Το σύμπλεγμα της Χολιγουντιανής παραγωγής, «οι κίτρινοι Μπολτ μιας γέφυρας»

Στο πρώτο κείμενο γνωριμίας μας κιόλας, είχα ξεκαθαρίσει την οπαδική μου ιδιότητα, θαυμάζω τον οπαδισμό, τον θεωρώ ζητούμενο-κατάκτηση  και όχι στίγμα, όπως η πλειοψηφία που λόγω άγνοιας τον ταυτίζει με το χουλιγκανισμό.

Το δεύτερο βεβαίως προϋποθέτει την ύπαρξη του πρώτου, όχι και το αντίστροφο όμως, δεν είναι υποχρεωτικό κάθε οπαδός να είναι και χουλιγκάνος, άσχετα αν πολλοί συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Δε γίνεται να αποφύγω τον πειρασμό λοιπόν, να σχολιάσω ανάρτηση σελίδας οπαδών της χάρτινης, που φέρει όνομα συνδέσμου, με την οποία καλεί τον κόσμο να συγκεντρωθεί στην Ομόνοια τη μέρα του τελικού, προαναγγέλλοντας πως πόδι ΠΑΟΚτσή δε θα πατήσει στην πόλη τους και πως όλοι θα πάμε στο γήπεδο κονσερβοποιημένοι, όπως ορίζει το σχέδιο της αστυνομίας.

Με τις ανακοινώσεις, ειδικά όταν αυτές αφορούν μέλλοντα χρόνο δεν τα πήγαινα ποτέ καλά, ανέκαθεν τις εκλάμβανα ως υποκατάστατο και παραδοχή αδυναμίας. Όποιος μπορεί πράττει και αφήνει τις πράξεις να μιλήσουν εξ ονόματός του, εκείνος που αδυνατεί αναλώνεται σε ανακοινώσεις ακριβώς επειδή έχει επίγνωση της αδυναμίας του.

Ειδικά στη Θεσσαλονίκη το γνωρίζουμε καλά, τόσα χρόνια έχουμε διδακτορικό με ομάδα που τους συνδέει κοινό παρελθόν σε επαρχιακές τουρνέ, αφού το πάτημα των πλήκτρων τους έχει καταστήσει ως αφεντικά που σκορπίζουν φόβο και τρόμο, αν και στην πραγματικότητα κινούνται αποκλειστικά σε ακτίνα μερικών εκατοντάδων μέτρων πέριξ της γειτονιάς τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη ανακοίνωσή τους, μέσω της οποίας κομπάζουν για τη μετακίνηση 30χιλ οπαδών το 2010, όταν πήραν 17000 εισιτήρια -όσα κάθε φιναλίστ του φετινού τελικού δηλαδή- και τα οποία έτρεχαν μέχρι την τελευταία στιγμή να εξαντλήσουν. Στην προσπάθειά τους αυτή, γέμισαν τα πούλμαν με φίλους, γνωστούς, συγγενείς και περαστικούς, μετατρέποντας μια υποτιθέμενη οπαδική μετακίνηση σε εκδρομή σαν αυτές που πραγματοποιεί ο «σύλλογος φυσιολατρών Θεσσαλονίκης», όπου κάποιοι συνταξιούχοι παρέα με τα ταπεράκια τους, μαζεύονται για να απολαύσουν τον καθαρό αέρα της εξοχής.

Το κωμικότερο όλων είναι πως αυτό το παραμύθι εκπορεύεται από αυτούς που οσονούπω συμπληρώνουν μισό αιώνα ατιτλίας, κομπάζουν λοιπόν για έναν τελικό στον οποίον κράτησαν την παράδοση, επιστρέφοντας  με την όπισθεν. Όπως δείχνουν τα πράγματα, την επόμενη δεκαετία θα επαίρονται για την κάθοδο 40 χιλιάδων, τη μεθεπόμενη θα προσθέσουν 10 χιλιάδες ακόμα και τον επόμενο αιώνα, αφού προσεγγίσουν την πληρότητα του ΟΑΚΑ, θα ισχυρίζονται πως η εκδρομή τους έγινε στο Μαρακανά, επειδή μόνο εκεί χωρούσαν…

Επιστρέφοντας με τη σειρά μου στο προκείμενο, αντιλαμβάνομαι πλήρως πως το μόνιμο σύμπλεγμα που δημιούργησε στους περσινούς πρωταγωνιστές της Χολιγουντιανής παραγωγής «οι κίτρινοι Μπολτ μιας γέφυρας», δημιουργεί την ανάγκη αυτοϊκανοποίησης, μια και η επούλωση ψυχικών πληγών που γνωρίζεις εκ των προτέρων πως θα σε συντροφεύουν για μια ζωή, αποτελεί διέξοδο με κάθε τρόπο.

