Οταν τρως παντόφλα από τη γυναίκα σου, για το παστίτσιο…

Τον εκδότη του site Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο δεν τον γνωρίζω προσωπικώς, στο πλαίσιο της συνεργασίας μας ανταλλάξαμε στο ξεκίνημα κάποιες τυπικές κουβέντες κι αυτές διαδικτυακά. Το βράδυ της Παρασκευής με ενημέρωσε πως μετά το μαζικό Παναρειανό συλλαλητήριο στη σελίδα του to10.gr στο Facebook, θα αφιερώσει μερικές γραμμές..

Για το site του τις έγραψε και καλά έκανε, υπενθυμίζοντας όσα προβλέπει η ιδρυτική διακήρυξη, εξ αιτίας της οποίας υπάρχω κι εγώ εδώ, όχι για μένα.

Τον εαυτό ου μπορώ να τον υπερασπίζομαι καλύτερα από τον καθένα και θα το έχετε διαπιστώσει πως δεν έχω αφήσει κανέναν παραπονούμενο…

Η εμπλοκή μου με το χώρο των media ξεκίνησε το μακρινό 1987, είμαι κατά μια έννοια παιδί της ελεύθερης ραδιοφωνίας, τότε που άρχισαν να εκπέμπουν οι πρώτοι ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί και οι δημοσιογράφοι της εποχής δεν αρκούσαν για να καλύψουν τις θέσεις εργασίας που άρχισαν ξαφνικά να γεννιούνται.

Η ενασχόληση μου ήταν εντελώς συγκυριακή, δεν είχα ποτέ κάψα να παραστήσω τον δημοσιογράφο, στους πρώτους μήνες πήγαινα σχεδόν με το ζόρι, δεν έβρισκα κάτι συναρπαστικό σε αυτό που έκανα.

Σπούδαζα, είχα κι ένα μπαράκι από το οποίο κονομούσα καλά λεφτά κάθε μήνα που μου αρκούσαν και με το παραπάνω για τα γούστα που ήθελα να βγάζω, οπότε ο πρώτος μου μισθός που αν θυμάμαι ήταν 28.000 δρχ κι ο Παπανδρέου μας τα έκανε άμεσα 40, δε μου προσέφερε ούτε οικονομικό κίνητρο.

Στην πορεία το σκηνικό άρχισε να με γοητεύει, παρουσίαζα δικά μου πράγματα, ασύμβατα και ασυνήθιστα σε μια εντελώς τυποποιημένη εποχή.

Ξεκινώντας μαζί με την ελεύθερη ραδιοφωνία δεν είχα ούτε μπούσουλα, ούτε κάτι σαν πρότυπο, ήμουν αναγκασμένος να αυτοσχεδιάσω.

Ο πρώτος και μακροβιότερος ίσως «πελάτης» μου ήταν ο Μπούζας και τα Σπορ του Βορρά, σε καθημερινή βάση έκανα πάρτι πότε κριτικάροντας αυστηρά και πότε λοιδορώντας, τα αιμοβόρικα πρωτοσέλιδά του.

Δεν το χωρούσε το κεφάλι μου πως μια Θεσσαλονίκη και ειδικά η ομάδα μου από την οποία αντλούσε το κοινό του, μπορούσε να έχει ελπίδα ζώντας στην ψευδαίσθηση πως για τα πάντα φταίει η Αθήνα, το κατεστημένο και το παρασκήνιο, ότι μας έσφαξαν , μας βίασαν, μας σκότωσαν, μας καταδίκασαν…

Βεβαίως και η πρωτεύουσα – όχι τοπογραφικά εννοείται- φταίει αν όχι για όλα σίγουρα για τα περισσότερα δεινά του Ελληνικού αθλητισμού, βεβαίως τον ΠΑΟΚ τον έχουν κλέψει, βιάσει κλπ…

Δεν ήταν δυνατόν όμως να αποτελεί αυτό το μόνιμο άλλοθί μας, ειδικά όταν βολευόμασταν να κρύβουμε πίσω του, τη δική μας ανεπάρκεια κι αδυναμία..

