Οι πολιτικοί δεν είναι κανονικοί άνθρωποι

ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ που ζούμε είναι ιστορικές. Δραματικές. Συγκλονιστικές. Το θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο είναι προ των πυλών. Σε αυτή τη κρίσιμη συγκυρία, ο μεγάλος άνδρας που ακούει στο όνομα Βασίλης Κικίλιας, ήλθε να αφήσει το δικό του αποτύπωμα στο μείζον θέμα των ημερών: «Σφίγγει το στομάχι μας …». Αφήνουμε στην άκρη τον πληθυντικό μεγαλοπρέπειας και πάμε στο δια ταύτα. Μήπως του πέσανε βαριές οι φακές; Μήπως δεν μπορεί να νταγιαντίσει το χωρισμό με τη Τζένη; Μήπως τώρα με την Άνοιξη, τον ταλαιπωρούν τίποτα αλλεργίες;

Τελικά, φρόντισε να δώσε ο ίδιος την απάντηση και τέλος στη αγωνία των χιλιάδων, θαυμαστών και θαυμαστριών του: «Σφίγγει το στομάχι μας, μετά από δύο μήνες, στους οποίους οι στρατιωτικοί μας είναι έγκλειστοι σε φυλακές υψίστης ασφαλείας στην Ανδριανούπολη».

Αυτό πάει να πει να είσαι Έλληνας. Να είσαι δεξιός, να είσαι πατριώτης. Να πονάς και να συμπάσχεις για τα δύο παλικάρια που έχει αιχμαλωτίσει ο Ερντογάν και τα κρατάει δεμένα με αλυσίδες στα μπουντρούμια της Ανδριανούπολης. Σε σημείο που να σφίγγει το στομάχι σου. Το ένα Λοσέκ μετά το άλλο καταπίνει ο ευθυτενής παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής, αλλά το στομάχι δεν λέει να ξεσφίξει με τίποτα.

ΤΟ θέμα μας βέβαια, δεν είναι αυτός καθαυτός, ο Κικίλιας. Το θέμα μας, είναι τα μεγάλα λόγια. Οι υπερβολές. Οι εύκολες μεγαλοστομίες, που στοχεύουν στο θυμικό. Στο συναίσθημα του κοσμάκη.

Να κάνουμε τους ευαίσθητους και τους στεναχωρημένους, μπας και ψήσουμε τα κιρίζια τους ψηφοφόρους. Η εφεύρεση που ακούει στο ονόμα Τέρενς Κουίκ, κάθε φορά που καταθέτει στεφάνι, δίνει ολόκληρη θεατρική παράσταση. Γονατίζει, σταυρώνει τα χέρια και καθώς είναι γονυπετής, εμφανίζει δύο παραλλαγές. Τη μία, με σκυμμένο το κεφάλι και την άλλη με το κεφάλι ψηλά, αγναντεύοντας τον γαλάζιο ουρανό. Είναι η πενία της πολιτικής που τέχνας κατεργάζεται. Να ανοίξει το στόμα του, ο εν λόγω Κουίκ, να πει τι: Ότι εγώ ήμουν καραμανλόπαιδο;

ΤΟ θέμα μας είναι, ότι δεν γίνεται να είσαι κανονικός άνθρωπος και να πας να γίνεις βουλευτής. Να λες ψέμματα. Να υπερασπίζεσαι πράγματα που δεν πιστεύεις. Να δίνεις υποσχέσεις, που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν ποτέ. Να φωνάζεις και να τσακώνεσαι. Η ζωή σου όλη, να είναι στο ψέμα και την υποκρισία. Ένας κανονικός άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι βουλευτής. Να είναι πολιτικός.

-Να ξυριζεται κάθε πρωί.

-Να φοράει κάθε μέρα κοστούμι και γραβάτα.

-Κυριακές και εορτές να δίνει παρών στην εκκλησία. Να κάνει το σταυρο του να ανάβει κερί.

-Να πηγαίνει σε γάμους, βαφτίσια, αρραβώνες, κηδείες, μνημόσυνα, ψηφοφόρων του και συγγενών τους.

-Σε χορούς, εγκαίνια, πίτες, πανηγύρια αν είναι της επαρχίας και σε οποίες κοινωνικές εκδηλώσεις καλείται. Στο γήπεδο του αρέσει δεν του αρέσει το ποδόσφαιρο κλπ

-Σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις.

-Να τρέχει σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές

-Να δίνει συνεντεύξεις σε εφημερίδες και περιοδικά

-Να τηλεφωνεί σε καθημερινή βάση για να λέει χρονιά πολλά στους εορτάζοντες. (Αη Γιαννιού, Αγίου Γεωργίου, κλπ να θέλει ένα μεροκάματο).

-Να ενημερώνει, ανά τακτά χρονικά διαστήματα το tweet.

-Να δέχεται δις της εβδομάδας ( τουλάχιστον) τους ψηφοφόρους του. Τον κάθε τραχανοπλαγιά. Και να είναι υποχρεωμένος να είναι ευγενικός μαζί τους.

-Να τακτοποιεί τα ρουσφέτια των ψηφοφόρων. Μετατάξεις δημοσίων υπαλλήλων, μεταθέσεις φαντάρων κι οτιδήποτε βάλλει ο νους του ανθρώπου. Από προαγωγή διαιτητών, από τον πίνακα της Β Εθνικής, στον πίνακα Α Εθνικής, μέχρι να μεσολαβήσει για να βγει γρήγορα το διαζύγιο.

ΚΑΝΟΝΙΚΑ, το επάγγελμα του βουλευτή έπρεπε να είχε ενταχθεί στα βαρέα και ανθυγιεινά. Εάν βέβαια επρόκειτο για κανονικούς ανθρώπους. Που θα ταλαιπωρούνται. Και που θα υφίστανται όλες αυτές, αλλά και πολλές άλλες οδυνηρές δοκιμασίες.

Επειδή όμως, ουδείς κανονικός άνθρωπος, πάει να γίνει βουλευτής, δεν υφίσταται τέτοιο θέμα. Το αποκαλούμενο πολιτικό προσωπικό, τα κάνει όλα αυτά και μετ ευχαριστήσεως μάλιστα. Επειδή ακριβώς δεν πρόκειται για κανονικούς ανθρώπους. Επειδή πρόκειται για Κατρούγκαλους.

Στη μουσική επιλογή, Keith Richards & Nora Jones- Love Harts

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»