακόμη κι αν επιλέξεις ένα ερημονήσι για διακοπές, θα γελάνε μαζί σου τα κοχύλια και οι μέδουσες…

Η γκέλα αυτή θα σε στοιχειώνει μια ζωή, θα κάνεις εγγόνια στα οποία θα καμαρώνεις μιλώντας για το παρελθόν σου, μέχρι που σε αντίστοιχο τελικό μερικές δεκαετίες μετά κάποιος τερματοφύλακας θα φάει ένα αστείο γκολ, με τον δημοσιογράφο να σχολιάζει «μεγάλο λάθος, αλλά όχι σαν του Κάριους» και θα ακούσεις τα εγγόνια σου να ρωτάνε «για σένα λένε παππού; Τερματοφύλακας μας είπες πως έπαιζες στα νιάτα σου…»

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντως, ουδέποτε στοχοποίησα αθλητή, ακόμα και για το πιο χονδροειδές λάθος. Δεν το έκανα ακόμα και με παίκτες της ομάδας μου, που ένα πιθανό λάθος δεν προκαλούσε γέλιο, αλλά μας γέμιζε δυστυχία.

Σε ανύποπτο χρόνο κάποια στιγμή είχα γράψει για το Φασούλα με τον οποίον από ένα σημείο και μετά, όποτε τύχαινε να συνταξιδέψουμε ο ένας κοιτούσε στη Δύση κι ο άλλος στην Ανατολή,

Κάποια από τα λάθη του ήταν καταδικαστικά, χάσαμε πρωταθλήματα, Ευρωπαϊκούς τίτλους κι όμως δε μου έκανε καρδιά να τον αναθεματίσω, ακόμα κι αν γνώριζα πως οι γκάφες του δεν ήταν συγκυριακές, αλλά προϊόν πλημμελούς προπόνησης κι έλλειψης συγκέντρωσης.

Δεν ξέρω γιατί, ίσως ένοιωθα αποστροφή για το «δρυός πεσούσης», θεωρούσα εντελώς άνανδρο να κράζω έναν αθλητή επειδή πάνω στη φάση έκανε λάθος, όσο κι αν στοίχιζε.

Μου γεννιόταν πάντα μια συμπάθεια για εκείνον που βρισκόταν στο μάτι του κυκλώνα.

Οι αθλητές ειδικότερα, εργάζονται με τους σφυγμούς να βαράνε κόκκινο, πρέπει να αποφασίσουν αστραπιαία για κάθε τι, κάνουν εκατοντάδες κινήσεις, πάσες, κούρσες, ντρίμπλες και σουτ, αμέτρητες σκέψεις διασχίζουν κάθε στιγμή το κεφάλι τους και πρέπει να επιλέξουν τη σωστή. συγχρονίζοντας τις με το σώμα που κάποιες φορές προδίδει, δεν είναι δυνατόν να τους βγαίνουν όλα.

Το ότι αμείβονται με πακτωλούς χρημάτων, δεν τους απαλλάσσει από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, που σημαίνει πως και λάθη θα κάνουν, και θα εκτιμήσουν λάθος μια φάση, και κάποια πράγματα θα τους ξεφύγουν.

Άρα θα κάνουν λάθη, και το πότε θα γίνει αυτό δεν το ορίζουν οι ίδιοι, τα λάθη αποφασίζουν για εμάς, όχι εμείς γι αυτά.

Στα χέρια και τα πόδια τους παίζονται εκατομμύρια, η ελπίδα ενός λαού, η προσμονή ενός έθνους, ας μην ξεχνάμε όμως πως παραμένουν παιδιά με ότι συνεπάγεται αυτό, κάποτε ο Τάις Λίμπρεχτς είχε πει «όσων ετών και να είσαι, άπαξ και φοράς παντελονάκι και κυνηγάς μια μπάλα, παραμένεις παιδί».

Δε μου πάει και ως χαρακτήρα να ξεπατώνω κάποιον που του έκατσε η στραβή, το βλέπω από την ανθρώπινη πλευρά, ίσως το υποσυνείδητό να προετοιμάζει αυτοάμυνες, για κάτι ανάλογο που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Και τότε σίγουρα, οι παρενέργειες και οι συνέπειες του λάθους, θα είναι χειρότερες από το καθαυτό λάθος και θα θέλουμε όλοι ένα χτύπημα στον ώμο….

ΥΓ. Κάπου κάπου όταν έχω το περιθώριο, τα κείμενα που διαβάζετε μέσα από to.10.gr τα γράφω από την προηγούμενη, τα διαβάζω, τα ξαναδιαβάζω, τα διορθώνω, ρίχνω ενίοτε και κάνα δυο πινελιές, να τα κάνω πιο νόστιμα.

Τα περνάω λοιπόν από απανωτούς ελέγχους κι όμως, συμβαίνει κάποιες φορές διαβάζοντας τα αφού έχουν δημοσιευτεί, να διαπιστώνω ορθογραφικά ή ασυνταξίες, που είναι φανερό πως μου ξέφυγαν, παραμένουν λάθη όμως.

Στον κύκλο μας είναι γνωστό άλλωστε πως το μάτι συνηθίζει και προσπερνάει και το πιο οφθαλμοφανές λάθος, που το διαβάζει ο αναγνώστης και σκέφτεται «είναι δυνατόν να μην το πρόσεξε»;.

Κι όμως είναι, για την ακρίβεια είναι το πιθανότερο, χίλιες φορές να διαβάσεις το ίδιο κείμενο, ενδέχεται να μη δεις πως έγραψες πχ «η άνθρωποι-το παιδιά-όταν θα πήγαμε ταξίδι», που είναι ξεκάθαρο πως δεν οφείλονται σε ελλιπή μόρφωση ή βιασύνη. Ουδείς γλυτώνει όμως.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αφού συμβαίνει σε μένα και στον καθένα, που την ώρα που γράφουμε έχουμε το περιθώριο να σκεφτούμε, να κάνουμε διάλειμμα, να διορθώσουμε ξανά και ξανά, να καπνίσουμε δυο τσιγάρα και να πιούμε μια γουλιά καφέ για να έρθουμε στα ίσα μας, με ποιο δικαίωμα να ξεπατώσουμε το φουκαρά, που δεν έχει δικαίωμα να γυρίσει το χρόνο πίσω;