Το κυνήγι των (κόκκινων) προέδρων!

Προσπαθεί να τα διαχωρίσει ο Πάνος Καμμένος αλλά κάπου τα μπερδεύει και χάνεται στο λαβύρινθο της πολιτικής του σκέψης. Μπορεί να δήλωσε ότι διαφωνεί για την άδεια που δόθηκε στον Δημήτρη Κουφοντίνα, όμως έσπευσε να διευκρινίσει ότι αυτή ήταν μία απόφαση της δικαιοσύνης, την οποία η κυβέρνηση οφείλει να τη σεβαστεί. Απολύτως κατανοητό.

Όταν όμως λέει ότι «όταν θα πάει μέσα ο Μαρινάκης», τότε κι αυτό εντάσσεται στο (ίδιο) πλαίσιο του σεβασμού προς τη δικαιοσύνη ή μήπως αποτελεί ωμή παρέμβαση στο έργο της; Ο καθένας από εμάς μπορεί να δώσει την απάντησή του αλλά ο υπουργός άμυνας προχώρησε και σε έναν άλλο διαχωρισμό. Μας είπε δηλαδή ότι δεν έχει τίποτα με τον Ολυμπιακό, άσχετα αν πριν από λίγους μήνες ο φωτογραφικός φακός τον είχε συλλάβει να χειρονομεί απρεπώς προς τους οπαδούς του, σε αγώνα πόλο γυναικών στη Βουλιαγμένη.

Δεν έχει τίποτα με τον Ολυμπιακό ο Πάνος Καμμένος, απλά τα έχει με τους εκάστοτε προέδρους του. Και εντελώς συμπτωματικά καταφέρεται πάντα εναντίον τους, όπως έκανε και πιο παλιά με τον Σωκράτη Κόκκαλη, όταν ως βουλευτής τότε της Νέας Δημοκρατίας αφιέρωσε πολλές εργατοώρες για να βρει εις βάρος του στοιχεία σε έρευνα που πραγματοποίησε στη Ρωσία.

Ο καθένας βέβαια έχει το δικαίωμα να ασκεί πολιτική όπως αυτός εκτιμά ότι είναι το σωστό. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να φταίνε πάντα οι κυβερνώντες και να είναι άμοιροι των ευθυνών όσοι τους εκλέγουν κι αυτό φυσικά και ισχύει για τα υπόλοιπα και πολύ πιο σοβαρά θέματα που απασχολούν όλους στην καθημερινότητά μας.

Μακάρι άλλωστε να τα είχαμε λύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματά μας και να μας είχε απομείνει μόνον αυτό του ποδοσφαίρου. Χίλιες φορές να ασχολούμαστε με το πέναλτι και το οφσάιντ παρά με το πώς θα βγει ο μήνας, όταν μάλιστα έχεις να πληρώσεις δόση εφορίας, ΕΝΦΙΑ, λογαριασμούς και όλα τα σχετικά.

Ο υπόλοιπος κόσμος θαυμάζει την Ελλάδα επειδή θεωρεί ότι του μετέδωσε δύο βασικά αγαθά. Τον πολιτισμό και τη δημοκρατία.  Και αυτή η εκτίμηση δεν έχει αλλάξει, παρά τα όποια δημοσιεύματα προέκυψαν τα τελευταία χρόνια, κυρίως από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης, περί των τεμπέληδων Ελλήνων και όλα τα υπόλοιπα με σκοπό να μας εντάξουν στα μνημόνια.

MUST READ

Live η αναμέτρηση της Λίβερπουλ με τη Σαουθάμπτον

Η φράση που αρέσκονται να χρησιμοποιούν συχνά πυκνά οι πολιτικοί στη σύγχρονη ιστορία μας είναι ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αρκεί να μην έρθει η στιγμή που θα (συγ) κυβερνά το κόμμα που συγκέντρωσε το 3% στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, αποτελώντας δηλαδή την απόλυτη μειοψηφία. Σε αυτήν την εκδοχή τι μπορούμε να πούμε στη δημοκρατία;