Είναι τεκμηριωμένο κι επιστημονικώς, πως αυτό που θέλουμε να περάσουμε προς τα έξω είναι ότι μας μας λείπει-μας πληγώνει, οπότε η επικοινωνία του με τη μορφή πλασματικής-κατασκευασμένης εικόνας, αποτελεί το ιδανικό μπαλαμούτιασμα του υποσυνείδητου.

Μερικά χρόνια πριν θυμάμαι, λίγο πριν σκάσει η είδηση βόμβα για το παγκόσμιο γεγονός του διαζυγίου Μενεγάκη-Λάτσιου, στα εξώφυλλα περιοδικών δέσποζε η είδηση «οικογενειακές στιγμές χαλάρωσης για το ζευγάρι, που δηλώνει πιο ερωτευμένο από ποτέ». Λίγο καιρό μετά αποκαλύφθηκε, πως στις φωτογραφίες υπήρχε κι ένας αόρατος τάρανδος…

Αξιοσημείωτη επίσης, η αναφορά στο πόδι που δεν πρέπει να πατήσει στην πόλη ΤΟΥΣ, είχα την εντύπωση πως οι ίδιοι θεωρούν πόλη ΤΟΥΣ την Κωνσταντινούπολη, φαίνεται όμως ότι ορθώς επισήμανα πρόσφατα, πως οι συμπεριφορές τους δε συνάδουν με γνήσια τέκνα της Βασιλεύουσας.

Και πως ακόμη ορθότερα, οι Πανιώνιοι τους αποκαλούσαν ως «Ντροπή της προσφυγιάς και δραγουμάνους του ΠΟΚ», μερικά χρόνια πριν.

Να ενημερώσω επίσης πως στην πόλη τους, που απαγορεύουν να πατήσει πόδι ΠΑΟΚτσή, εδρεύει ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Φίλων ΠΑΟΚ Αθηνών, που μετράει μπόλικες δεκαετίες ζωής, όταν αντίστοιχοι δικοί τους σύνδεσμοι με έδρα τη Θεσσαλονίκη, είχαν ως τεκμήριο ύπαρξης ένα πανί και μερικές σταγόνες μπογιάς.

Αν υπάρχει τρόπος λοιπόν να πατήσουμε πόδι στο σπίτι μας, αλλά όχι στην πόλη μας, ας μας πουν να τον μάθουμε κι εμείς. Όταν στη ζωή σου έχεις καταφέρει υπερβατικά κατορθώματα, όπως να βγάζεις selfie και να χαζογελάς όντας τρομοκρατημένος, όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται οδοντόκρεμες…

Θα μπορούσα να σταθώ και σε άλλα σημεία της ανακοίνωσης, όπως πχ στην αντίφαση μεταξύ της διαταγής για χρωματισμό της πόλης που αποκαλούν ΤΟΥΣ, αν ήταν όντως έτσι θα ήταν ήδη βαμμένη, δε θα χρειαζόταν σύναξη ελαιοχρωματιστών, συγκεκριμένη ημέρα και ώρα..

Δεν το συνεχίζω όμως, γιατί αν είχα σκοπό να μπω στο ίδιο πνεύμα, θα έγραφα δική μου ανακοίνωση, προειδοποιώντας πως «κίτρινο πόδι δε θα πατήσει στο ΟΑΚΑ, είμαι η μετεμψύχωση του Μπρους Λι, με ολίγον Τσάκι Τσαν και Ζαν Κλωντ Βαντάμ και θα σας κάνω μαμ, είμαι το καράτε κιντ, ζίου ζίτσου, απ σάκι, τόιο» συν μερικά Κορεάτικα ακόμα που έβρισκα εύκολα στο Google.