Το μεγαλείο της Λίβερπουλ

Ήταν Τελικός «με κομμένη την ανάσα». Η αντιαθλητική συμπεριφορά του Ράμος, που δεν τιμωρήθηκε, η «ψυχή» της Λίβερπουλ -ο Σαλάχ– που βγήκε κλαίγοντας τραυματίας ήδη από το 30ο λεπτό, οι ισορροπίες που ανατράπηκαν μέσα σε δευτερόλεπτα.

Η Λίβερπουλ όταν επιτίθεται είναι σκέτη μαγεία κι ακριβώς έτσι ξεκίνησε χθες: Επιτιθέμενη, με τον κινηματογραφικό σχεδιασμό του γίγαντα Κλοπ, απέναντι στην δομικά «ψηλομύτα» Ρεάλ -με Ζιντάν ή χωρίς. Όμως, ο σοβαρός τραυματισμός του Σαλάχ έφερε τούμπα όλον τον αγώνα.

Όλα τα υπόλοιπα από χθες έχουν αναλυθεί χιλιάδες -ήδη- φορές. Στα μικρότερης σημαίας πράγματα, όμως, ξεχωρίζουν μερικές στιγμές που άφησαν ιστορία.

Χθες, για πολλοστή φυσικά φορά, είδαμε τον Ρονάλντο να αγωνίζεται ως προσωπικότητα με σκοπό να σκοράρει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Το γεγονός ότι και δεν τα κατάφερε και του έκλεψε την δόξα ο Μπέιλ, είναι από μόνη της μία στιγμή που από τη μία μας χάρισε ένα από τα εντυπωσιακότερα γκολ σε Τελικό Τσάμπιονς Λιγκ και από την άλλη δημιούργησε μία αναπόφευκτη σύγκριση: Η σύγκριση μεταξύ των γκολ των Ρονάλντο και Μπέιλ για εμένα έχει μικρή έως και μηδενική σημασία. Η πραγματική σύγκριση έγινε μεταξύ της Ρεάλ και της Λίβερπουλ (εν προκειμένω, αλλά και όχι μόνο). Όπως ο Ρονάλντο αγωνίστηκε χθες ως προσωπικότητα, το ίδιο έκανε και ο Μπέιλ. Κλέβοντας από την δόξα του «σούπερ σταρ» και στη συνέχεια παλεύοντας για το χατ τρικ -και αποτυγχάνοντας, στερώντας από την ομάδα του μία ευκαιρία για πιθανό τέταρτο γκολ.

Στον αντίποδα, η Λίβερπουλ απέδειξε πως είναι ομάδα, με την πλήρη έννοια του αθλητικού πνεύματος Όταν έχασε το δυνατό της χαρτί, αποσυντονίστηκε αλλά δεν έπαψε ούτε μία στιγμή να παλεύει σα σύνολο, χωρίς βεντετισμούς και… κρίση «βασιλικού» μεγαλείου.

Και δεν σταμάτησε να το δείχνει μέχρι το τέλος του αγώνα. Ακόμα και όταν έχασε -χάνοντας με ένα, μεταξύ άλλων, γκολ – τραγέλαφο, εκείνο του Μπενζεμά- οι οπαδοί της συμπαθέστερης «κόκκινης» ομάδας στον πλανήτη της υπενθύμιζαν ότι Δεν θα πορεύεται ποτέ της μόνη.

Όμως η -κατά την γνώμη μου- πιο συγκινητική (μικρή) στιγμή του χθεσινού τελικού, ήταν μία αδιόρατη κίνηση του 24χρονου, ανέτοιμου για Τσάμπιονς Λιγκ, Λορίς Κάριους: Ο τερματοφύλακας που χρεώθηκε μία από τις πιο «τσαπατσούλικες» (οκ, χαζές) κινήσεις σε Τελικό Τσάμπιονς Λιγκ στο ιστορία και που με δεύτερο λάθος υπέγραψε την ήττα της ομάδας του, αφού ξέσπασε σε κλάματα, αφού παρηγορήθηκε από τον τρισμέγιστο Κλοπ, όταν ήρθε η ώρα να παραλάβει το δικό του μετάλλιο ήταν ο μόνος που το κράτησε στο χέρι του και αρνήθηκε να το φορέσει. Κι αυτή η μικρή. υπέροχη στιγμή αποτελεί μία μικρή ιστορία για το τι σημαίνει ένας παίκτης να καταλαβαίνει ότι αγωνίζεται ως μέρος ενός συνόλου.

Τέλος πάντων, χθες κέρδισε η Ρεάλ για τρίτη συνεχόμενη φορά. Ο Σέρχιο Ράμος, αναφερόμενος στον τραυματισμό που προκάλεσε στον Σαλάχ, ευχήθηκε καλή ανάρρωση και δήλωσε ότι μερικές φορές το ποδόσφαιρο δείχνει το σκληρό του πρόσωπο…

Απλά δεν το δείχνει σε όλους.