Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα για τον ΠΑΟΚ, η χάρτινη έδρα

Για τα της έδρας διεξαγωγής του τελικού είχα γράψει, τη στιγμή που το θέμα βρισκόταν στην επικαιρότητα, κάπου στα μέσα του χειμώνα. Βάσει των δεδομένων που ισχύουν σήμερα, το ΟΑΚΑ είναι η μοναδική επιλογή από κάθε άποψη, μεγαλύτερο γήπεδο, άρα και περισσότερος κόσμος, περισσότερη ασφάλεια ή λιγότερη ανασφάλεια τέλος πάντων, καλύτερες εγκαταστάσεις, πιο ποδοσφαιρική κατάσταση γενικώς, από κάθε άλλη εφικτή επιλογή.

Άδικο είναι η αλήθεια για κάθε ομάδα που έρχεται στο λεκανοπέδιο και αντιμετωπίζει σύλλογο της Αθήνας, πόσο δε όταν αυτή έχει το ΟΑΚΑ ως έδρα, κάτι που δε μηδενίζεται με το 50-50 στα εισιτήρια και μόνο που η μια θα πάρει αεροπλάνο ενώ η άλλη θα παίξει σε γνώριμα λημέρια ακολουθώντας πιστά την ιεροτελεστία εντός έδρας αναμέτρησης, δημιουργεί αυτόματα ψυχολογικό πλεονέκτημα και μειονέκτημα αντίστοιχα, γηπεδούχου και φιλοξενούμενου.

Σε εντελώς θεωρητική βάση, το ιδανικό θα ήταν ο τελικός να διεξάγεται σε ουδέτερο έδαφος, αν είναι δυνατόν μάλιστα όχι σε πόλη σαν την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη.

Εκτός μεγάλων αστικών κέντρων να ΄ναι κι όπου να ΄ναι, εκεί που ο κόσμος διψά για ποδόσφαιρο και για την τοπική κοινωνία θα είναι κάτι σαν το γεγονός της χρονιάς, αφήστε που θα τονωθεί και η οικονομία της περιοχής, 30-40 χιλιάδες κόσμος, κάπου θα κοιμηθεί, κάπου θα φάει, κάπου θα πιει καφέ…

Αυτά στη θεωρία όμως, στην πράξη η τοπική κοινωνία θα μετράει ζημιές και καταστροφές, αφήστε που δεν υπάρχει γήπεδο να φιλοξενήσει τόσο κόσμο. Δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε να χτιστούν μεγάλα γήπεδα στην Ελλάδα, ειδικά σε εποχές κρίσης, αφού με εξαίρεση τέτοια γεγονότα, τον υπόλοιπο χρόνο θα ρημάζουν…

Αναφορικά με τον τελικό, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, θεωρώ πως η διεξαγωγή του στην έδρα της χάρτινης, είναι κάτι που συμφέρει τον ΠΑΟΚ, στο αγωνιστικό κομμάτι.

Ο ΠΑΟΚ είναι καλύτερη ομάδα από κάθε άλλη στην Ελλάδα, κι ας μην το παραδέχονται φωναχτά οι υπόλοιποι. Ας παραμυθιάζουν τους εαυτούς τους πως πρόκειται για καραμέλα που καταναλώνεται στη Θεσσαλονίκη, για να χρυσωθεί το χάπι της απώλειας του πρωταθλήματος.

Χάπια χρειάζονται αυτοί που πήραν χάρτινο και θέλουν να νοιώσουν κανονικοί πρωταθλητές, οπότε κάτι σε extacy μαζί με lsd, είναι ο ενδεδειγμένος συνδυασμός..

Τα γεγονότα δείχνουν πως οι δυο άλλοι διεκδικητές φοβήθηκαν να αγωνιστούν, ο Ολυμπιακός μάλιστα έτρεμε στην ιδέα να ακούσει ακόμα και το εναρκτήριο λάκτισμα, οπότε δε μπορεί να υπάρξει πιο αξιόπιστο τεκμήριο, για την αγωνιστική ανωτερότητα του ΠΑΟΚ.

