Όταν αλλάζεις προπονητή, ξεκινάς πάλι από την αρχή…

Δεν είναι συνηθισμένο, δεν είθισται, μια ομάδα που μόλις κατέκτησε το πρωτάθλημα (πόσο δε όταν αυτό συνέβη έπειτα από 24 χρόνια με τόσο κόπο) να ανακατεύεται τόσο γρήγορα, να ξεκινά αμέσως από την αρχή! Διότι «αρχή» είναι όταν αλλάζεις προπονητή, όχι όταν αλλάζεις -ακόμα και- βασικούς ποδοσφαιριστές…

Εκτός του ότι δεν συνηθίζεται, λοιπόν, ακριβώς επειδή η επιτυχία είναι η λογική βάση της συνέχειας, εκτός του ότι προκαλεί -εύλογες- απορίες, συνιστά και ρίσκο, όπως κάθε τι που αναγκαστικά πρέπει να αντικαταστήσει κάτι άλλο που λειτούργησε! Το ρίσκο εν ολίγοις που ενέχει οποιαδήποτε αλλαγή σε κομβικό γρανάζι μιας επιτυχημένης κατάστασης…

Κι αν στην ΑΕΚ αποφάσισαν ότι δεν καίγονται να επενδύσουν περαιτέρω στον Χριστοδουλόπουλο (δεδομένου πως ήξεραν ότι αν δεν τον ικανοποιήσουν οικονομικά δεν θα τον έχουν), κι αν αντιλήφθηκαν ότι το πορτοφόλι τους φτάνει για να καλύψει τον Λιβάγια, αλλά όχι και την σαφώς ακριβότερη αγορά του Αραούχο, κι αν κατάλαβαν νωρίς πως ο Γιόχανσον θέλει να πάει σε ανώτερο πρωτάθλημα, δυσκολεύομαι ομοίως να βρω το σκεπτικό (σε σχέση με το αυξημένο ρίσκο της αλλαγής) που τους ώθησε να μην τσοντάρουν κάτι παραπάνω προκειμένου να μην υπάρξει και ολική ανατροπή του επί 1,5 έτους status quo στον προπονητικό πάγκο…

Την άποψή μου για τον Χιμένεθ την γνωρίζουν όλοι και δεν υπάρχει λόγος να αναμοχλευθούν ξανά εδώ αναλυτικά τα «πλην και τα συν» που καταγράφονταν επί 1,5 χρόνο. Επιγραμματικά, πάντως, μ’ αυτά τα συν και τα πλην όχι μόνο επεβίωσε στο δεύτερο πέρασμά του από την ελληνική μας πραγματικότητα, αλλά εκμεταλλευόμενος και τις συγκυρίες που διαμορφώνονταν έπαιξε προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, έκανε αξιολογότατη πορεία στο Γιουρόπα, έφτασε στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος και στην απώλεια δύο τελικών Κυπέλλου! Με τα θετικά του (η δουλειά στην προπόνηση καθρεπτίζονταν στον αγωνιστικό χώρο) και με τα αρνητικά του (ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του, οι αντιδράσεις και οι δηλώσεις που δεν ταίριαζαν και -πρωτίστως- οι αμφιλεγόμενες επιλογές στο κοουτσάρισμα).

Μπροστά, όμως, στην αύξηση των προκλήσεων και των απαιτήσεων της ΑΕΚ τους προσεχείς μήνες (προκριματικά για την είσοδο στους «χρυσοφόρους» ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, υπεράσπιση του τίτλου κ.λπ.) φαντάζει άκρως τζογαδόρικη η αντικατάστασή του -εξαιτίας μικρής αύξησης ή έστω χωρίς εκείνη την απαραίτητη οικονομική ρελάνς για να μην επιστρέψει στην πατρίδα του! Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τον αντικαταστάτη του Μανόλο, τον Μαρίνο Ουζουνίδη, αλλά με τη σοφία που εκφράζεται από τη λαϊκή ρήση «άλλος παπάς, άλλα ευαγγέλια»…

Συμπερασματικά, για να κλείσουμε με τον Χιμένεθ και την Ένωση, οι «κιτρινόμαυροι» δια αποφάσεως του Μελισσανίδη επιλέγουν  να χτίσουν εξ αρχής. Με αρκετά -ακόμα- από τα δοκιμασμένα υλικά τους, αλλά με διαφορετικό εργολάβο. Κι όπως σημείωνα σε αντίστοιχης λογικής κομμάτι τον περασμένο Γενάρη (όταν ο Ολυμπιακός αντικαθιστούσε τον Λεμονή), μπορεί τα κίνητρα -υπάρχει κάποιος αποφασίζων που να θέλει να αποτύχει; Όχι!- και οι προθέσεις να είναι τα καλύτερα δυνατά, όμως μόνο ο χρόνος δείχνει αν η απόφαση είναι ορθή…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

ΥΓ.: Ο Μαρίνος Ουζουνίδης θεωρείται από τα πιο hot ονόματα εν ενεργεία Ελλήνων προπονητών (ίσως και η πορεία του Ολυμπιακού να ήταν αλλιώς αν τελευταία στιγμή -τότε- δεν είχαν υπαναχωρήσει στο λιμάνι από τις αντιδράσεις των οπαδών). Και το timing για να δείξει ότι μπορεί να πρωταγωνιστεί και σε ομάδα με τους πιο απαιτητικούς εγχώριους στόχους έφτασε. Κουβαλάει την εμπειρία τόσων πάγκων εδώ και 11 χρόνια, ανέβηκε τα σκαλιά βήμα βήμα, όμως οι συνθήκες στον Παναθηναϊκό δεν τον άφησαν πέρσι να αξιολογηθεί, οπότε κάθε εκτίμηση είναι αυτή τη στιγμή εξαιρετικά επισφαλής και πρόωρη…