Πήγε με μέσον στον τελικό, αλλά το πήρε δίκαια

Φαντάζομαι το γνωρίζουν άπαντες ότι όχι μόνο δεν είμαι οπαδός της ομάδας από τη Μαδρίτη, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Δεν την γουστάρω καθόλου δηλαδή. Διαφορετικό πράγμα αυτό και διαφορετικό πράγμα να μην αναγνωρίζεις τις αξίες όμως. Η φετινή Ρεάλ έγραψε ιστορία αυτή είναι η αλήθεια. Με τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις, τέσσερις σε πέντε χρόνια, δεν μπορεί κανείς πέρα από την οποιαδήποτε πλάκα να την αμφισβητήσει. Στις εποχές του Champions League, από το μακρινό και σε τελείως «νηπιακή» κατάσταση τότε τουρνουά το 1992, καμία ομάδα δεν είχε κάνει δύο συνεχόμενες κατακτήσεις μέχρι να έρθει η αρμάδα του Ζιντάν και να το πετύχει όχι δύο αλλά τρεις στη σειρά από χθες το βράδυ.

Δεν ξέρω αν μπορεί να επαναλάβει τα επιτεύγματα που καθιέρωσαν το Σύλλογο ως τη Βασίλισσα της Ευρώπης, τα πέντε τρόπαια από το 1955-56 έτος που ξεκίνησε ο θεσμός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών έως το 1959-60, όμως χωρίς καμία αμφιβολία τα τωρινά της κατορθώματα έχουν απείρως μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Είναι πραγματικά εκπληκτικό αν το σκεφτεί κανείς πως από τη σεζόν 2013-14 σε Champions και Europa League στα δέκα τρόπαια μόνο το περυσινό Europa δεν πήρε ισπανική ομάδα.

Στο Champions League έχει τέσσερα η Ρεάλ και ένα η Μπαρτσελόνα και στο Europa τρία η Σεβίλλη και ένα η Ατλέτικο. Τρομακτικές επιδόσεις για τις ομάδες και το ποδόσφαιρο της χώρας. Αν θελήσει να δικαιολογήσει κανείς αυτό το φαινόμενο θα μπορούσε να πει πως η βάση του βρίσκεται στο γεγονός ότι οι Ισπανοί πέρα από τις ακριβές μεταγραφές, που άλλωστε όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες κάνουν, καταφέρνουν να διατηρούν τους first class γηγενείς παίκτες εντός των συνόρων στις ομάδες τους.

Μπορεί να μην έχουν το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα στη Γηραιά Ήπειρο, μπορεί να μην έχουν τα πιο ακριβά τηλεοπτικά συμβόλαια, μπορεί να μην έχουν τους ισχυρότερους χορηγούς, έχουν όμως το περισσότερο ταλέντο αυτή τη στιγμή από όλους τους Ευρωπαίους και κυρίως σχέδιο. Σχέδιο που ακόμα και για club όπως η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα και η Ατλέτικο περιλαμβάνει εκτός από δαπανηρές προσθήκες από όλο το κόσμο και αξιοποίηση των νεαρών Ισπανών παικτών. Παίκτες που είτε βγάζουν από τα σπλάγχνα τους είτε αγοράζουν από μικρότερες ομάδες.

Δεν ξέρω τι θα γίνει του χρόνου ή τα επόμενα χρόνια. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσουν οι Ισπανοί να μονοπωλούν τα τρόπαια. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι αν οι υπόλοιποι, Γερμανοί και Άγγλοι κυρίως και μετά όλοι οι άλλοι, δεν πάψουν να νοιάζονται μόνο για τα οικονομικά νούμερα και δεν αποφασίσουν να επενδύσουν στα ταλέντα των χωρών τους κρατώντας τα εντός των συνόρων θα κάνουν πολύ καιρό να γελάσει το χειλάκι τους πάλι. Η φετινή πρωταθλήτρια είχε πέρα από αξία και σπρώξιμο όπου χρειάστηκε και άστρο. Τα λάθη που έχουν κάνει οι τερματοφύλακες της Μπάγερν, στον ημιτελικό της Μαδρίτης και ο αντίστοιχος της Λίβερπουλ χθες απλά δεν νοούνται ούτε ως αστείο σε αυτό το επίπεδο.

Η παρουσία του Ζιζού στο πάγκο απαλύνει κάπως για όλους εμάς, τους μη Ρεαλίστας δηλαδή, το πράγμα. Ο τεράστιος αυτός ποδοσφαιριστής έχει εξελιχθεί και σε έναν μεγάλο προπονητή κάτι εξαιρετικό σπάνιο αν το σκεφτεί κανείς. Ευτυχώς που για κάθε Ράμος στο ποδόσφαιρο θα υπάρχει πάντα ένας Μπέιλ για να μας θυμίζει την ομορφιά του αθλήματος. Παρότι τα νέα δεν είναι καθόλου ευχάριστα ας ελπίσουμε σε ένα θαύμα για τον Σαλάχ έτσι ώστε να μην χάσει το Μουντιάλ εξαιτίας του τραυματισμού του.