Λες κι έπαιζαν οι φανέλες

ΝΟΜΟΣ. Όσο πιο ψηλά έχεις ανεβεί, τόσο πιο πολύ κρότο κάνεις όταν πέφτεις. Αυτό ισχύει και για τον Ολυμπιακό. Με το σκορ για τον Βαγγέλη, να έχει γίνει από 7-0 που ήτανε 7-1. Να πω λοιπόν κι εγώ δύο λόγια. Με χθεσινό πρωτοσέλιδο, να κάνει λόγο για 15+5 μεταγραφές. Η καλύτερη αφορμή, για το ξεκίνημα της κουβέντας. Μιλώντας ποδοσφαιρικά κι αφήνοντας απ’ έξω όλα τα άλλα, έστω κι αν έπαιξαν τον ρόλο τους.

ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ συν μία μεταγραφές, είχε κάνει πέρυσι το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός. Κι ακριβές, οι περισσότερες. Πανάκριβες, για τα ελληνικά δεδομένα, μπορείς να πεις. Αγόρασε ποδοσφαιριστές. Δεν τους πήρε ελεύθερους. Αγόρασε, Προτό, Μίλιτς, Βούκοβιτς, Ένγκελς, Κούτρη, Ταχτσίδη, Ζιλέ, Οφόε, Τζούρτζεβιτς, Εμενίκε. Όποιος βρει άλλη ελληνική ομάδα, να έχει πληρώσει λεφτά για δέκα ποδοσφαιριστές σε μία μεταγραφική περίοδο, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον. Ακόμη και ο Σισέ πληρώθηκε μια 500άρα και δανεικός ο Καρσελά. Ο Ολυμπιακός πήρε συνολικά, γκολκίπερ, δύο πλαγιά μπακ, τρεις στόπερ, τρία χαφ, δύο σέντερ φορ κι έναν εξτρέμ. (Το νούμερο 16 συμπληρώνεται με την επιστροφή των δανεικών, Ομάρ, Πάρντο, Ζντιέλαρ, Μπεν).

ΤΙ ΠΗΡΕ ο Ολυμπιακός, απ’ αυτούς τους 12 ποδοσφαιριστές; Πήρε από τους σεμνούς και ταπεινούς Προτό και Κούτρη, που είχαν έρθει για αναπληρωματικοί. Άντε και κάτι ψιλά από τον Οφόε. Σε κάποια λίγα παιχνίδια. Από όλους τους άλλους τίποτα. Δεν ήταν όμως μόνο οι καινούργιοι. Ήταν και οι παλιοί. Η μαγιά της ομάδας που είχε πάρει τη προηγούμενη σεζόν το πρωτάθλημα: Καπίνο, Μποτία, Ρομαό, Μάριν, Σεμπά, Φορτούνης, Ανσαριφάρντ. Να προσθέσουμε τους Ομάρ, Πάρντο που επέστρεψαν, από δανεισμούς και τον Φιγκέιρας, που έφυγε τον Ιανουάριο. Τι πήρε απ’ αυτούς; Ο Ρομαό, ότι είχε το έδωσε, ο Ανσαριφάρντ έκανε 17 γκολ, κάποια καλά παιχνίδια ο Μαρίν τα έκανε ενώ η προσφορά του Φορτούνη, δεν ήταν ανάλογη της αξίας του. Απογοήτευση και ο Κέβιν Μιραλάς, που ήθελε, αλλά δεν μπορούσε. Οι φανέλες έπαιζαν στα περισσότερα παιχνίδια της σεζόν.

ΕΞΙΣΟΥ πονεμένη η ιστορία με τους προπονητές. Ο Χάσι μπήκε στους ομίλους και τέρμα. Η ομάδα στη συνέχεια περπάταγε. Ο Λεμονής πήρε τα εύκολα παιχνίδια έστω και με το ζόρι (Απόλλωνας Λεβαδειακός) έχασε με κάτω τα χέρια από τον Παναθηναϊκό, κάλυψε τη διαφορά. Πέρα όμως από τα αποτελέσματα το πρόβλημα, ήταν ορατό. Ο Όσκαρ Γκαρθία που κλήθηκε να το διορθώσει, δεν τα κατάφερε. Χωρίς να αγνοούμε τις ευθύνες των προπονητών και τη γενικότερη κατάσταση της ομάδας, η σκούπα και το φαράσι σε ό,τι έχει να κάνει με τους ποδοσφαιριστές, μπορείς να πεις ότι επιβάλλονται. Δεν γίνεται να στο γυρίζει δύο φορές η ΑΕΚ. Από 0-2 στο ΟΑΚΑ κι από 0-1 στο Καραϊσκάκης, στο ογδονταφεύγα. Έστω κι αν οι διαιτητές δεν σου δίνανε ούτε τον πυρετό τους. Είναι αυτό που είπαμε. Λες κι έπαιζαν οι φανέλες μόνες τους. Χωρίς περιεχόμενο.

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ δεν έχει να δικαιολογηθεί και να απολογηθεί σε κανέναν. Δεν γίνεται να είσαι ισόβιος πρωταθλητής. Κάποια στιγμή θα χάσεις. Ενοχλεί ο τρόπος. ΟΚ. Είσαι υποχρεωμένος όμως, να διδαχθείς από τα λάθη σου και να κοιτάξεις παρακάτω. Ο Ολυμπιακός με το καλημέρα του Βαγγέλη Μαρινάκη, είχε βρεθεί πριν οκτώ χρόνια σε χειρότερη θέση. Παραλαμβάνοντας (μόνο) χρέη να ξεκινήσει από το μηδέν. Κι ακολούθησε η επταετία θριάμβων. Δεν ήταν εύκολο. Όπως δεν θα είναι εύκολο κι αυτή τη φορά. Να φτιάξει μια καινούργια ομάδα από την αρχή. Κι όταν απέναντι, δεν θα είναι μόνο η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟΚ. Δεν θα έχει να παλέψει μόνο μέσα στο γήπεδο. Απέναντι, είναι και η Κυβέρνηση. Απέναντι είναι και το σύστημα-ΕΠΟ. Ολυμπιακός είναι. Στο συν-πλην, στις μάχες που έχει δώσει ιστορικά, κερδίζει κατά κράτος.

Στη μουσική επιλογή, Johnny Winter-Mojo Boogie.