Όλη η χρονιά, σε τέσσερα δεύτερα

Η φάση του 1-0. Η αντίδραση σε μια στημένη φάση, που η μπάλα πάει συστημένη στο κεφάλι του αντίπαλου «ψηλού». Τέσσερα δεύτερα όλα και όλα, δείγμα της διάθεσης αλλά και της κατανόησης των συνθηκών. Η εκτέλεση του κόρνερ, το αλματάκι του Τζημόπουλου προς τα πίσω, η κεφαλιά, το γκολ. Μετρημένο μπόι 1,87 και ο Ένγκελς που είχε την ευθύνη βαρέθηκε να τον ακολουθήσει στον αέρα. Στόπερ σαν υπνωτισμένος. Πράξη δεν θέλω, και όχι δεν μπορώ. Σε τέσσερα δευτερόλεπτα η φετινή αμιγώς «αγωνιστική» ιστορία του Ολυμπιακού. Στιγμές δεν θέλω, και όχι δεν μπορώ!

Η πρώτη επίθεση στην τρίτη θέση της κατάταξης, γιατί πίσω της υπήρχε η πέμπτη άμυνα. Δέχτηκαν φέτος οι Πειραιώτες 28 γκολ σε 29 ματς! Πέρσι σε τριάντα ματς το παθητικό έλεγε 16, όπως και πρόπερσι. Το 2014-15 με 34 ματς το παθητικό έλεγε 23. Ακόμη και την περίοδο 2009-10 που οι Ερυθρόλευκοι έπαιξαν πλέι-οφ, στην κανονική διάρκεια είχαν δεχθεί 18 τέρματα. Το 28 είναι από άλλο… ανέκδοτο. Από άλλη ομάδα. Το χειρότερο της 15ετίας, ακριβώς στην ίδια σεζόν που η πρωταθλήτρια ΑΕΚ μάζεψε τη μπάλα από τα δίχτυα της μόλις 12 φορές.

Ήταν 2-0 μπροστά στο ΟΑΚΑ ως το 64΄και 2-1 ως το 80΄και έχασε 2-3. Ήταν 1-0 στο ματς του δεύτερου γύρου με την ΑΕΚ ως το 87΄και έχασε 1-2 χωρίς έστω να διαμαρτυρηθεί σε έναν διαιτητή που άλλαξε τη μοίρα του ματς. Πήγε τέλη Γενάρη, στην Τρίπολη να παίξει με τον Αστέρα μισό πρωτάθλημα και o Ιγκλέσιας σε μια φάση σαν αυτή του χθεσινού 1-0 ένιωσε ακριβώς την… ίδια μοναξιά φάτσα με τα δίχτυα, ανάμεσα σε Ένγκελς και Σισέ. Πήγε στη Λιβαδειά να παίξει τη δεύτερη θέση και τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και είδε το καρμπόν από τον Νιασέ. Οι ψηλότεροι αντίπαλοι μονίμως, ασορτί με την ίδια αντίδραση.

Αλάθητο κριτήριο, πάνω από τακτικές και ικανότητα των προπονητών. Ο τρόπος που μια ομάδα αμύνεται, πόσο δε μάλλον σε μια στημένη μπάλα, όταν έχεις όλο το χρόνο να προετοιμάσεις την αντίδραση σου. Όταν δεν τρέχεις να… μαζέψεις το μισό γήπεδο. Η θέληση. Ο τρόπος που υπερασπίζεται τον ιδρώτα της. Το ίδιο το ένστικτο. Να σε έχουν βάλει στο «σημάδι», να μην σε σέβεται κανείς, και να αποφασίζεις ότι και εσύ δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, τον διπλανό σου, τα χρώματα που φοράς, τον κόσμο που σε βλέπει από την κερκίδα. Ακόμη και το συμβόλαιο σου μιας και στο φινάλε όλα εκεί καταλήγουν όταν πρόκειται για επαγγελματίες.

Αν σχηματίσει κάποιος ένα excel με όνομα, κασέ και προσφορά στον φετινό Ολυμπιακό και αν την ίδια στιγμή κάνει το ίδιο για την ΑΕΚ, τον Ατρόμητο και το… μισό πρωτάθλημα θα καταλάβει το μέγεθος της φετινής αποτυχίας. Με τις όποιες εξαιρέσεις να είναι εκεί, ίσα για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.

Οι Ερυθρόλευκοι πρέπει να χτιστούν από την αρχή. Όχι γιατί απέτυχαν αγωνιστικά, που σε τελική ανάλυση είναι μέσα στο παιχνίδι. Πρέπει να χτιστούν από την αρχή, για όλα εκείνα τα ματς που έδειξαν να μην καταλαβαίνουν ή και να μην τους νοιάζει για αυτό που συνέβη φέτος. Ήταν η δεύτερη φορά φέτος που ο Βαγγέλης Μαρινάκης χρησιμοποίησε την ίδια λέξη. «Διακοπές», είπε. Είπε επίσης και ένα ξεκάθαρο «άντε πνιγείτε» που σίγουρα θα στοιχίσει κάτι παραπάνω με θέα στην επόμενη αγωνιστική εκδοχή. Και τι έγινε όμως; Δεν είναι η πρώτη φορά.

Όσο υπάρχει το δεδικασμένο του ΄10, υπάρχει και η απόδειξη πως γίνεται. Σημασία έχει ο επόμενος Ολυμπιακός να είναι Ολυμπιακός. Που μπορεί, αλλά και που θέλει! Με παίκτες που μπορούν και θέλουν. Με πρόσωπα γύρω τους που μπορούν και θέλουν. Με χαρακτήρες που στα αλήθεια καταλαβαίνουν…