Επαρχία, ταράτσα, μπάλα και καψούρα

Όλγα Στέφου 11.11.2017-17:41

Κάθε επαρχιακή πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει την τοπική της ομάδα με τους πιστούς οπαδούς.

Στα Γιάννενα έχουμε τον ΠΑΣ. Δεν έχει καμία σημασία τι άλλο κάναμε στις ζωές μας -μα ήμασταν ΑΕΚ, μα οι άλλοι ήταν άλλα πράγματα- στην απέναντι ταράτσα από τις Ζωσιμάδες όλοι σκαρφαλώσαμε για να δούμε μπάλα. Ήταν η ομάδα της πόλης κι υπήρχε μόνο ένα γήπεδο.

Για τον χαβαλέ πηγαίναμε κυρίως, εξάλλου οι τοπικές ομάδες έχουν μια οικογενειακή -πολύ οικογενειακή- μυρωδιά: Οι Blue Vayeros ήταν συμμαθητές και φίλοι, ο τάδε μέτοχος ήταν ο πατέρας του Γιώργου από το Γ2 και ούτω καθεξής.

Εκείνη την χρονιά είδαμε πολλά ματς από την ταράτσα, περισσότερα απ’ό,τι συνήθως, ο ΠΑΣ έτσι κι αλλιώς έπαιζε στην Γ’ κι είχε πιο πολλή πλάκα, δεν εμπλεκόταν κανενός είδους ενοχή, αφού ο Άγιαξ της Ηπείρου δεν έπαιζε κόντρα σε κανέναν που να αγαπάμε. Αράζαμε και φωνάζαμε «ΠΑΣ, κλαρίνο, τσίπουρο και χύνω».

Εγώ είχα κι έναν λόγο παραπάνω να πηγαίνω: Ήταν κι Αυτός. Δεν ερχόταν από την αρχή, ήρθε τρία-τέσσερα ματς μετά κι ούτε τον ήξερα. Μάλλον ήταν πρωτοετής από άλλη πόλη και τον κουβάλησαν οι Γιαννιώτες. Δε μιλούσε, δεν λαλούσε, δεν φώναζε συνθήματα. Ένας φλώρος που έμοιαζε Αθηναίος ή κάτι εξίσου φλώρικο για τα δικά μας δεδομένα. Κι ούτε μπάλα έβλεπε, όπως είχε πει. Αλλά μου άρεσε και μου άρεσε πολύ.

Και αντί να βλέπω τον Άγιαξ, έβλεπα το αγόρι. Πρώτη φορά, δε μιλήσαμε. Δεύτερη φορά, φτιαχνόμουν δύο ώρες πριν πάω να δω το ματς, λες κι επρόκειτο να κατέβω για «Μις Ήπειρος 2007». Δε μιλήσαμε. Τρίτη φορά έφτιαχνα μαλλί επί τρεις ώρες κι έπιασε βροχή και φούντωσε σαν βασιλικός και εκείνη την χειρότερη πιθανή μέρα, ανάμεσα σε ιαχές, σε 4 γκολ αχώνευτα στον ΠΑΣ και στο χειρότερο μαλλί του κόσμου, μου μίλησε εκείνος.

Αλλά ο οπαδός δε συγχωρεί εκείνες που από έρωτα εκπέσανε και πάνω στο πίτσι-πίτσι με τον φλώρο πετάγεται ο διπλανός, μου φωνάζει ένα «Στέφου, τα μάτια μας στο γρασίδι, χτυπάμε κόρνερ» κι αρχίζει μία ασύλληπτη καφρίλα, ξέρετε, από αυτές τις εφηβικές, «ωωωωω, χάνουν την μπάλα επειδή γκομενίζουν» κι άλλα τέτοια.

Για πότε το πήρα προσωπικά -μη με περάσουν και για καμία που βλέπω ποδόσφαιρο για τον τάδε γκόμενο- για πότε έληξε το ματς, για πότε έφυγα χωρίς να ακολουθήσω στα τσίπουρα, ούτε που θυμάμαι.