Ο Μπούζας ας πούμε, όντας το μοναδικό ΜΜΕ της πόλης και μάλιστα με ισχύ, είχε αναπτύξει αναπόφευκτα φιλικές σχέσεις με πολλούς παράγοντες, τι θα έγραφε άραγε, ότι φταίει ο φίλος μου ο πρόεδρος που δε βάζει το χέρι στην τσέπη να κάνει μεταγραφές;

Όχι βέβαια, η Αθήνα θα έφταιγε…

Το αντιλαμβάνεσθε όλοι νομίζω πως αυτό το πράγμα σε μια πόλη που είχε τα Σπορ ως Ευαγγέλιο και η μιζέρια είχε γίνει μέρος του DNA της, όχι μόνο δεν ήταν εύκολο να περάσει, αλλά προκαλούσε και τρομερές αντιδράσεις!

«Ποιος είναι αυτός που μας πλασάρει έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης; Εμάς, έτσι μας αρέσει…»

Για ένα παιδί όπως ήμουν εγώ τότε, που δεν είχε καμία εμπειρία και κανένα δημοσιογραφικό back up δεν ήταν τόσο εύκολη η διαχείριση, έχοντας απέναντί του ένα ολόκληρο κατεστημένο.

Και δεν αναφέρομαι στο Μπούζα που ουδέποτε με πείραξε, αλλά στο κατεστημένο μιας νοοτροπίας που δε βόλευε σε κανέναν να αλλάξει.

Τα ΜΜΕ θα έχαναν πελάτες, ο λαός άλλοθι και οι πρόεδροι δικαιολογίες.

Αυτό που με έσωσε και με κράτησε ζωντανό κατά μια έννοια, ήταν πως ότι έκανα το έκανα συνειδητά, το πίστευα, έβγαινε από μέσα μου, πως το λένε.

Κι επειδή όπως προείπα, στην αρχή δεν έβλεπα μέλλον για μένα στο χώρο αφού έκανα εκπομπές για την τρέλα μου, ούτε με συντηρούσε οικονομικά, δεν είχα κάτι να χάσω και δεν υπολόγιζα τίποτα και κανέναν.

Κάποια στιγμή λοιπόν όταν η νεανική εξαλλότητα άρχισε να κυριεύει για τα καλά και τη ραδιοφωνική πλευρά της ζωής μου, ο ιδιοκτήτης του σταθμού με κάλεσε στο γραφείο και μου είπε: »Όλοι μου λένε να σε διώξω, αλλά ξέρεις γιατί θα σε κρατήσω; Επειδή όλοι μου λεν να σε διώξω»!!!

Ο σταθμός στον οποίον αναφέρομαι είναι το Ράδιο Θεσσαλονίκη, εκεί ξεκίνησα κι έμεινα 11-12 χρόνια και από την πρώτη μέρα λειτουργίας του παραμένει σταθερά πρώτος σε ακροαματικότητα. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει σταθμός που επί 30 χρόνια παραμένει στην κορυφή και μόλις διαβάσατε έναν από τους λόγους

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβεβαίωση από την ορθότητα και το ουσιαστικό περιεχόμενο μιας άποψης, όταν η αντίδραση είναι ΔΙΩΞΤΟΝ!

Η λάθος άποψη ευνουχίζεται με επιχειρήματα, η μη άποψη αντιμετωπίζεται με αδιαφορία.

Το ΔΙΩΞΤΟΝ, αποτελεί την πιο κυνική ομολογία πως αυτός μας χαλάει τη μανέστρα, μας ενοχλεί, γράφει αλήθειες στις οποίες αδυνατούμε να αντιπαρατεθούμε, οπότε η λύση είναι να τον φιμώσουμε, να τον εκτελέσουμε, να βρούμε τρόπο τέλος πάντων για να μην ακούγεται.

Τι διαφορετικό άραγε, έκαναν οι χούντες;

Είμαι σίγουρος πως τις τελευταίες ημέρες οι admin δέχτηκαν απανωτά μηνύματα με προτροπές να απολυθώ, ίσως και απειλές πάσης φύσεως.

Μη με ρωτάτε πού το ξέρω, προκύπτει σαφώς από το άρθρο του Χαραλαμπόπουλου, αφήστε που οι πρακτικές αυτής της συνομοταξίας είναι απολύτως προβλέψιμες, λόγω της εμφανούς αδυναμίας βασικά, να κάνει κάτι περισσότερο.

