Το ποδόσφαιρο όπως θα θέλαμε (ελπίζω) να είναι

Πέρασε και αυτό στην ιστορία. Μαζί με την τρομερή Ρεάλ που πήρε το 13ο Τσάμπιονς Λιγκ και το 3ο συνεχόμενο. Μια διοργάνωση που πλέον θα μπορούσε κάλλιστα να μετονομαστεί σε… Ρεάλ Μαδρίτης Λιγκ. Ήταν καλύτερη η Ρεάλ από την Λίβερπουλ; Μέχρι το 30΄που αποχώρησε τραυματισμένος ο Σαλάχ, ούτε κατά διάνοια.

Από την ώρα που ο τρομερός Αιγύπτιος αποχώρησε με δάκρυα η Λίβερπουλ είχε χάσει. Η Ρεάλ με τις τεράστιες προσωπικότητες που διαθέτει αλλά και με το no how ούσα… μόνιμη πρωταθλήτρια Ευρώπης βρήκε τον τρόπο για να πάρει και αυτή την κούπα.

Με τον παίκτη που μπήκε αλλαγή, τον Μπέιλ, να πετυχαίνει ένα απίθανο γκολ και ένα ακόμη με την ευγενική χορηγία του Κάριους για το τελικό 3-1.

Το θέμα όμως από τον χθεσινό τελικό δεν ήταν τελικά το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι του. Έτσι και αλλιώς για μένα, μονά-ζυγά δικά μου ήταν, αν και τελικά αποδείχτηκε πολύ περίεργο και… ξενέρωτο.

Οι εικόνες που μένουν από τον χθεσινό τελικό πριν, κατά την διάρκεια και μετά το τέλος του, είναι αυτές που κυριαρχούν.

Τα κλάματα του Σαλάχ που συνειδητοποιεί πως πρέπει να φύγει εξαιτίας του τραυματισμού του (κάτι παραπάνω υπερβολική η κριτική στον Ράμος που ναι μεν είναι «βρώμικος» παίκτης αλλά δεν νομίζω ότι είχε πρόθεση να τον σακατέψει), οι λυγμοί του Καρβαχάλ όταν λίγη ώρα αργότερα τραυματίζεται και αποχωρεί και βεβαίως το «θείο δράμα» του Κάριους για τον οποίο όλοι οι… Ελληνάρες έβγαλαν το συμπέρασμα.

Μέχρι και ότι το έκανε επίτηδες διάβασα στα social. Το δράμα του Κάριους βεβαίως δεν μπορεί να το κατανοήσει κανείς αν δεν κατανοεί και την μοναξιά του τερματοφύλακα. Μιλάμε για την πιο δύσκολη θέση στο ποδόσφαιρο.

Ναι, ο Κάριους δεν είναι τερματοφύλακας – κλάσης. Το ξέραμε και πριν τον τελικό. Ναι, τα δύο γκολ που έχει δεχθεί, στην υπερβολή τα έχει βάλει μόνος του, ήταν εξωφρενικά! Και σαφέστατα διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό την εικόνα του τελικού. Δεν είναι λίγο πράγμα να είσαι στο 1-0 από το πουθενά, και να «σφραγίζεις» τη νίκη και πάλι από το πουθενά.

Από την άλλη όμως η μοίρα του τερματοφύλακα είναι αυτή. Και η ψυχολογία σε… ισοπεδώνει αν δεν είναι αυτή που πρέπει. Έχει να κάνει βεβαίως και με την προσωπικότητα του κάθε τερματοφύλακα. Υπήρξαν διαχρονικά τεράστιοι τερματοφύλακες που έκαναν απίστευτη γκέλα αλλά συνέχισαν τον αγώνα σαν να μην συνέβη ποτέ. Τον Κάριους τον «καταβρόχθισε» το 1-0.

Και όταν το ματς τελείωσε ξέσπασε κατανοώντας πως ήταν ο… MVP της Ρεάλ. Η σκηνή που ο Μπέιλ, αυτός που τον εξέθεσε, προσπαθεί να τον σηκώσει από το έδαφος, μένει. Η στιγμή που ο Κάριους πηγαίνει μπροστά από την κερκίδα των οπαδών της Λίβερπουλ και με λυγμούς ζητάει συγγνώμη, μένει.

Η εικόνα του Κλοπ να αγκαλιάζει τον Κάριους προσπαθώντας να τον παρηγορήσει, του Κλοπ που έβραζε προφανώς για την γκίνια του που σε έναν ακόμη τελικό τον βρήκε ηττημένο. Η γεμάτη εξέδρα των οπαδών της Λίβερπουλ που έδωσαν ρεσιτάλ τραγουδώντας το You ll never walk alone μετά το 3-1, ανατριχιάζει.

Η πορεία των ηττημένων της Λίβερπουλ και το χειροκρότημα προς τους οπαδούς που τους στήριξαν για άλλη μια φορά και που τους αποθέωσαν παρά την πίκρα της ήττας, ξεχωρίζει.

Εικόνες που δυστυχώς στη χώρα μας αγνοούμε. Στην Ελλάδα που «απαγορεύεται» να χάσεις, που «απαγορεύεται» να συγχωρέσεις λάθη των παικτών που φοράνε την φανέλα της ομάδας σου, που «απαγορεύεται» να… επιτρέψεις στον αντίπαλο να χαρεί την επιτυχία του, στην Ελλάδα που για την αποτυχία σου είναι… δεδομένο πως φταίνε όλοι εκτός από σένα.

Στην Ελλάδα που τελικοί όπως αυτός του Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, χαρακτηρίζοντας ως «γιορτή» από τους ανθρώπους που (υποτίθεται) πως ηγούνται του ποδοσφαίρου μας.