20 χρόνια δεν ήθελαν να μπουν σ’ ένα βρώμικο ποδόσφαιρο. Τώρα;

Η ιστορία με τον Γιάννη Αλαφούζο και την προσπάθειά του να «καθαρίσει» το ποδόσφαιρο είναι πιθανό να γραφτεί ως το μεγαλύτερο «αυτογκόλ» στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ένας πρόεδρος που από την αρχή όλοι γνώριζαν πως δεν έχει τη δύναμη να σηκώσει από μόνος του όλο το βάρος ενός συλλόγου σαν τον Παναθηναϊκό, ωστόσο που μέρα με τη μέρα του αναγνώριζαν πως κάνει ό,τι μπορεί απέναντι σε… θηρία.

Πως πολεμούσε με ό,τι είχε στα χέρια του (κατά βάση τα media και τον κόσμο) για να νικήσει κάτι που έμοιαζε ανίκητο. Την έδωσε πολλά χρόνια τη συγκεκριμένη μάχη ο Αλαφούζος.

Πολλές φορές χλευάστηκε γι’ αυτή, όχι μόνο από τους αντιπάλους, αλλά και από τον ίδιο τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Πολεμούσε τα… οπλοπολυβόλα με… νεροπίστολα. Και ταυτόχρονα, είχε να διαχειριστεί χρέη που βρήκε και να φτιάχνει κάθε χρόνο ομάδες ανταγωνιστικές, ελέω της πίεσης που υπήρχε.

Και τη στιγμή που όλη αυτή η μάχη έδειχνε να βρίσκει ανταπόκριση, εκείνος έκανε πίσω σχεδόν ανεξήγητα. Δεν εξετάζω το τι κάνει με τον Παναθηναϊκό σαν Παναθηναϊκό. Αν η ιστορία θα τον γράψει ως τον άνθρωπο που στα χέρια του «έσκασε» ο Παναθηναϊκός και υποβιβάστηκε, θα το δούμε στην πορεία. Δικό του πρόβλημα, όπως δική του και η «ρετσινιά» που θα κουβαλάει μια ζωή.

Εξετάζω όμως και απορώ πως ο Αλαφούζος, βλέποντας ένα πρωτάθλημα με διαιτητές που σφυρίζουν 50-50, βλέποντας ένα βούλευμα που έχει κατηγορούμενους εκείνους που «πολεμούσε» και βλέποντας άλλους να πανηγυρίζουν ότι… έριξαν το σύστημα, δεν ενδιαφέρεται για τους κόπους του, τον ιδρώτα του και τα ξενύχτια που έκανε ώστε να φέρει το «φως» στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μου φαίνεται αδιανόητο να πανηγυρίζει ο ΠΑΟΚ πως «καθάρισε» το ποδόσφαιρο και ο Αλαφούζος απλά να αδιαφορεί. Θα έπρεπε να ήταν στην πρώτη γραμμή, να ήταν περήφανος για όλα όσα συμβαίνουν και να μιλάει περισσότερο απ’ τον καθένα μετά απ’ τις τελευταίες εξελίξεις.

Άλλωστε, κανένας ΠΑΟΚ δεν έχασε κανένα πρωτάθλημα όλα αυτά τα 20 χρόνια. Ο Παναθηναϊκός ήταν το μόνιμο θύμα και η ομάδα που γινόταν έρμαιο στις ορέξεις του κάθε διαιτητή και έχανε τίτλους, πρωταθλήματα και μαζί και μερικά εκατομμύρια από τη μη συμμετοχή του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εκατομμύρια που σήμερα θα του ήταν υπέρ απαραίτητα.

Η απορία μου, ωστόσο, δεν έχει να κάνει μονάχα με τον Αλαφούζο. Υπάρχουν δεκάδες επιφανείς οικονομικά Παναθηναϊκοί που όλα αυτά τα χρόνια πήγαιναν στο γήπεδο και παρακολουθούσαν την ομάδα τους.

Που μπροστά στα μάτια τους γινόταν το άσπρο – μαύρο, που προσπαθούσαν να τους πείσουν πως είναι λογικό το παράλογο, που έξω ήταν μέρα και κάποιοι επέμεναν πως είναι νύχτα.

Που τα φάουλ 1,5 μέτρο έξω από την περιοχή βαφτίζονταν πέναλτι, που τα γκολ τύπου Κατσουράνη βαφτίζονταν οφσάιντ, που οι νόμοι ίσχυαν μόνο για τον Παναθηναϊκό, που παιχνίδια διακόπτονταν ή δεν γίνονταν μόνο στην έδρα του Παναθηναϊκού, που τα σκάνδαλα διαδέχονταν το ένα το άλλο εις βάρος μόνο του Παναθηναϊκού, που παίκτες όπως ο Σισέ παρατούσαν την Ελλάδα επειδή γίνονταν θύματα επιθέσεων μέσα σε αγωνιστικό χώρο και κανείς δεν έβγαινε να μιλήσει ή να τιμωρήσει.

Όλοι αυτοί – μας έλεγαν ότι – δεν ήθελαν να μπουν στο ποδόσφαιρο επειδή ήταν βρώμικο. Επειδή θα πετούσαν τα χρήματά τους σε ένα βαρέλι δίχως πάτο και χωρίς αντίκρισμα. Επειδή δεν ήθελαν να χαλάσουν τα ονόματά τους στο βωμό του ποδοσφαίρου. Και ξαφνικά, τη στιγμή που το ποδόσφαιρο φαίνεται να βγαίνει από το σκοτάδι, είναι κι αυτοί και ο Αλαφούζος εξαφανισμένοι, αφήνοντας τον Παναθηναϊκό να αργοπεθαίνει και τον κόσμο του να περιμένει πως… κάτι θα γίνει και θα σωθεί ο σύλλογος.

Τίποτα δεν θα γίνει. Αν δεν βρεθεί κάποιος να βάλει χρήματα, ο Παναθηναϊκός στη χειρότερη θα πέσει κατηγορίες και στην καλύτερη θα έχει μια ομάδα για τα επόμενα χρόνια που θα προσπαθεί να μείνει στην κατηγορία. Καμία άλλη ελπίδα δεν υπάρχει, ακόμα κι αν πουληθεί ολόκληρη η Λεωφόρος Αλεξάνδρας για να έρθουν χρήματα.

Ο Παναθηναϊκός θέλει επενδυτή. Τελεία και παύλα. Αν δεν τον βρει, το πρόβλημα θα είναι τόσο μεγάλο που ούτε τώρα, με τα τόσα θέματα, δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε. Και ο Αλαφούζος μαζί με τους υπόλοιπους… Παναθηναϊκάρες θα γραφτούν στην ιστορία ως οι άνθρωποι που μπορούσαν άλλα δεν ήθελαν.