Ο Δάσκαλος και οι Μαθητές του

Λίγες ώρες απέμειναν για το τζάμπολ του final- four στο Βελιγράδι. Ένας θεσμός που μετράει αισίως τριάντα χρόνια ζωής. Από το μακρινό 1988 και τη Γάνδη στο σήμερα και την πρωτεύουσα της Σερβίας. Από την πρώτη συμμετοχή ελληνικής ομάδας, ο Άρης είχε δώσει το παρόν στην πόλη του Βελγίου, στην απουσία Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού από το φετινό πανηγύρι.

Σε αυτή την διαδρομή των τριών δεκαετιών έχουν δει πολλά τα μάτια μας. Φαβορί να καταποντίζονται, όπως για παράδειγμα η Κίντερ από το τριφύλλι στο πρώτο final- four της νέας εποχής υπό την αιγίδα της ULEB και την πιο χαρακτηριστική περίπτωση της ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Ντούντα το 2005. Εκπλήξεις από ομάδες που δεν περίμενε κανείς να φτάσουν ως το τέρμα, όπως η Ζαλγκίρις του 1999 στο Μόναχο ή ο Ολυμπιακός του 2012 στην Πόλη. Τεράστιοι παίκτες έχουν παρελάσει από τη γιορτή αυτή. Άλλοι λίγο πριν φύγουν και διαπρέψουν στο μαγικό κόσμο του NBA, όπως ο τεράστιος Τζινόμπιλι ή ο φέρελπις Ντόνσιτς και άλλοι προερχόμενοι από τη Μέκκα του μπάσκετ ήδη ως μεγάλοι σταρ, όπως ο μοναδικός Ντομινίκ ή ακόμα και ο Μπομπ Μάκαντου στο μακρινό παρελθόν. Προπονητές θρύλοι υπήρξαν επίσης.

Ένας όμως μπορεί να θεωρεί εαυτόν ως τον Μίδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ένας μπορεί να θεωρεί εαυτόν ως τον απόλυτο δυνάστη του θεσμού. Ένας αποτελεί το συνδετικό κρίκο και των τριάντα αυτών ετών. Από παίκτης το 1988, όχι τίποτα το συγκλονιστικό ως μπασκετμπολίστας, προπονητής από το 1992, αν φτάσει στην κατάκτηση και του φετινού τίτλου θα συμπληρώσει τα δέκα (!!) τρόπαια. Δηλαδή κατά τα πρότυπα του NBA αν η Φενέρ πάρει την Euroleague τέρμα πια τα δάκτυλα των χεριών για τον Ζοτς και τα δαχτυλίδια του.

Ο καλύτερος προπονητής της Ευρώπης έχει πάρει την κούπα με όλους τους τρόπους. Ως απόλυτο φαβορί, είτε λόγω ομάδας είτε λόγω έδρας, το 1995 με τη Ρεάλ στη Σαραγόσα, το 2007 με τον Παναθηναϊκό στην Αθήνα, το 2017 με την Φενέρ στην Πόλη. Ως το απόλυτο αουτσάιντερ το 1992 με την Παρτίζαν, το 1994 με την Μπανταλόνα, το 2002 με τον Παναθηναϊκό, το 20011 πάλι με τους πράσινους.

Ως καλύτερος μεταξύ ίσων το 2009 στο πιο «ακριβό» final- four με το τριφύλλι στο Βερολίνο και στη Θεσσαλονίκη το 2000. Μεγάλη προσωπικότητα, τεράστιος κόουτς, απόλυτος κυρίαρχος του αθλήματος. Το πόσο παρεμβατικός είναι για το σπορ φαίνεται κυρίως από το γεγονός ότι σε ένα άθλημα που εξελίσσεται διαρκώς με απίστευτους ρυθμούς και αλλαγές κανονισμών συνεχίζει όχι μόνο να επιβιώνει στο υψηλότερο επίπεδο αλλά να αποτελεί σημείο αναφοράς των όποιων γεγονότων λαμβάνουν χώρα τριάντα χρόνια τώρα. Το μόνο που δεν έχει πετύχει είναι αυτό που του δίνεται φέτος η ευκαιρία να κάνει στο Βελιγράδι. Τι είναι αυτό; Μα η κατάκτηση του τίτλου back to back.

Φθάνουμε λοιπόν και στο σήμερα. Απόψε το βράδυ και την Κυριακή στο Βελιγράδι συναντώνται ο Δάσκαλος με τους Μαθητές του. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα βρει τον κουμπάρο Δημήτρη Ιτούδη που έγραψαν μαζί χρυσές σελίδες με τον Παναθηναϊκό για πάνω από μια δεκαετία, ένα από τα αγαπημένα του παιδιά τον Σάρουνας Γιασικεβίτσιους που πήραν μαζί την Euroleague στο Βερολίνο με το τριφύλλι και τον παλιό του παίκτη στη Ρεάλ Πάμπλο Λάσο που κατέκτησαν μαζί την κούπα το 1995 στη Σαραγόσα. Εν πολλοίς μοιάζει με μια συγκέντρωση της μεγάλης οικογένειας του ευρωπαϊκού μπάσκετ με τον πατέρα όλων να αρνείται να παραδώσει τα κλειδιά της «επιχείρησης» ακόμα. Λένε πολλοί από τους ειδήμονες του αθλήματος ότι προγνωστικά δεν χωράνε στα final- four και σε πολλές περιπτώσεις ίσως να έχουν και δίκιο.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Το μόνο σίγουρο είναι πως όποιος θέλει να γίνει αυτοκράτορας πρέπει πρώτα να αποκαθηλώσει τον Βασιλιά, τον Ζοτς δηλαδή. Η υπόκλιση του Σάρας στη χθεσινή συνέντευξη στο Βελιγράδι δείχνει το σεβασμό που τρέφουν οι κορυφαίοι για τον πρώτο μεταξύ τους. Ένας σεβασμός, που κερδίζεται, δεν χαρίζεται, ούτε επιβάλλεται. Εξαίρεση αποτελούν ορισμένοι κομπλεξικοί, με δημοσιογράφους δυστυχώς να περιλαμβάνονται στη σχετική λίστα, που η αποστροφή και η ειρωνεία τους προς του πρόσωπο του Σέρβου προκύπτουν κυρίως από τα κατώτερα προσωπικά και οπαδικά τους ένστικτα. Πάρει δεν πάρει την κούπα στα δικά μου μάτια ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερος….