Ολυμπιακός : Από την στιγμή που «δεν με σκέφτεσαι»…

Δόξα τω Θεώ έχω την τύχη να παρακολουθώ από κοντά την ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού εδώ και 16 χρόνια. Ζώντας από κοντά μεγάλες μορφές που έχουν φορέσει τα ερυθρόλευκα.

Ποδοσφαιριστές που συνέβαλαν τα μέγιστα για να γίνει ο Ολυμπιακός η ομάδα των 44 πρωταθλημάτων, όσα δεν έχουν όλες οι άλλες ομάδες μαζί, των 19 πρωταθλημάτων στα τελευταία 22 χρόνια, των δύο «χρυσών» σερί με 7 συνεχόμενα.

Θυμάμαι λοιπόν πως τις λίγες φορές που έχαναν ένα ντέρμπι ή γνώριζαν μια ντροπιαστική ήττα, πόσο δε μάλιστα τις σπάνιες που έχαναν πρωτάθλημα, όχι στα μπουζούκια δεν επέλεγαν να «πνίξουν τον πόνο» τους αλλά ούτε από το σπίτι τους δεν έβγαιναν για μέρες.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια συνέντευξη που είχα πάρει από τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς την χρονιά που ο Ολυμπιακός έχασε το πρωτάθλημα μετά τα 7 σερί, στο τέλος δηλαδή της σεζόν 2003-04.

Ο Τζόλε λοιπόν, μέρες αφού είχε τελειώσει η σεζόν, δεν μπορούσε ακόμη να δεχθεί πως δεν σήκωσε άλλη μια κούπα. Ο Τζόλε που στην καριέρα του σήκωσε 12 πρωταθλήματα, όσα συμπλήρωσε η ΑΕΚ στην ιστορία της με το φετινό. Και ο Τζόλε είναι απλά ένα παράδειγμα.

Μπορείτε να βάλετε στη θέση του όποιον άλλο ερυθρόλευκο, κυρίως Έλληνα, εκείνης της εποχής. Ο «Γκεό» για παράδειγμα είχε τις φλέβες στην καράφλα του έτοιμες να «εκραγούν» μετά από κάθε αποτυχία.

Θα πείτε τώρα, δηλαδή ρε φίλε, αυτοί ήταν… ασκητές; Δεν πηγαίναν στα μπουζούκια, δεν ξενύχταγαν; Δεν είχαν και αυτοί τις στιγμές που ξέφυγαν; Προφανώς και τις είχαν. Αλλά ξέρετε κάτι; Έμπαιναν μέσα στο γήπεδο και έκαναν «μια χόρτα» τους αντιπάλους. Ο Τζόλε «κάλπαζε», ο Γκεό «δάγκωνε», ο Ολυμπιακός κέρδιζε και δεν γινόταν βορά από κανέναν ΠΑΣ.

Θυμάμαι επίσης εκείνο τον τελικό Κυπέλλου με τον Άρη στην Θεσσαλονίκη. Με τον Ολυμπιακό πρωταθλητή, και τους παίκτες στα μπουζούκια συχνά-πυκνά μια εβδομάδα πριν τον τελικό. Έφαγαν «κράξιμο» οι ερυθρόλευκοι που είχαν πάρει το πρωτάθλημα και λίγες μέρες μετά έκαναν… παρέλαση στην Θεσσαλονίκη και πήραν και το Κύπελλο. Και μετά ξαναπήγαν στα μπουζούκια. Μαγκιά τους.

Γιατί η αναδρομή στο παρελθόν; Με αφορμή το περιστατικό με τον Παναγιώτη Ταχτσίδη και την επιλογή του να πάει από το αεροδρόμιο στον Βέρτη με την επιστροφή της ομάδας από τα Γιάννενα, την ντροπιαστική εικόνα και ήττα και το άγριο «κράξιμο» Μαρινάκη, οι συγκρίσεις πάντα οδηγούν σε συμπεράσματα.

Η επιλογή του Ταχτσίδη να τραγουδήσει στον Βέρτη το σουξέ «Ούτε που με νοιάζει» αποτελεί σαφέστατα δικαίωμα του. Από την άλλη όμως δείχνει πράγματα που δεν φαίνονται σε καμία περίπτωση όμορφα για το πώς αντιλαμβάνεται την κατάσταση στον Ολυμπιακό.

Είναι Έλληνας άρα νοιώθει πολύ περισσότερο από όλους, έπρεπε να κατανοεί πως τα μπουζούκια θα μπορούσαν να περιμένουν μια-δυο μέρες από την στιγμή που τελείωσε η σεζόν. Βεβαίως η σεζόν δεν είχε τελειώσει την προηγούμενη εβδομάδα που σύμφωνα με το ρεπορτάζ είχε επιλέξει και πάλι να βγει το βράδυ, και την Κυριακή και την Τρίτη.

Αλλά ξαναλέω αυτά είναι επιλογές που όμως δεν γίνεται σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός να περνάνε στο ντούκου. Πόσο δε μάλιστα σε μια αποτυχημένη χρονιά που για τον Ολυμπιακό συμβαίνει για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια, για τρίτη τα τελευταία 22 χρόνια!

Και βεβαίως το πρόβλημα δεν είναι ο Ταχτσίδης (που θυμίζω πως ήθελε σακατεμένος να συνεχίζει να παίζει στο Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο) ή μόνο ο Ταχτσίδης αν προτιμάτε.

Είναι συνολικό και έχει να κάνει και με πολλούς άλλους μέσα στην διάρκεια της σεζόν. Είναι ενδεικτικό του πως η πλειοψηφία των παικτών του Ολυμπιακού, φέτος, αντιμετώπιζαν την ομάδα και προβλήματα που υπήρχαν και με δική τους ευθύνη (εννοείται στο μερίδιο που τους αναλογεί). Και στην τελική αν το αντέχεις το ξενύχτι (κόντρα στον εσωτερικό κανονισμό βεβαίως) και στο γήπεδο «πετάς», τότε χαλάλι σου.

Αλλά όταν στο γήπεδο η εικόνα των περισσότερων παικτών είναι από κακή έως κάκιστη στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν τότε, όπως λέει και ο Βέρτης «Πως τολμάς»;

MUST READ

Κόλαφος για τα αδέρφια Καρυπίδη οι αποκαλύψεις της ελληνικής ομάδας δικηγόρων του Μαρινάκη – Βδέλλες σε επιχειρηματίες αναλαμβάνουν εκστρατείες κατασυκοφάντησης

Από την στιγμή λοιπόν που «δεν με σκέφτεσαι» (για να ρίξουμε και ένα ακόμη σουξέ του διάσημου τραγουδιστή) τότε γιατί να σε σκεφτεί η ομάδα;