Αρχές Νοεμβρίου δεν καταστράφηκε κανείς, αλλά η «σφαλιάρα» δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη από τον Ολυμπιακό

Στο ποδόσφαιρο το δοκάρι και μέσα, σε κάνει μάγκα. Το δοκάρι κι έξω, σε κάνει… μ@λ@κ@. Ο,τι κι αν έχει προηγηθεί, ό,τι κι αν έχεις κάνεις, ακόμη κι αν «μαγέψεις», το «δοκάρι κι έξω» είναι αδυσώπητο. Ειδικά όταν ακολουθείται με ένα αποτέλεσμα σοκαριστικό, όπως αυτό που πήρε ο ΠΑΟΚ μέσα στο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ενα αποτέλεσμα που ο Ολυμπιακός και ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ δεν το είδαν να έρχεται. Και όταν το είδαν, δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν. Και όταν αντέδρασαν, ήταν πολύ αργά. Αλλά όπως όλα, έτσι και στην περίπτωση του συγκεκριμένου αγώνα, δύο αντιστρόφως ανάλογες φάσεις, έκριναν το μομέντουμ. Και άλλαξαν την ψυχολογία.

Στο 23′ ο Φορτούνης «μαγείρεψε» από δεξιά. Ο Ποντένσε βρέθηκε μόνος του, ένα μέτρο από τη γραμμή τέρματος του ΠΑΟΚ. Αλλά αντί να «σκοτώσει» τη φάση και να «γράψει» το 1-0, πλάσαρε αναιμικά και είδε τον Κοτάρσκι να σκεπάζει την προσπάθειά του. Και να του στερεί το γκολ. Ενα γκολ που είναι πιθανό να τα άλλαζε όλα. Διότι, ναι, ο Ολυμπιακός δεν μπήκε δυνατά στο παιχνίδι. Δεν «πάτησε» τον αντίπαλό του. Δεν ήταν θεαματικός και δυναμικός, όπως στα προηγούμενα ματς. Αλλά ακόμη κι έτσι, δεν κινδύνευσε. Και ουσιαστικά δέχθηκε γκολ από μια φάση προερχόμενη από μαζεμένα ατομικά λάθη και μια άτυχη στιγμή του Πασχαλάκη, που είδε την μπάλα να γλιστράει στα γάντια του και αντί να βγει κόρνερ, όπως ήταν η φυσιολογική της πορεία, να καταλήγει στην εστία του. Μια φάση στην οποία έκαναν σειρά λαθών και οι Μάντι Καμαρά, Αλεξανδρόπουλος, Ροντινέι, Πορόζο και Ρέτσος. Πάνω από τη μισή ομάδα.

Διαβάστε επίσης: «Μπαμ» από την Ισπανία με Χουάντσο – Τον θέλει με μεταγραφή η Ρεάλ Μαδρίτης (pic)

Από εκεί και πέρα, όσα συνέβησαν, προκάλεσαν μια… αναταραχή, για την οποία σοβαρή ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ πρέπει, οφείλει να προβληματιστεί. Ο Ισπανός καλώς πήρε την ευθύνη για το αποτέλεσμα. Όχι μόνο για τις επιλογές του, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε αδιάβαστος και απροετοίμαστος πνευματικά. Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει σε ένα παιχνίδι που δεδομένα ο αντίπαλος θα παίξει την ύπαρξή του. Ενας αντίπαλος που παραδοσιακά μετράει ως «τελικό» κάθε παιχνίδι με τον Ολυμπιακός. Και στον οποίο δόθηκε η ευκαιρία να πάρει ένα αποτέλεσμα που ακόμη και ο πλέον αισιόδοξος, δεν το περίμενε.

Προφανώς και η ευθύνη βαραίνει και τις πλάτες των ποδοσφαιριστών. Και για τα πολλά, περισσότερα από κάθε άλλη φορά, ατομικά λάθη, αλλά και για την… απογοήτευση -την κατάρρευση, καλύτερα- που επήλθε μετά το 2-0 και το (ενδεικτικό της πνευματικής ανετοιμότητας και ποδοσφαιρικής ανωριμότητας) πέναλτι στο οποίοι υπέπεσε ο Τζάκσον Πορόζο. Ένα πέναλτι παντελώς αχρείαστο και προϊόν της έλλειψης συγκέντρωσης.

Ο ΜΠΑΚ ΣΟΛΜΠΑΚΕΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΟΡΤΑΡΙ

Εχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς αναλύσεις, αναφορικά με το πώς ο ΠΑΟΚ «πάτησε» τον Ολυμπιακό στο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Είναι μια λάθος προσέγγιση κατά την άποψή μου. Διότι ο Δικέφαλος του Βορρά, ποτέ δεν άλλαξε την τακτική του. Δεν βγήκε μπροστά να πιέσει, δεν ανέβασε την πίεση, δεν… έπνιξε τον Ολυμπιακό. Απλά εκμεταλλεύτηκε τα δώρα που πήρε. Απλόχερα δώρα και από τον πάγκο και από τους παίκτες που αγωνίζονταν. Για να διαμορφωθεί εκείνο το 0-4 του 78^ου λεπτού, δεν υπήρξε καμία… αιχμαλωσία. Υπήρχε μια ομάδα που τα είχε χαμένα από κάποιο σημείο και μετά και μια ομάδα που έκανε τα βασικά και εκμεταλλεύτηκε κάθε ευγενική προσφορά του αντιπάλου.