Κάτι σαν τα ουρλιαχτά του πνιγόμενου, λίγο πριν καταλήξει στον πάτο..

Οποιοδήποτε ΜΜΕ αποφασίσει να απολύσει κάποιον επειδή του το ζητάνε 10-50 ή 500 που ζορίζονται με κάποιες απόψεις, είναι καταδικασμένο σε αποτυχία, αυτός είναι νόμος.

Διότι πλέον, θα άγεται και θα φέρεται από τις διαθέσεις του κοινού, έστω και μιας ισχνής μειοψηφίας.

Κι επειδή εκτός από μειοψηφίες υπάρχουν και πλειοψηφίες που όλες είναι περισσότερες από μια, οδηγούμαστε σε αδιέξοδο. Οι μεν θα λένε διώξτον, οι άλλο κράτα τον, οι παραπέρα δώστου κι άλλη στήλη και πάει λέγοντας.

Η απάντηση βρίσκεται στην ιδρυτική διακήρυξη του to10 που είναι ξεκάθαρη και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.

Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση και το διαπιστώσατε χθες, όσοι διαβάσατε το άρθρο του εκδότη.
-«Μα αυτός υποκινεί τη βία» σχολίασε ένας.
-«Δείξε μας μια σειρά, ένα σημείο που το έκανε» η απάντηση του site…
-«Τρία πουλάκια κάθονταν» από κάτω…

Παρεμπιπτόντως, κοινό έχω και εγώ στη σελίδα μου στο Facebοok και μάλιστα σχεδόν τριπλάσιο από τον αντίστοιχο του to10, θα μπορούσα κι εγώ το χρησιμοποιήσω, έχω μάθει όμως ότι κάνω στη ζωή μου να το κάνω με τα δικά μου @ρχίδια.

Κατά τα λοιπά, έχω την εξής απορία:
Έτσι είστε στη ζωή σας γενικώς, με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζετε κάθε τι που δε σας αρέσει στον επαγγελματικό, οικογενειακό χώρο, στο φιλικό σας περιβάλλον, στη συνοικία, στην πολυκατοικία που μένετε κλπ;.

Βγάζετε αφρούς από το στόμα, παθαίνετε κρίσεις επιληψίας και βρίζετε χυδαία αυτούς που λένε κάτι που δε σας αρέσει, μαζί με τις μάνες τους;

Αν κάποιος ένοικος στην οικοδομή κάνει κάτι με το οποίο δε συμφωνείτε, θα ζητήσετε από το διαχειριστή να τον διώξει;

Λάβετε υπόψιν πως στην οικοδομή που μένετε έχετε τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους, εδώ όχι!

Εγώ είμαι κάποιος από αυτούς που γράφουν κι εσείς διαβάζετε, μπορείτε μόνο να σχολιάζετε..

Δεν είμαστε το ίδιο, ούτε πρόκειται να γίνουμε.

Αυτά που κάνετε εδώ δεν τολμάτε να τα κάνετε αλλού βέβαια, στον εργοδότη σας μπροστά κάθεστε προσοχή και του γυαλίζετε και τα παπούτσια, άμα λάχει.

Τρώτε και παντόφλα από τη γυναίκα σας, επειδή το παστίτσιο που μαγειρέψατε είναι ανάλατο, όλο αυτό το φόρτωμα και την καταπίεση λοιπόν, ψάχνετε κάπου να την εκτονώσετε!

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την εκτονώνουν άλλοι επάνω σας.

Η συμπεριφορά σας σε τελική, φωτογραφίζει την 24ωρη καθημερινότητά σας, προφανές αυτό όσο και τα μηνύματα στον εκδότη που τα διάβασα χωρίς να χρειαστεί να τα διαβάσω..

Σε περίπτωση που δεν συνέβαινε τίποτα από τα παραπάνω, θα απαντούσατε ευγενικά και χωρίς ύβρεις ακόμα και σε αυτούς που σας έβριζαν, όπως κάνω εγώ σε εσάς.

Αν πάλι το να μου κολλάτε ταμπέλες ή να βρίζετε τη μάνα μου σας κάνει να νοιώθετε άντρες, τα κάνω κι εγώ για σας, στο πλαίσιο προσφοράς στον πονεμένο κι απελπισμένο συνάνθρωπο.

Όπως έχω αναφέρει σε παλιότερο blog και ανύποπτο χρόνο, ουδόλως με χαλάει αν με αποκαλούν Βούλγαρο, αν με βρίζουν, αν μου κολλάνε πάσης φύσεως ταμπέλες.

Το αυθεντικό συναίσθημα που μου προκαλείτε όταν διαβάζω δεκάδες μπινελίκια και καμία απάντηση επί της ουσίας για κάποιο σημείο του κειμένου, δεν πρόκειται να το νιώσετε ποτέ.

Η μη απάντηση συνιστά τη μεγαλύτερη επιβεβαίωση για την ορθότητα ενός κειμένου.

Και οι ύβρεις με τη σειρά τους, αποτυπώνουν τη διαταραγμένη προσωπικότητα και την τάση προς παραμύθιασμα του αναγνώστη. Όσο πιο έντονες είναι οι ύβρεις μάλιστα, τόσο πιο αυξημένα είναι και τα συμπτώματα…

Το πιο μακροσκελές από τα συνηθισμένα αυτό κείμενο, απευθύνεται κατά βάσει στο συνονόματό μου, εκδότη του site, για να κατανοήσει τη ματαιοπονία του αντίστοιχου δικού του, που γράφτηκε μεν για καλό σκοπό και περίσσια ευγένεια, δεν πρόκειται ωστόσο να αλλάξει τρόπο σκέψης σε εκείνους που έμαθαν να υβρίζουν και να χυδαιολογούν κάθε φορά που κάτι ανατρέπει το παραμύθι που κατανάλωσαν κι έχει κολλήσει με τη μορφή στόκου στο κεφάλι τους..

Το καταλάβατε και χθες, όταν αναρωτήθηκα στο ΥΓ του κειμένου πως το κλειστό της Πυλαίας που αποκαλούν κρατικό χτίστηκε με έξοδα της πολιτείας σε οικόπεδο που δώρισε ο ΠΑΟΚ ο οποίος πήρε το αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης, αυτοί με ποιο αντάλλαγμα πήραν την αντίστοιχη χρήση της σάλας του Αλεξάνδρειου;

Ξεκαθάρισα πως αν κάποιος απαντήσει, θα παραιτηθώ, προσφέροντας τους το ιδεώδες κίνητρο..

Δεν το τόλμησε ούτε ένας, δεν υπάρχει αντάλλαγμα άλλωστε.

Τη χρήση της σάλας την πήραν με μοναδικό όπλο την κλάψα «γιατί να έχει γήπεδο ο ΠΑΟΚ και όχι εμείς»..

Αυτό κάνουν πάντα, έτσι επιβιώνουν και το χειρότερο είναι ότι φωνάζουν από πάνω και βρίζουν όποιον αναφέρει τα προφανή.

Από τη δωρεά του οικοπέδου στην Πυλαία χτίστηκε ένα γήπεδο-στολίδι που έφερε στην πόλη ένα Final 4, συναυλίες και πάσης φύσεως, events, από το νόμο με τον οποίο ο ΠΑΟΚ πλήρωσε το χρέη του στο δημόσιο (η μοναδική ΠΑΕ που το έχει κάνει) ωφελήθηκαν χιλιάδες Έλληνες που αποπλήρωσαν τα χρέη τους και τα αραχνιασμένα κρατικά ταμεία ένιωσαν το γλυκό χάδι του χαρτονομίσματος.

Από το βυσματική συμμετοχή τους στη Β εθνική που επετεύχθη με παρέμβαση Κοντονή χωρίς να έχει εκκαθαριστεί η πρώην ΠΑΕ τους που πτώχευσε, τι κέρδισε ο πολίτης, το κράτος, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει;

Κατά τα λοιπά ο ΠΑΟΚ είναι ο κρατικοδίαιτος κι αυτοί οι επαναστάτες…

Welcome to the club λοιπόν Ελευθέριε Χαραλαμπόπουλε, έφτασε η στιγμή να τους μάθεις κι εσύ. εμπλουτίζοντας το πεδίο των γνώσεων σου περί αλλόκοτων ανθρώπινων συμπεριφορών.