Στο δεύτερο παιγνίδι με τη χάρτινη, η κίνηση του Βιειρίνια προς τον Ιβάν να μην αποσύρει την ομάδα, όπως ήταν η αρχική επιθυμία του τελευταίου, είναι το δεύτερο τεκμήριο της ανωτερότητας, ο αρχηγός της ομάδας έδειξε εμπράκτως πίστη πως ακόμα και στα λίγα λεπτά που απέμεναν, μπορούσαμε να τους κερδίσουμε. Σε αυτά, προσθέστε και το ακυρωθέν γκολ που ήταν κανονικό, παρ΄όλα αυτά, η βούληση των παικτών ήταν να συνεχίσουν.

Το ότι ο Σαββίδης, όπως και κάποιος φίλαθλος στο καφενείο ήταν υπέρ της αποχώρησης δε λέει κάτι, για ψυχολογία ομάδας μιλάμε, οι αθλητές αγωνίζονται, αυτοί νοιώθουν, οι υπόλοιποι λειτουργούν με διαφορετικά κριτήρια..

Οι αντίστοιχοι της χάρτινης, έτρεμαν στην ιδέα της επιστροφής, ήθελαν να εξασφαλίσουν το 0-0.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από την ένταση των διαμαρτυριών της κάθε πλευράς, οι της χάρτινης έκαναν ντου στους διαιτητές για να ακυρώσουν ένα κανονικό γκολ λες και ήταν το τέλος του κόσμου, γιατί ήξεραν ότι αυτό ισχύει και στην πραγματικότητα. Οι δε γηπεδούχοι αν και θα είχαν το δικαίωμα μέχρι και να το κάνουν ροντέο που λέει ο λόγος, αφού ενώ κατακυρώθηκε το καθαρό γκολ στη συνέχεια ακυρώθηκε επειδή έτσι ήθελαν οι ηττημένοι (κάτι πρωτοφανές στα χρονικά, αντίθετα με το ενδεχόμενο να μετρούσε ένα γκολ, ακόμα κι αν θεωρητικά δεν έπρεπε, δε θα ήταν η πρώτη φορά), οι αντιδράσεις τους εντούτοις ήταν σχετικά ήπιες.

Το τι υποστηρίζει ο καθένας για την ομάδα του μικρή σημασία έχει, όταν μιλούν οι συμπεριφορές και των μεν και των δε, που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης.

Ο ΠΑΟΚ είναι καλύτερος λοιπόν, δεν το λέμε εμείς, οι αντιδράσεις υστερίας και φόβου των αντιπάλων του, δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης.

Εκείνο το παιγνίδι της Τούμπας, έμεινε στη μνήμη όλων και σχολιάστηκε δεόντως για όσα συνέβησαν μετά το γκολ του Βαρέλα, τα 89 λεπτά που προηγήθηκαν μέχρι τότε, πέρασαν στην ιστορική λήθη.

Κι όμως, αυτά προϊδεάζουν σε μεγάλο ποσοστό, για την αγωνιστική δυναμική της κάθε πλευράς. Ο ΠΑΟΚ είναι αλήθεια πως δε φόρτσαρε, διεκδίκησε τις πιθανότητες του επενδύοντας 100% σε ποδόσφαιρο τακτικής και υπομονής, με στόχο να διαφυλάξει τα νότα του αφού αν δεχόταν γκολ θα ήταν καταστροφικό και να σκοράρει σε μια από τις λιγοστές φάσεις που θα δημιουργούσε.

Αυτό έπρεπε να κάνει, τελικός πρωταθλήματος ήταν, όχι αγώνας επίδειξης.

Η χάρτινη από την πλευρά της αντιμετώπισε την αναμέτρηση με τη δέουσα φιλοσοφία, αφού της αρκούσε η ισοπαλία για να παραμείνει στην κορυφή.

Η φιλοσοφία ήταν η ενδεδειγμένη μεν, η μέθοδος στην οποία στηρίχτηκε όμως, θύμισε ομάδα χωριού. Δεν ήταν καν το μπετόν αρμέ του Σάντος ή του Ρεχάγκελ που εξουθένωναν σωματικά και κυρίως ψυχικά τον αντίπαλο, αναγκάζοντας τον να πέφτει συνεχώς πάνω σε απροσπέλαστο τείχος, μέχρι που κάποια στιγμή του έσπαζαν τα νεύρα, θόλωνε το μυαλό από τον εκνευρισμό, έκανε το λάθος κι έτρωγε το παστέλι από έλλειψη συγκέντρωσης.

