Κροατία - Ελλάδα : Εθνική Ελλάδος και ούζο Μαδαγασκάρης

Λευτέρης Δούκας 10.11.2017-00:40

Ακόμα κι αν φεύγαμε με 1-1, πως θα τους αποκλείαμε στο «Καραισκάκης»; Θα ήταν αδύνατον να διεκδικήσουμε πρόκριση με ταμπούρι και σύστημα φουστανέλα, θα ήμασταν υποχρεωμένοι να βγούμε μπροστά και να σκοράρουμε.

Όταν πρέπει να γράψω για την εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο, αισθάνομαι σα να πρέπει να μιλήσω για ούζο Μαδαγασκάρης ή για βερίκοκα Σιβηρίας. Για κάτι που δεν υπάρχει δηλαδή..

Σε καμία των περιπτώσεων δεν επιθυμώ να μειώσω την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών, του προπονητή ή των διοικητικών στελεχών που ασχολούνται με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, το πρόβλημα όμως ακριβώς αυτό.

Ότι είναι αντιπροσωπευτικό…

Αναγκαστικά εκπροσωπεί το ελληνικό ποδόσφαιρο το οποίο όμως δεν υπάρχει, οπότε η μπάλα παίρνει και την Εθνική.

Οι κατά καιρούς επιτυχίες που δεν μας άφησαν ποτέ αδιάφορους με κορυφαία εκείνη της εποχής Ρεχάγκελ, αποτελούν την εξαίρεση, ο κανόνας όμως είναι διαφορετικός.

Αν υπάρχει κάτι που έχει σώσει την Εθνική μας προσφέροντάς μας κάποιες μετρημένες αλλά μοναδικές χαρές, είναι ο νόμος «Μπόσμαν» που έδωσε την ευκαιρία σε Έλληνες ποδοσφαιριστές να αγωνιστούν σε υψηλότερης ποιότητας πρωταθλήματα, περισσότερο ανταγωνιστικά, να προπονηθούν καλύτερα και να βελτιωθούν τακτικά. Αν δεν είχε μουλαρώσει ο Βέλγος, το επίπεδο των Ελλήνων ποδοσφαιριστών θα παρέμενε στα επίπεδα των γνώσεων του Αρχοντίδη και του Αντώνη Γεωργιάδη…

Πολλοί μπερδεύονται, λόγω της πιο υποφερτής εικόνας μας σε συλλογικό επίπεδο.

Οι top ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος επενδύουν χρήματα, φέρνουν αξιόλογους ποδοσφαιριστές από το εξωτερικό, οι αντίστοιχοι Κροάτες τους πουλάνε διότι η αξία τους υπερβαίνει κατά πολύ τη χρηματιστηριακή αξία του κροατικού πρωταθλήματος.

Όταν αγωνίζεται η εθνική τους όμως, αυτοί επιστρέφουν από τη Ρεάλ και τη Γιουβέντους…

Θα μπορούσε κάποιος να αντιπαραθέσει τον Μήτρογλου και τον Παπασταθόπουλο, ποιοι είναι όμως οι υπόλοιποι;

Όταν φτάνουμε στο σημείο να παίζει ο Μπακασέτας που δεν αγωνίζεται ούτε στην ομάδα του, είναι περιττό να εξηγήσουμε κάτι περισσότερο.

Την καλή πορεία και την κερδοφορία ενός μαγαζιού την εγγυάται η αποθήκη και το στοκ, όχι η βιτρίνα που μπορεί στην καλύτερη να προσελκύσει τα βλέμματα κάποιων περαστικών…

Μ΄αυτά τα δεδομένα, μου φαίνονται εντελώς εκτός πραγματικότητας οι αμπελοφιλοσοφίες που στοιχηματίζω πως θα αναρτηθούν οσονούπω αριστερά και δεξιά περί της λάθος προσέγγισης του Σκίμπε, του εγκληματικού λάθους του Καρνέζη, της αφέλειας του Σταφυλλίδη κλπ.

Η πρόκριση ήταν εκ προοιμίου δύσκολη, κι έγινε σχεδόν αδύνατη όταν έγινε γνωστή η σειρά των αγώνων.

Με το πρώτο ματς στο Ζάγκρεμπ, ούτε οι φυλακισμένοι δε θα κάθονταν να δουν τη σειρά.

Όταν έχεις απέναντι σου καλύτερη ομάδα, η μόνη πιθανότητα να πάρεις πρόκριση είναι να την κλέψεις κι αυτό μπορεί να γίνει σε περίπτωση που το πρώτο παιγνίδι είναι στην έδρα σου.

Να πάρεις ένα ψιλοβολικό αποτέλεσμα κάτι σε 0-0 ή 1-1 που θα υπνωτίσει τον αντίπαλο, κάνοντας τον να νομίζει πως η πρόκριση είναι στο τσεπάκι του μια και θα έχει και το πλεονέκτημα της έδρας και στο δεύτερο παιγνίδι να κοιμηθεί ο Θεός να σου κάτσουν και μια – δυο φάσεις για να κάνεις την έκπληξη.

Όποτε έχει περάσει ελληνική ομάδα σε νοκ άουτ αγώνες με ισχυρότερο αντίπαλο, έχει γίνει μόνο εκτός έδρας.

Σήμερα για παράδειγμα, ακόμα κι αν φεύγαμε με 1-1, πως θα τους αποκλείαμε στο «Καραισκάκης»;

Θα ήταν αδύνατον να διεκδικήσουμε πρόκριση με ταμπούρι και σύστημα φουστανέλα, θα ήμασταν υποχρεωμένοι να βγούμε μπροστά και να σκοράρουμε.