Είναι από εκείνες τις ημέρες που ο διακόπτης κατεβαίνει και δεν σου βγαίνει τίποτα. Από εκείνες τις ημέρες που τα κάνεις όλα λάθος, όπως η απίθανη έμπνευση να παίξει αριστερός μπακ ο Όλα Σολμπάκεν. Ενας παίκτης που ακόμη δεν έχει πείσει ως εξτρέμ, αλλά επιλέχθηκε να μπει στο 2-0, να παίξει στην άμυνα, που δεν είχε δοκιμαστεί ούτε καν στις προπονήσεις, για να ανατραπεί το σκορ. Μια κακή έμπνευση. Το αποκορύφωμα της βραδιάς. Όχι, όμως, η μοναδική. Ούτε είναι ο προπονητής ο μοναδικός που ευθύνεται.

Ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ απελπίστηκε το βράδυ της Κυριακής και αυτό μεταφέρθηκε και στην ομάδα. Αλλά δεν πρέπει να επαναληφθεί. Από κανέναν. Ένα παιχνίδι μπορεί να στραβώσει. Μπορεί να γυρίσει τούμπα. Ο Ολυμπιακός δεν άξιζε να χάσει από τη Φράιμπουργκ. Αλλά και πάλι έκανε «δώρο» τρία γκολ και βρέθηκε στο καναβάτσο. Με την Μπάτσκα Τόπολα έγινε το ίδιο. Πεταμένοι βαθμοί. Με τον Παναθηναϊκό, ένα ημίχρονο πήγε στον βρόντο. Ισως το χειρότερο 45λεπτο της σεζόν, μετά από εκείνο το πρώτο στο Βέλγιο, με την Γκενκ.

ΤΡΕΛΕΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ

Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν καταστροφές Νοέμβρη μήνα. Οσο κι αν μια ήττα σε πονάει, σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, που όλα παίρνουν ακραία μορφή, συχνά λειτουργεί αντίστροφα. Οι Ερυθρόλευκοι, από τον προπονητή έως τους παίκτες, γνωρίζουν ότι αυτό το έκτρωμα του αγώνα με τον ΠΑΟΚ, όχι μόνο δεν μπορεί να επαναληφθεί, αλλά για να μπει στην άκρη της μνήμης, θα πρέπει να υπάρξει επιστροφή στον… κανονικό Ολυμπιακό. Και ίσως να γίνουν υπερβάσεις, αρχής γενομένης από το παιχνίδι με τη Γουέστ Χαμ. Ένα ματς στο οποίο οι Ερυθρόλευκοι πηγαίνουν με πίεση, ενώ στην ουσία δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Κι όμως, μετά από την Κυριακή, και έως ότου διορθωθεί η εικόνα, όλα τα παιχνίδια έχουν σημασία. Και κυρίως η παρουσία σε αυτά. Το πάθος, η ένταση, η θέληση, η εικόνα της ομάδας.

Δεν υπάρχει λόγος για υπερβολές. Ούτε για «τρέλες» και ακρότητες. Ο Ολυμπιακός παραμένει στο κόλπο σε όλα. Δεν έπαψε να είναι μια καλή ομάδα, με εξαιρετικούς παίκτες. Ούτε έπαψε να είναι μια ομάδα με 16-17 διαφορετικούς παίκτες από ό,τι πέρυσι. Κάτι που αναγκαστικά συνεπάγεται και ορισμένες διαφοροποιήσεις στον τρόπο που παιχνιδιού και τη συνέπεια, ακόμη και από ημίχρονο σε ημίχρονο. Και εδώ είναι που ίσως πρέπει να παρθούν και κάποιες διαφορετικές αποφάσεις από το τεχνικό επιτελείο.

ΤΟ ΡΟΣΤΕΡ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗ ΛΥΣΗ

Δεν είναι θέσφατο ή δόγμα ότι κάποιοι παίκτες που έχουν πάει καλά έως ένα σημείο, πρέπει να παίζουν αδιαπραγμάτευτα. Η περίπτωση του Ελ Κααμπί είναι ενδεικτική. Ο Μαροκινός ήταν δεδομένο ότι θα κάνει «κοιλιά». Χωρίς προετοιμασία, παίζει ασταμάτητα από τη στιγμή που αποκτήθηκε. Εχει κάνει τέσσερα ταξίδια στην Αφρική. Παίζει σε πιέσεις και εντάσεις που δεν έχει συνηθίσει. Και είναι σαφές ότι δεν είναι καλά. Δεν είναι δεδομένο ότι πρέπει να ξεκινάει σε αυτή την κατάσταση. «Σκοτώνεται», παλεύει να βοηθήσει, αλλά όταν ένας παίκτης δεν είναι καλά, ίσως χρειάζεται ένα διάλειμμα. Για αυτό αποκτήθηκε ο Γιόβετις το καλοκαίρι. Για αυτό υπάρχει ως εναλλακτική λύση ο Ελ Αραμπί. Ο Μαυροβούνιος, δε, κόντρα στον ΟΦΗ δεν ήταν απλά καλός, ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου. Μεταξύ ενός στράικερ που είναι καλά και ενός που δεν είναι, ξέχωρα από τα χαρακτηριστικά και τι ταιριάζει σε κάθε παιχνίδι, η επιλογή δεν είναι δύσκολη.

Το ποδόσφαιρο σου δείχνει τον δρόμο. Όπως δείχνει ότι ο Κίνι είναι ένας ποδοσφαιριστής που ταλαιπωρείται στα μεγάλα παιχνίδια. Ή όπως ότι το ρόστερ του Ολυμπιακού διαθέτει παίκτες που είναι απαραίτητο να είναι ενεργοί και σημαντικοί, έστω για περιπτώσεις ακραίων καταστάσεων. Ο Βρουσάι μπήκε στην αποστολή ως «εναλλακτική» για τα άκρα της άμυνας. Θα φάνταζε, για παράδειγμα, μια πιο… νορμάλ λύση για το αριστερό άκρο, αντί του Σολμπάκεν. Σε θέση μπακ ήταν ένας από τους 2-3 κορυφαίους του Ολυμπιακού στα ματς με την Τσουκαρίτσκι. Ο Μπιέλ, μια μεταγραφή, ένας παίκτης που ανήκει στον σύλλογο, εξαφανίστηκε ουσιαστικά μετά το καλύτερο φετινό του παιχνίδι, στα Γιάννινα. Υπάρχουν κι άλλοι. Υπάρχει ο Μπιανκόν, που είναι έτοιμος εδώ και καιρό. Υπάρχει ο Ρίτσαρντς, που επέστρεψε. Γενικώς, υπάρχουν λύσεις. Και στο ποδόσφαιρο δεν γίνεται να υπάρχουν δόγματα. Και «αποκλεισμοί». Σε έναν Μαραθώνιο, όλοι πρέπει να είναι και να αισθάνονται σημαντικοί. Συχνά, ο τελευταίος παίκτης, είναι το ίδιο σημαντικός με έναν βασικό, εάν τον χρησιμοποιήσεις σωστά και τη στιγμή που πρέπει.

ΗΤΤΑ-ΤΙΜΩΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ «ΟΔΗΓΟΣ»

Ο Ολυμπιακός έχει μια πολύ ταλαντούχα ομάδα. Που ακόμη προσπαθεί να σχηματιστεί και να μάθει να παίζει το ποδόσφαιρο που περιμένει ο κόσμος της. Υπάρχουν ζητήματα. Αλλά από την άλλη, θα πρέπει αν προσμετρούνται όλα. Και ο χρόνος που χρειάζεται για να συμβεί αυτό. Και τα προβλήματα που προκύπτουν. Και οι κακές ιδέες ή επιλογές της μίας βραδιάς ή ακόμη και της μίας φάσης. Οσα συμβαίνουν στον περίγυρο, επίσης. Οποιος, για παράδειγμα, θεωρεί ότι μια ομάδα δεν επηρεάζεται όταν δεν ξέρει πόσους βαθμούς έχει και γιατί πρέπει ένα παιχνίδι ή ένας κερδισμένος βαθμός να κριθούν στα… δικαστήρια, μάλλον πρέπει να θεωρεί ότι έχει να κάνει με… μηχανές.

Πού καταλήγουμε; Στο προφανές: 6 Νοεμβρίου, καμία ομάδα δεν καταστράφηκε. Κανένας τίτλος δεν χάθηκε. Κανένας αποκλεισμός δεν επήλθε. Ο Ολυμπιακός έσπασε τα μούτρα του κόντρα στον ΠΑΟΚ. Έκανε ό,τι χειρότερο μπορούσε και υπέστη μια ήττα από εκείνες που δεν βλέπεις κάθε μέρα. Μια ήττα-τιμωρία. Μια ήττα… οδηγό, για την πνευματική ετοιμότητα όλων, ακόμη και όταν στραβώνουν τα παιχνίδια. Κανείς δεν έχει συμβόλαιο με τη νίκη, άλλωστε. Αλλά το πώς θα χάσεις, πάντα παίζει ρόλο. Ο Ολυμπιακός σοκαρίστηκε την Κυριακή. Υπέστη μια βαριά, σκληρή ήττα. Αλλά δεν καταστράφηκε. Πρέπει να αλλάξει. Να βρει ξανά τον εαυτό του και να πάει παρακάτω. Διότι στο «παρακάτω», είναι οι τίτλοι, οι προκρίσεις και οι στιγμές που γράφουν την ιστορία.