Από το πρώτο λεπτό έπεφταν κάτω, διαμαρτύρονταν συνεχώς στον διαιτητή, προσπαθώντας να χαλάσουν το παιγνίδι και το ρυθμό του.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα θα μου πείτε, ο τρόπος όμως δεν ήταν ποδοσφαιρικός, αλλά δε γινόταν να αντιμετωπίσουν τον ΠΑΟΚ, με ποδοσφαιρικές τακτικές, όποιες κι αν ήταν αυτές.

Δεν τους κακίζω, αυτό μπορούσαν αυτό έκαναν, αποτελεί τη φωτογραφία της αγωνιστικής ικανότητας και των επιλογών τους, όμως

Το ακόμα χειρότερο για τη χάρτινη είναι πως στον τελικό δε θα παίζει εκτός έδρας, ούτε θα έχει το άλλοθι πως της αρκεί η ισοπαλία.

Και κυρίως, θα αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ ως πρωταθλήτρια, άξια μάλιστα όπως διακηρύσσουν και οι ίδιοι, οπότε δε γίνεται να συμπεριφερθεί ξανά με ηττοπάθεια, ούτε να παριστάνει τον ποντικό αφήνοντας στον ΠΑΟΚ το ρόλο της γάτας, ούτε να έχει ως πρώτο μέλημα να σπάει το ρυθμό και να κλαίγεται στον διαιτητή, που ειδικά επειδή θα είναι ξένος, ούτε από κλάψα θα μασήσει , ούτε θα τους ανεχτεί.

Αν ο τελικός γινόταν σε κάποια ουδέτερη έδρα, τα πράγματα δε θα ήταν εντελώς αλλά έστω και μερικώς διαφοροποιημένα, θα υπήρχε ανοχή για εμφάνιση όπως στον αντίστοιχο τελικό του Βόλου, όπου σκόρερ τους ήταν ο αντίπαλος τερματοφύλακας και ήθελαν με 0 τελικές να κατακτήσουν το κύπελλο.

Ήταν κι ένας λόγος παραπάνω να σηκώσουν τον κόσμο ανάποδα με τις φωνές τους για ένα γκολ οφσάιντ που το κατάλαβαν όταν είδαν το ριπλέι, ενώ κανονικά θα έπρεπε να ανάψουν λαμπάδα στον Κομίνη που έπνιξε το καθαρό πέναλτι στον Κρέσπο.

Αν δεν το έκαναν, στο επίκεντρο θα ήταν η άθλια εμφάνιση, άρα ήταν το ιδανικό ξεκάρφωμα, για την άθλια εικόνα τους…

Όπως γίνεται αντιληπτό, ο τελικός του Σαββάτου δεν έχει κάτι κοινό με τις προηγούμενες αναμετρήσεις που έκριναν τίτλους, δε γίνεται να παίξει πάλι κρυφτό στην έδρα της, ειδικά όταν αυτοσυστήνεται ως πρωταθλήτρια.

Σε μια τέτοια περίπτωση, όλο το αφήγημα περί καλύτερης ομάδας και άξιας πρωταθλήτριας, θα καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος, ασορτί με το πρωτάθλημα που πήρε δηλαδή.

MUST READ

Για κάτι που αξίζει…

Γι’ αυτό λέω πως τη δεδομένη στιγμή ο ΠΑΟΚ ωφελείται από τη διεξαγωγή του τελικού στην έδρα της χάρτινης, όσο ψυχολογικό πλεονέκτημα κι αν αποκτά η τελευταία. Η ομάδα που μάζεψε τους περισσότερους βαθμούς στο χορτάρι δεν έχει να φοβηθεί κάτι ίσα ίσα έδειξε αυτοπεποίθηση, οι άλλοι πρόδωσαν ήδη το φόβο τους και σε έναν τελικό, ούτε καθαρό γκολ μπορούν να ακυρώσουν, ούτε να κρυφτούν επικαλούμενοι φόβο, από μια φωτογραφία.