Ο Πογιέτ κάπου έχασε την αίσθηση του μέτρου…

Με την ήττα από τους Ολλανδούς δεν χάθηκε η πρόκριση. Η ήττα ήταν σε γενικές γραμμές εντός προγράμματος. Η τόσο κακή εμφάνιση ήταν εντελώς εκτός προγράμματος. Ανακαλείς στη μνήμη σου το παιχνίδι με τη Γαλλία βλέπεις τι έγινε στο Αϊντχόβεν και σου δημιουργείται η εντύπωση ότι πρόκειται για διαφορετικές ομάδες. Οτι δεν πρόκειται για τους ίδιους παίκτες και για τον ίδιο προπονητή. Και είναι κάπως άκομψο να αποδίδεται η στις απουσίες του Μαυροπανου και του Μπαλντοκ. Το μεγάλο πρόβλημα στην εμφάνιση της Εθνικής δεν ήταν στην τετράδα της άμυνας, όπως βιάστηκαν πολύ να θεωρήσουν.

Το μεγάλο πρόβλημα ήταν στη μεσαία γραμμή. Εκεί είναι που βρεθήκαμε τελείως αδύναμοι και ανασταλτικά και παραγωγικά. Εκεί είχαμε ένα ρεσιτάλ από πάσες σε αντίπαλο, χαμένες σχεδόν όλες τις προσωπικές μονομαχίες και αδυναμία στην προώθηση του παιχνιδιού. Ανάμεσα στην άμυνα και στη μεσαία γραμμή έβγαινε ο Χαπκο, έπαιρνε την μπάλα και δεν μπορούσε κανείς να τον σταματήσει. Από δεξιά ο Ντουμφρις και ο Σίμονς χόρευαν την άμυνα και οι μπαλιές τους πήγαιναν συστημένες στους συμπαίκτες τους για να σκοράρουν. Είναι προφανές ότι στο παιχνίδι αυτό κάτι δεν υπολόγισε σωστά Ομοσπονδιακός τεχνικός. Εβγαλε την άμυνα της Εθνικής ψηλά για να πιέσει τους γηπεδούχους έξω από την περιοχή τους και κάπου εκεί την πάτησε.

Διαβάστε επίσης: Ρίτσαρντς reloaded: Ο παίκτης που θα… τρελάνει κόσμο

Από τη στιγμή που οι Ολλανδοί ξέφευγαν από το πρώτο μαρκάρισμα και έφερναν την μπάλα στη μεσαία γραμμή τότε το πρεσινγκ πήγαινε περίπατο και η άμυνα της Εθνικής μας κοβόταν με την καρδιά ενός μαρουλιού. Ειναι σαφές ότι και ο αρχηγός Μπακασέτας δικαιούται να κάνει ένα κακό παιχνίδι το ίδιο και ο Μάνταλος. Οταν οι παίκτες από τους οποίους περιμένεις να κρατήσουν την μπάλα βγαίνουν εκτός παιχνιδιού και ο Ντε Γιονγκ αλωνίζει στη μεσαία γραμμή χωρίς να χάσει ούτε μία προσωπική μονομαχία δεν είναι και για να το ψάχνεις πολύ πώς φτάσαμε σε αυτό το 3-0. Ισα-ίσα είναι να μακαρίζεις στην τύχη σου που ο Κούμαν σκέφτηκε το ματς με την Ιρλανδία και άφησε τους παίκτες του να ρίξουν την ένταση. Διαφορετικά αντί για βαριά ήττα θα μιλούσαμε για συντριβή.

Ξέρω πως σε κάτι τέτοιες στιγμές το πιο εύκολο είναι να πάρεις τη… βαριοπούλα και να μην αφήσεις τίποτα όρθιο. Να θυμηθείς τους παίκτες που δεν φώναξε ο Πογιέτ τις αστειότητες που είπε για το θέμα αυτό στη συνέντευξη τύπου και τώρα που… βρήκες παπά να θάψεις καμιά δεκαριά. Αυτό όμως δεν θα ήταν καλοπροαίρετη κριτική και δεν θα βοηθούσε τους ίδιους τους διεθνείς που πρέπει να επανέλθουν γιατί υπάρχει παιχνίδι την Κυριακή άσχετα αν πρόκειται για το αδύναμο Γιβραλτάρ. Πάνω-κάτω αυτοί είναι οι παίκτες που αναστάτωσαν την Εθνική και της έδωσαν και πάλι υπόσταση. Μία κριτική που θα τους βγάζει περίπου άχρηστους και θα αποθεώνει αυτούς που δεν κλήθηκαν είναι ηθικά επιλήψιμη και αγωνιστικά καταστροφική. Ο Πογιέτ οφείλει τώρα να αναμετρηθεί με ορισμένες λάθος επιλογές του και σε πρόσωπα και σε διάβασμα παιχνιδιού. Η υπερτίμηση των δυνατοτήτων της Εθνικής σε συνδυασμό με την υποτίμηση των δυνατοτήτων της Ολλανδίας τον οδήγησε στην εκτίμηση ότι μπορεί να πιέσει τους Ολλανδούς ψηλά και να τους αιφνιδιάσει. Ηταν σοβαρό λάθος που πληρώθηκε ακριβά. Είπαμε ότι βελτιωθήκαμε ως ομάδα αλλά, διάολε, όχι και τόσο για να παίξουμε παιχνίδι κυριαρχίας στο γήπεδο της Ολλανδίας. Ολα χρειάζονται μέτρο και στην προκειμένη περίπτωση ο Πογιέτ κάπου το έχασε.