Αν είσαι μάνα και πονάς τι κάρτα πήρε ο Κουρμπανάς

ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ. Αν θέλαμε να χαρακτηρίσουμε τον Χάρρυ Κλυνν με μία λέξη, αυτή ακριβώς θα ήταν: Πρωτοπόρος. Αυτά που είπε κι αυτά που εκάνε ο Ρούλης, ούτε είχαν ειπωθεί, ούτε είχαν ξαναγίνει. Το μυαλό του, ξυράφι. Η πολιτική του σκέψη εκατό χρόνια μπροστά.

Ο Χάρρυ, ήταν κάτι παραπάνω από φίλος. Γιά μία δεκαετία, σχεδόν κάθε μέρα μαζί. Η μάλλον, κάθε βράδυ. Στα καμαρίνια. Γιά συζήτηση μετά το τέλος της παράστασης. Τα έφερε έτσι η ζωή χαθήκαμε. Όπως έλεγε όμως, «οι φίλοι και πέντε χρόνια να έχουν να βρεθούν, συνεχίζουν τη συζήτηση λες και την άφησαν χθες βράδυ».

Με βοήθησε, πάρα πολύ, ο Ρούλης. Στη δουλειά. Στο τρόπο σκέψης. Στο πως αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Η καθημερινή συναναστροφή, μ έναν τόσο ευφυή άνθρωπο σε ξεστραβώνει. Σου ανοίγει τα μάτια. Να μην καταπίνεις αμάσητα, όσα βλέπεις και όσα ακούς. Να μην στέκεσαι σ αυτό που φαίνεται, αλλά να ψάχνεις να βρεις αυτό που δεν φαίνεται.

ΔΕΝ ήθελα να γράψω αμέσως γιά τον Χάρρυ. Έριξα μιά ματιά στα αφιερώματα. Τα πιό πολλά επιδερμικά. Συναισθηματικά. Οι περισσότεροι αναπολούσαν τη δεκαετία του 80 και τα παιδικά τους χρόνια. Το Νο1 χαρακτηριστικό του Χάρρυ, δεν ήταν ανεπανάληπτο χιούμορ του. Δεν ήταν οι μιμήσεις που έβγαζαν από το κοινό το εύκολο γέλιο.

Ήταν η πολιτική του σκέψη. Ο μαρξισμός από θέση αλλά κι από ένστικτο. Βγες εσύ, τη δεκαετία του 70, με την Ελλάδα χωρισμένη στα δύο, να πεις οτι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, είναι ένα και το αυτό. Το είπε ο Ρούλης. Εμφανίζοντάς τους να διαφωνούν, επειδή ο Καραμανλής, ήθελε να πιεί κρασί κι ο Παπανδρέου ουίσκι. Λακαμάδες Έλληνες, τους έλεγε, «μην τρώτε παραμύθι. Μη σας δουλεύουνε. Ίδιοι είναι».

Σε όλα τα άλλα, είναι ίδιοι. Το είπε ο Χάρρυ γιά τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, πολύ πριν μιλήσει το ΚΚΕ, γιά πέντε κόμματα δύο πολιτικές. Πριν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, σαράντα χρόνια μετά να συγκυβερνήσουν.

ΤΟ μυαλό του Χάρρυ Κλυνν, γένναγε. Ιδέες, ήρωες, ατάκες. Ήρθε η πραγματικότητα με τον Θωμά Μάτσιο του Εδεσσαικού να αντιγράψει, ύστερα από είκοσι χρόνια τον Τραμπάκουλα. Ο έλληνας του χρηματιστηρίου, τον «Βασίλη».

Δεν είχε συνεργάτες σε καθημερινή βάση, να τον ενημερώνουν. Τηλεόραση και ραδιόφωνο ήταν στα σπάργανα. Με ένα δύο τηλέφωνα πριν τη παράσταση, μάθαινε τα νέα πολιτικά και ποδοσφαιρικά και αυτοσχεδίαζε. Ένα βράδυ, του λέω, Χάρρυ, «στη Παναχαϊκή μπερδέψανε τις κίτρινες κάρτες του Κουρμπανά, τον βάλλανε να παίξει και θα μηδενιστουν».

Όταν βγήκε στη σκηνή το είχε έτοιμο: «Αν είσαι μάνα και πονάς, τι κάρτα πήρε ο Κουρμπανάς». Το μπέρδεμά του, με τη το ποδόσφαιρο, τη Καλαμαριά και την ΕΠΑΕ του έκανε καλό. Τα καθημερινά προβλήματα, οι μεταγραφές, η κλήρωση των διαιτητών, η αγωνία γιά το αποτέλεσμα.

Το 1990 η Καλαμαριά υποβιβάστηκε. Καθώς εκείνο το διάστημα δεν δούλευε, κλείστηκε σπίτι του στο Χαλάνδρι. Άφησε γένια, λες και είχε πένθος κι αρνιόταν να βγει έξω: «Να πάμε γιά να βάλουμε βενζίνη, να πάμε γιά φαγητό, να με χτυπάνε στη πλάτη και να μου λένε «πρόεδρε, δεν πειράζει». Ξέρεις τι είναι να σε χτυπάνε στη πλάτη;»

ΟΠΩΣ οι περισσότεροι καλλιτέχνες ο Χάρρυ ήταν μοναχικός. Δεν είχε αυλή. Μετρημένοι στα δάχτυλα ήταν οι άνθρωποι που ήταν κοντά του. Αυτοί που έμπαιναν σπίτι του. Η παρέα που είχαμε πάει δύο φορές, τη δεκαετία του 80 στη Νέα Υόρκη.

Ο Γιώργος Δανέζης, ο κουμπάρος του ο Χρήστος Μπέκιας, ο μαέστρος ο Νίκος Στρατηγός κι ο συχωρεμένος ο Ζαρντέν. Ο Γιάννης Βέρδος. Η κλάση του σαν καλλιτέχνης τεράστια. Η αμεσότητά του, η επικοινωνία με το κοινό μοναδική.

Δύο σεζόν στο «Ζυγό» τη μία με Μανώλη Μητσιά και την άλλη, με Χάρις Αλεξίου, δεν έβρισκες καρέκλα να κάτσεις. Κάθε βράδυ. Κατάφερνε να γεμίζει το αχανές «Άλσος».

Το ότι έφυγε από το ποδόσφαιρο, του έκανε κακό. Έχασε την επαφή του με τη πιάτσα. Φίλος ο Χάρρυ, φίλτατη η αλήθεια. Καλλιτεχνικά κάπου η πορεία του, άρχισε να φθίνει. Δεν ανανεώθηκε. Υπερέβαλε με βωμολοχίες. Υπερασπιζόταν μέχρι τέλους τον Σύριζα. Ανεπίτρεπτο, γιά το μεγεθός του.

Το ισοζύγιο βέβαια, θετικό στο 100%. Το ότι άφησε το αποτύπωμά του, δεν είναι σχήμα λόγου. Ο Ρούλης ήταν σημαντικός. Πρόσφερε. Και στο φίλο του τον Καίσαρη.

Στη μουσική επιλογή, Stevie Ray Vaughan-Voodoo Child.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

https://www.youtube.com/watch?v=uVI7I-WDGx4