Και τώρα κομπλεξικοί όλου του κόσμου ενωθείτε…

Πριν από οτιδήποτε άλλο ένα μεγάλο μπράβο και μια συγγνώμη στον Πάμπλο Λάσο, που δεν θα αναφερθώ κυρίως σε αυτόν και στην τεράστια επιτυχία του με τη Ρεάλ. Το άρθρο αυτό αφιερώνεται σε όλους τους ειδήμονες και μη αυτού του αθλήματος που ονομάζεται μπάσκετ.

Τους αφιερώνεται γιατί περιμένουν πότε θα γράψει μια αποτυχία ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς για να βγάλουν, ορμώμενοι από τα οπαδικά γυαλιά τους, το κόμπλεξ που έχουν απέναντι του και τη γραφικότητα που κρύβουν μέσα τους. Με τη λέξη οπαδικά δεν αναφέρομαι μόνο σε κόκκινα μυαλά που πολλοί νομίζουν, αλλά κυρίως σε πράσινα που εσχάτως πατώντας πάνω στην «κόντρα» του Σέρβου κόουτς με τον ισχυρό άνδρα της πράσινης ΚΑΕ, έχουν ανοήτως αρχίσει να αμφισβητούν την αξία του πρώτου. Κάνοντας κάτι τέτοιο δεν σκέφτονται βέβαια ότι επί της ουσίας αμφισβητούν τις τεράστιες επιτυχίες, που έγραψε το τριφύλλι με τον Ζοτς στον πάγκο του.

Για τους ειδικούς του αθλήματος, τους Έλληνες δημοσιογράφους κυρίως, όποτε παίρνει την κούπα το πετυχαίνει λόγω budget, ενώ όποτε τη χάνει είναι η φυσιολογική εξέλιξη αφού τον έχει ξεπεράσει το σπορ. Ξεχνούν βέβαια, ότι μιλάμε για έναν προπονητή που από το 1992, δηλαδή για πάνω από 20 χρόνια, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή καθορίζοντας εν πολλοίς τις εξελίξεις στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Για τους «καθηγητές» 3 τελικοί σε 4 χρόνια με μια ομάδα που δεν υπήρχε στον μπασκετικό χάρτη πριν από αυτόν είναι κάτι ασήμαντο και απλό, ενώ για τον Ομπράντοβιτς είναι απλά μία ακόμα μέρα στη δουλειά. Δεν προκαλεί έκπληξη η άποψή τους αυτή, αφού οι ίδιοι είναι που βαφτίζουν αποτυχημένο τον Σφαιρόπουλο που με το ένα τρίτο του budget της Φενέρ έχει φτάσει σε δύο τελικούς μέσα σε μια τετραετία.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Με το αγωνιστικό κομμάτι δεν έχει πολύ νόημα να ασχοληθώ γιατί παρά την τελευταία γεύση που άφησε το ματς, δηλαδή ότι χάθηκε ο τίτλος για τους Τούρκους σε ένα ριμπάουντ, η Ρεάλ ήταν καλύτερη, πιο διαβασμένη και πιο πεινασμένη από την αντίπαλό της για τη νίκη. Ο Λάσο παίρνει τη δεύτερη Ευρωλίγκα της καριέρας του απόλυτα δίκαια και βάζει σε πολλούς, μεταξύ των οποίων και εγώ, τα γυαλιά τόσο για τη διαχείριση του ρόστερ του, όσο και για την παρεμβατικότητα του στα παιχνίδια. Καλό καλοκαίρι σε όλους και ραντεβού του χρόνου στη Βιτόρια!