Μπράβο και Σκίμπε αξίζουν στην Εθνική, όχι πισωγυρίσματα στο 2004…

Πανηγύρισα το EURO 2004 όσο και κάθε Έλληνας, είτε ασχολείτο είτε όχι με το ποδόσφαιρο. Αλλά η ανεπανάληπτη εκείνη επιτυχία –και η δίψα που υπήρχε γι’ αυτήν και κορέστηκε απρόσμενα και ξαφνικά – δε θόλωσε το μάτι μου.
Η Εθνική του 2004 ίσως και να μην ήταν η καλύτερη που υπήρξε ποτέ –από πλευράς συγκεντρωμένου ταλέντου. Δεν είχε, π.χ. Δομάζο, Κούδα, Χατζηπαναγή, Μαύρο, Σιδέρη, Κυράστα, Δεληκάρη, Οικονομόπουλο, Παπαιωάννου, Ρωσίδη, Σαραβάκο, Λιβαθηνό, Νεστορίδη, Γιούτσο, Σαργκάνη, Αποστολάκη, Κούη, Φοιρό, Κασάπη, Καψή, Καμάρα, Λουκανίδη, Τερζανίδη, Καραπιάλη, Αναστόπουλο, Αντωνιάδη –και τα ονόματα είναι ενδεικτικά.
Υπήρξαν, ωστόσο, Εθνικές που διέθεταν συγχρόνως αρκετούς απ’ τους πιο πάνω, αλλά δεν κατάφεραν ούτε κατά διάνοια αυτό που πέτυχε η Εθνική του 2004.

Ο Όττο Ρεχάγκελ, επίσης ίσως δεν ήταν ο καλύτερος προπονητής που πέρασε από τον πάγκο της Εθνικής ομάδας –σε επίπεδο τίτλων, τεχνικής κατάρτισης, τακτικής ανωτερότητας, «αύρας», ποδοσφαιρικής καινοτομίας ή οτιδήποτε σχετικό. Ένας μάλλον παλιομοδίτης και λίγο μονόχνοτος προπονητής ήταν, που βάδιζε αυστηρά την πεπατημένη, απλώς το έκανε με μεθοδικότητα, πείσμα και γερμανικό «ρεαλισμό».
Το Euro 2004, η μεγαλύτερη έκπληξη που σημειώθηκε ποτέ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, του πιστώνεται, ωστόσο, τα μέγιστα. Ήταν σαφώς ο πρωτεργάτης της και η κινητήριος δύναμη πίσω απ’ αυτήν.

Ο Βασίλης Γκαγκάτσης είναι μάλλον ο πλέον αμφιλεγόμενος πρόεδρος που είχε ποτέ η ΕΠΟ, ever. Στις μέρες του, ωστόσο, πήραμε το Euro 2004, προκριθήκαμε στο Euro 2008 και ξεκίνησε, αν και για μικρό διάστημα, η πορεία μας για την πρόκριση στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο της περιόδου 2003-2014 (στη διάρκεια της οποίας η Εθνική έχει καταφέρει να πάρει μέρος σε τρία Euro και δύο Mundial με απολογισμό έναν ευρωπαϊκό τίτλο και μια πορεία ως τους «16» του κόσμου), δεν ήταν καλύτερο από το σημερινό. Περίπου το ίδιο, αν όχι και χειρότερο ήταν.
Ωστόσο πιστώθηκε όλο αυτό το διάστημα ως γενική εικόνα την υπεραξία του Euro 2004 και την καταξίωση της σταθερής παρουσίας του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος στις μεγάλες διοργανώσεις .

Ναι. Και πιο περίεργα πράγματα ίσως να έχουν συμβεί. Όχι όμως πολλά…

Υπάρχει, ωστόσο, εξήγηση: το τι πιστώνεται ή πετυχαίνει κάποιος στο ποδόσφαιρο (ή και σε οποιοδήποτε ομαδικό παιχνίδι), δεν έχει να κάνει με τίποτε απλοϊκούς μαθηματικούς τύπους: Ο Τάδε, συν τον Δείνα, συν τον Χ και τον Ψ, ίσον επιτυχία. Είναι μια περίπλοκη εξίσωση με τόσους παράγοντες που χάνει κανείς το μυαλό του.
Και, επιπλέον, το γεγονός ότι κάποιος καταφέρνει κάτι κάποτε, δεν τον καθιστά ικανό να το επιτύχει απαραιτήτως ξανά υπό διαφορετικές συνθήκες.

Στενοχωρήθηκα κι εγώ, με άλλα λόγια, για τον αποκλεισμό της Εθνικής από το προσεχές Παγκόσμιο Κύπελλο, όπως στενοχωρήθηκα και για τις προηγούμενες αποτυχημένες προσπάθειές της να προκριθεί σε Euro ή Mundial. Και πάλι, όμως, δε θα τυφλωθώ.

