Ο Γιάννης Σελαλμαζίδης γράφει για τη μοναδικότητα του Αρη του Γκάλη, του Γιαννάκη των άλλων παικτών, της ομάδας που έγινε η... ανεπίσημη αγαπημένη κάθε Ελληνα.
Με αφορμή την συμπλήρωση 30 χρόνων από την κατάκτηση του τρίτου κυπέλλου του Αυτοκράτορα, δεν μπορεί να μην γίνει αναφορά στον μοναδικό σύλλογο που έγινε επίσημος αγαπημένος σε όλη τη χώρα.
Μπορείτε να διαβάσετε στο πολύ ωραίο άρθρο του «To10.gr» για την επέτειο της κατάκτησης του τρίτου κυπέλλου του Άρη στο μπάσκετ. Σαν σήμερα, στις 18 Μαΐου του 1988, ο Άρης κέρδισε στον τελικό του ΣΕΦ με 84-71 την ΑΕΚ και κατέκτησε το τρίτο κύπελλο του. Με τον τραυματία Παναγιώτη Γιαννάκη να κάνει πράγματα και θαύματα και με 35 πόντους να οδηγεί την ομάδα του στην κατάκτηση του τίτλου.
Υπάρχει μια διαφορά σε αφορά τον Άρη και τις υπόλοιπες ομάδες. Γιατί τίτλους επι σειρά ετών, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ έχουν κατακτήσει και άλλοι σύλλογοι. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι ο Άρης δεν αυτό- αναγορεύτηκε , δεν χρειάστηκε να ζητήσει την αναγνώριση, δεν χρειάστηκε καν να κάνει επικοινωνιακή πολιτική. Σε μια περίοδο, εξάλλου, που δεν υπήρχε αυτή η έξαρση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Κανείς δεν πήγε από την ομάδα του Άρη να ζητήσει να τον ονομάσουν Αυτοκράτορα. Το προσωνύμιο αυτό του δόθηκε, γιατί αυτό εξέπεμπε προς τους άλλους. Η καλύτερη ομάδα του 20ου αιώνα. Ο Άρης που δεν ήταν της Θεσσαλονίκης, αλλά της Ελλάδας.
Δεν υπάρχει άλλος σύλλογος που να έχει καταφέρει να το κάνει αυτό. Πιθανότατα, δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά. Όλοι είχαμε φίλους και γνωστούς όταν ήμασταν μικροί, που όταν τους ρωτούσες τι ομάδα είσαι, έπαιρνες την απάντηση: «Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο και Άρης στο μπάσκετ».
Δεν αναφέρομαι μόνο στη Θεσσαλονίκη, φυσικά. Σε κάθε γωνία της Ελλάδας ο Αυτοκράτορας έκανε κόσμο και οπαδούς. Από την Κρήτη μέχρι το Διδυμότειχο. Η μοναδική ομάδα που έκανε την χώρα να ενωθεί, που ερήμωνε κάθε Πέμπτη βράδυ τους δρόμους και έκλεινε κινηματογράφους και θέατρα. Όλοι μπροστά στις τηλεοράσεις για να δουν τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά.
Στους κάτω των 30-35, προφανώς και όλα αυτά φαίνονται παράξενα. Μπορούν να ρωτήσουν φίλους, συγγενείς και γνωστούς που τα έζησαν. Όσα χρήματα και να ρίξετε, όσα τρόπαια και να κατακτήσετε, αυτό το πράγμα δεν θα το ζήσετε ποτέ.