Τα βλέμματα στον πάγκο όλη η αλήθεια…

Καμία φορά λένε πως δεν χρειάζεται να γράψεις πολλά για να φανερώσεις την απογοήτευση. Τα μάτια λένε πολλά από μόνα τους και δεν είναι ανάγκη να πεις τίποτα.

Το άδειο ΣΕΦ και η αναμέτρηση με την Κύμη, δεν προμήνυε αρνητικά συναισθήματα. Ειδικά από τη στιγμή που το σκορ έφτασε στο 36-11, τα πάντα έμοιαζαν ιδανικά για τη νέα αρχή των «ερυθρόλευκων» για την αντεπίθεσή τους. Την ποια; Λες και έσβησαν όλα. Νευράκια, ο καθένας στον κόσμο του, αχρείαστα φάουλ, επιθέσεις η μία χειρότερη από την άλλη, απέναντι σε μία ομάδα που όλη τη χρονιά είναι δομημένη σε άμυνα και επίθεση και έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων.

Αυτό έπρεπε από μόνο του να λέει πολλά. Όμως…

Η εικόνα στον πάγκο του Ολυμπιακού μεταξύ των παικτών, ήταν πιο απογοητευτική και από την εικόνα της ίδιας της ομάδας στο παρκέ απέναντι στην Κύμη. Κατεβασμένα κεφάλια, βλέμματα παγωμένα, οι πετσέτες στο πρόσωπο. Εικόνα που δεν αρμόζει στον Ολυμπιακό που ξέρουμε τόσα χρόνια όλοι, ειδικά σε ένα παιχνίδι με την Κύμη. Που θα έπρεπε άπαντες να είναι σκυλιασμένοι και να ψάχνουν την αντίδραση. Τι διάολο… Καλό το συγκρότημα του Καστρίτη, «χτύπησε» κάθε αδυναμία των «ερυθρόλευκων», αλλά ειλικρινά κανείς δεν περίμενε αυτήν την άνευ όρων παράδοση του Ολυμπιακού στο τέλος και το παραλίγο στραπάτσο του αιώνα από μία ομάδα που πρόπερσι αγωνιζόταν στην Α2!

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος μίλησε για ντροπή μετά το 15 και δεν είναι περίεργο. Τι άλλο να πει όταν η ομάδα του από εκείνη την στιγμή και έπειτα χάνει με 64-42 στην έδρα της;

Το λέμε τόσο καιρό και πρέπει να γίνει επιτέλους. Αυτοκριτική από όλους. Από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο σε αυτήν την ομάδα. Ας τα βρει ο καθένας με τον εαυτό του.

Δεν υπάρχει και κάτι να σχολιάσει κανείς από αυτό το παιχνίδι. Πραγματικά ήταν στιγμές που παρακολουθούσα το ματς, έλεγα ότι πρέπει να κερδίσει η Κύμη. Όχι γιατί δεν ήθελα να κερδίσει ο Ολυμπιακός, αλλά γιατί ένιωθα ότι δεν μπορεί.  Εάν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί και ο πιο αισιόδοξος φίλος της ομάδας, θα πιστέψει στην μετέπειτα… σκούπα.

Από το πρωί της Τετάρτης υπάρχει μία άσχημη περιρρέσουσα ατμόσφαιρα για τους «ερυθρόλευκους», όμως αυτό δεν είναι δικαιολογία. Όταν μπαίνεις στο παρκέ, παίζεις για τον εγωισμό σου και όχι για τα υπόλοιπα. Δεν ξέρω αθλητή που παίζει για να χάσει, άρα τα προβλήματα μοιραία πάνε στην άκρη.

Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ήταν το γεγονός πως έβλεπα τους ανθρώπους της Κύμης να το πιστεύουν. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε. Δεν τους χαρίστηκε κανείς…

ΥΓ1: Ειλικρινά αν κάποιοι δεν θέλουν ρε αδερφέ, δεν έχουν όρεξη, θέλουν να πάνε διακοπές, ας το κάνουν από τώρα. Ο Ολυμπιακός δεν ήταν ίδρυμα και δεν θα γίνει ποτέ. Για αυτό δίνω τα ρισπέκτ μου στον Μπόγρη, ο οποίος παίζει για την τρέλα του παρά τις αδυναμίες του. Όπως και για τον Ουίλτζερ που θα μπορούσε να κάθεται στην ζαχαρένια του καθότι ήταν από αυτούς που τέθηκε στο περιθώριο μετά την επιστροφή του Τιλί.

ΥΓ2: Ο Ολυμπιακός είχε 5 τρίποντα το πρώτο δεκάλεπτο, πέτυχε το έκτο στην δεύτερη περίοδο και πέτυχε το έβδομό του στο τέλος του παιχνιδιού με τον Ουίλτζερ! Αν είναι ποτέ δυνατόν… Και είχε πόσα ελεύθερα που έβρισκαν σίδερο. Αυτό δεν είναι απλά κακό σουτ, είναι σημάδι κακής ψυχολογίας. Το σουτ είναι και ψυχολογία εξάλλου…

ΥΓ3: Γελάκια κομμένα πια. Με τέτοια εικόνα δεν γίνεται να χαμογελάς μετά από αυτό το ματς. Γιατί αυτοί οι 1000 που ήρθαν στο ΣΕΦ, έφυγαν για το σπίτι τους προβληματισμένοι και με χαλασμένη τη διάθεση. Εστω για αυτούς λοιπόν..

ΥΓ4: Προσωπικά εγώ δεν έχω πάψει να τους πιστεύω. Δεν έχω μάθει να τους παρατάω στις στραβές. Θα το κάνω μέχρι τέλους. Το θέμα είναι πλέον και οι ίδιοι να πιστέψουν στον εαυτό τους. Γιατί εάν δεν το κάνουν αυτοί πρώτοι, τότε δεν μπορεί κανείς να τους βοηθήσει…

MUST READ

Με επιστροφές αλλά χωρίς Έσε ο Ολυμπιακός κόντρα στην ΑΕΚ

ΥΓ5: Επειδή δεν τα έχω καλά με τον εαυτό μου θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη για τον τίτλο του προηγούμενου μπλογκ μου μετά το ματς με τον Προμηθέα. Όχι απλά δεν έχει βρει τον δρόμο του ο Ολυμπιακός, αλλά μετά από καιρό δείχνει εκτός τροχιάς. Λάθος μου, αλλά καλό είναι να τα παραδεχόμαστε και εμείς αυτά…