Όσα έχει ως τώρα πετύχει η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου δεν αποτελούν «δικαιωματικές» κατακτήσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το αντίθετο. Μάλλον συνιστούν τα «σύκα» σε μια παροιμία που την ελληνικότητά της δεν θα αμφισβητούσε ούτε ο Τσιάρτας. Κι εμείς, σ’ αυτή την παροιμία, είμαστε «η γριά που καλόμαθε».

Διότι, πολύ απλά και ειλικρινά, δεν ήταν προϊόν μεθοδικής δουλειάς, γενικότερης ανάπτυξης του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, καλύτερου και πιο ανταγωνιστικού πρωταθλήματος, εκτεταμένων και σύγχρονων υποδομών, σπουδαίων ακαδημιών, ενός φανταστικού, συνειδητοποιημένου και πάντοτε πιστού κοινού (τι να λέμε; Μέχρι και χθες, στον Εθνικό Ύμνο των Κροατών ακούστηκε γιούχα από την κερκίδα…), μιας πεφωτισμένης διοίκησης της ομοσπονδίας, το αποτέλεσμα ενός μακρόπνοου, εμπνευσμένου σχεδιασμού ή κάτι άλλο τέτοιο… «κουτοφράγκικο».

Όσα έχει πετύχει ως τώρα η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ήταν προϊόν συνδυασμένου ταλέντου (παικτών ή / και προπονητών), υπερπροσπάθειας, ευνοϊκών, κατά καιρούς, συγκυριών και, βέβαια, κεκτημένης ταχύτητας από το «ρεύμα» του 2004. Φυσικά και εμπειρίας από καλύτερα πρωταθλήματα και πιο σωστές νοοτροπίες που έχουν αποκομίσει Έλληνες ποδοσφαιριστές (πάνω από 20 όσοι κλήθηκαν σ’ αυτή την πορεία των προκριματικών) που παίζουν σε ξένες ομάδες. Στις οποίες, όμως, βρίσκονται για καλή τους τύχη, ΚΥΡΙΩΣ λόγω των όσων έχει πετύχει η Εθνική –και όχι, π.χ., επειδή οι δικοί μας σύλλογοι έχουν κατακτήσει σ’ αυτό το διάστημα τρία-τέσσερα Europa League και κάνα δύο Champions League.

Εν κατακλείδι, αυτό που θέλω εγώ να πω σε όλους όσοι συμμετείχαν σ’ αυτή την πορεία, ποδοσφαιριστές και προπονητή, είναι ένα ειλικρινές και από καρδιάς μπράβο και μια ευχή για καλύτερη συνέχεια και πρόκριση στο EURO 2020.
Και, να είστε βέβαιοι, 100%: Δε θα «θυμώσω» μαζί τους επειδή δεν προκρίθηκαν στο Μουντιάλ. Ούτε και στο προσεχές EURO αν δεν προκριθούν θα «θυμώσω».
Θα θυμώσω εάν ξαναδώ εικόνα Εθνικής όπως αυτή πριν από τον Σκίμπε: σκορποχώρι και «πασαρέλα».
Θα θυμώσω εάν δω να υλοποιείται αυτό που, τεχνηέντως, λίγο άγαρμπα κιόλας, «ψήνεται» εδώ και μέρες: να γυρίσουμε πίσω στο 2004 και ερμηνεύοντας τελείως λάθος, σχεδόν αταβιστικά αυτό που έγινε τότε, να «καπελώσουμε» το σημερινό ταλέντο και την ως τώρα δουλειά, με το ταλέντο εκείνης της εποχής –που πέρασε και πάει…
(Για να γίνω πιο σαφής: μια χαρά είναι εκεί που είναι σήμερα οι πρωταγωνιστές του Euro 2004. Το να «αναλάβουν» (!) την Εθνική του 2017 -πώς άραγε; Συλλογικά; Ως κονκλάβιο; Ως στρογγυλή τράπεζα;- δείχνει μια απογοητευτική έλλειψη πρωτοτυπίας και μια τελείως πρόχειρη, αβασάνιστη και κοντόφθαλμη αποτίμηση εκείνου του άθλου…)
Τέτοιες χαζομαρίτσες πολύ «ελληνικές», αλλά καθόλου αντιπροσωπευτικές της Εθνικής του Σκίμπε, θα θυμώσω αν δω. Όχι χαμένες προκρίσεις.

Λάθη βεβαίως έκανε κι ο Γερμανός σ’ αυτήν την πορεία των προκριματικών. Παίκτες βρέθηκαν, επίσης σε κακές βραδιές. Δεν πειράζει. Επειδή καλομάθαμε στα σύκα, δε σημαίνει πως όλα όσα θα φάμε θα είναι πάντοτε γλυκά.

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει

Αν θέλουμε να είναι σχεδόν πάντοτε γλυκά, να κάνουμε πρώτα όλα όσα πρέπει –με πρώτο απ’ όλα να μη νομίζουμε ότι είμαστε τόσο μεγάλοι όσο η σκιά μας την ανατολή και ότι τόσο μακριά «οφείλει» να φτάνει πάντοτε το χέρι μας…