ΑΕΚ : Το Σάββατο της ζωής μας

Μπαίνοντας στην συγκεκριμένη εβδομάδα το μυαλό κατάφερε να βγει από τον τελικό του κυπέλλου. Είναι λογικό τα τελευταία ματς να μοιάζουν διαδικαστικά και όλο το ενδιαφέρον να στρέφεται στο μεγάλο ματς του ΟΑΚΑ, ωστόσο από τη Δευτέρα ο ΠΑΟΚ είναι στην… άκρη.

Η ΑΕΚ ετοιμάζεται να σφραγίσει την επιστροφή στην κορυφή μετά από 24 χρόνια και πιθανότατα αρκετοί, μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος, περιμένουν να δουν την κούπα στα χέρια του αρχηγού για να το συνειδητοποιήσουν. Να αντιληφθούν πλήρως πως αυτό που κάποιοι περίμεναν υπομονετικά και άλλοι, νεότεροι, δεν είχαν δει ποτέ, θα γίνει πραγματικότητα.

Η ΑΕΚ είναι πρωταθλήτρια και ετοιμάζει το δικό της πανηγύρι. Τη δική της γιορτή που θα γίνει στη Νέα Φιλαδέλφεια, παρότι η «Αγια-Σοφιά» ακόμα χτίζεται και δεν είναι έτοιμη να την υποδεχθεί. Μικρή σημασία έχει. Οι τίτλοι που θα πανηγυρίσουμε εκεί θα είναι πολλοί και θα τους χαρούμε όπως πρέπει. Όχι, όμως, όσο τον φετινό.

Για μια σειρά από λόγους το φετινό πρωτάθλημα θα είναι το πιο… γλυκό από αυτά που θα ακολουθήσουν. Γιατί  φέτος έγινε απλά η αρχή. Αυτό θα είναι πάντα το πρώτο της επιστροφής. Το πρώτο που σήμανε την αρχή της αναγέννησης. Και παράλληλα το πιο παλικαρίσιο. Με το τελευταίο να ενισχύεται από τις γελοιότητες και τα συμπλέγματα που εκδηλώνει η δεύτερη πιο ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης, μετά τον Άρη. Που έλειψε η αλήθεια είναι από την μεγάλη κατηγορία και η επιστροφή του χαροποιεί όλους. Εκτός από εκείνους που παραμένουν η μειονότητα που δεν αναγνωρίζει ως πανάξια πρωταθλήτρια την ΑΕΚ Δεν πειράζει παιδιά. Οι ευκαιρίες να αποκτήσει διαφορά… ασφαλείας στα πρωταθλήματα από τη Λάρισα, θα υπάρξουν για τον ΠΑΟΚ. Αρκεί ο πρόεδρός του να μην εισβάλει με όπλο και μπράβους στον αγωνιστικό χώρο και οι οπαδοί του να μην σημαδεύουν με ρολό ταμειακής τον προπονητή της αντίπαλης ομάδας.

Αρκετά με τον ΠΑΟΚ όμως γιατί είπαμε, η ΑΕΚ γιορτάζει και τα όσα θα γίνουν το Σάββατο σε Ριζούπολη και Φιλαδέλφεια θα είναι ιστορικά και μοναδικά. Ήδη έχω κάνει εικόνα τη στιγμή που η κούπα θα περνά μπροστά από την «Αγια-Σοφιά», με ένα κιτρινόμαυρο πούλμαν να είναι στον… αέρα. Και όσο το σκέφτομαι, τόσο μοιάζει μακρινό. Δεν περνάνε οι ώρες με τίποτα. Θα περάσουν όμως και θα το ζήσουμε. Εδώ πέρασαν 24 χρόνια. Που έφυγαν και δεν γυρίζουν πίσω ποτέ. Πλέον κοιτάμε μόνο μπροστά και μόνο με χαμόγελο.