Ολυμπιακός : Πειράζει και πολύ μάλιστα

Με συγχωρείται αλλά όσο βλέπω και ακούω από χθες το βράδυ, μετά τον οδυνηρό αποκλεισμό του Ολυμπιακού από το Φάιναλ Φορ του Βελιγραδίου, «δεν πειράζει, μας έχει προσφέρει τόσα αυτή η ομάδα», τόσο αναψοκοκκινίζω περισσότερο. Εννοείται πως αυτή η ομάδα μας έχει πάει στα ουράνια! Μας έχει κάνει να πανηγυρίσουμε και να κλάψουμε από χαρά. Το ξέραμε πριν τα ματς με την Ζαλγκίρις, το ξέρουμε και τώρα.

Τι πάει να πει όμως «δεν πειράζει»; Είναι δυνατόν να μην πειράζει αυτός ο αποκλεισμός, ουσιαστικά με «κάτω τα χέρια» από την Ζαλγκίρις; Όχι από την ΤΣΣΚΑ, όχι από την Ρεάλ, όχι από την Φενέρ, και όχι με μειονέκτημα έδρας.

Δεν πειράζει που ο μεγάλος στόχος της φετινής σεζόν, η παρουσία του Ολυμπιακού στο… δικό του Φάιναλ Φορ στο Βελιγράδι, χάθηκε; Έχουμε καταλάβει για τι μέγεθος μιλάμε; Έχουμε καταλάβει ποιος είναι ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη; Μιλάμε για την καλύτερη ομάδα της τελευταίας 10ετίας, με πέντε τελικούς και δύο Ευρωλίγκες!

Για την ομάδα που παρά τις «τραμπάλες» στην κανονική περίοδο πήρε εύκολα το πλεονέκτημα έδρας για τα πλέι οφ και ως αντίπαλο την πιο άπειρη ομάδα, με το 1/3 του μπάτζετ που διαθέτουν οι ερυθρόλευκοι. Με παίκτες που πριν από τα ματς με τον Ολυμπιακό λογικά δεν θα περνούσαν ούτε έξω από το ΣΕΦ, τώρα βεβαίως μετά τα τέσσερα ματς πάνε μέχρι και στο ΝΒΑ…

Στο δικό μου το μυαλό, όποιος θεωρεί πως «δεν πειράζει» που αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός από την Ζαλγκίρις, και μάλιστα με τον τρόπο που συνέβη αυτό, με «κατηφόρες» δηλαδή στο Κάουνας και με παραδόσεις από το ημίχρονο τότε μικραίνει (άθελα του βεβαίως) το τεράστιο μέγεθος του Ολυμπιακού. Αδικεί πρωτίστως τους παίκτες αυτούς που σήκωσαν τόσα χρόνια τώρα ψηλά τον Ολυμπιακό και τον ανέδειξαν ως την καλύτερη ομάδα.

Πειράζει λοιπόν και πολύ μάλιστα ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού. Ένας αποκλεισμός που ούτε καν να τσαντιστείς δεν σου επιτρέπει. Πώς να συμβεί αυτό όταν βλέπεις μια ΟΜΑΔΑ (Ζαλγκίρις) με έναν σπουδαίο προπονητή (Γιασικεβίτσιους) που κατάφερε να πάρει παίκτες που δεν έχουν πείρα και που τώρα «ξεπετάγονται» και να τους μετατρέψει σε «πυραυλοκίνητους» απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που υπήρχαν στιγμές που λυπόσουν να τον βλέπεις, που προτιμούσες να μην τον βλέπεις. Με έναν προπονητή (Σφαιρόπουλος) που δυστυχώς για τον ίδιο και τον Ολυμπιακό φαινόταν πως είχε κλείσει από πολύ νωρίτερα τον κύκλο του στην ομάδα του Πειραιά.

Από εκείνο το βράδυ στο Ηράκλειο και την απαράδεκτη εικόνα ομάδας στον τελικό του Κυπέλλου με την ΑΕΚ. Από εκείνο το βράδυ που ο παλαίμαχος προπονητής, Σάκοτα, του πήρε την ταυτότητα. Τότε που η τσαντίλα ήταν μεγάλη οδηγώντας και μένα σε ένα ακραίο blog που δυστυχώς όμως δεν με ανάγκασε σε… κωλοτούμπα. Τότε βεβαίως μια ψυχή έγραψε ότι «εξυπηρετώ συμφέροντα», τώρα μετά την αποτυχία η ίδια ψυχή είδε τα λάθη και την αποτυχία Σφαιρόπουλου και ομάδας.

Μια αποτυχία που έρχεται να «κουμπώσει» δυστυχώς με αυτή του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό να έχει χάσει τους δύο πρώτους στόχους, από ομάδες που δεν είχαν το ειδικό βάρος να τον ταπεινώσουν, και να έχει μπροστά του το πρωτάθλημα με μειονέκτημα έδρας απέναντι στους πράσινους που και καλύτεροι είναι αυτή την στιγμή και προβλήματα βεβαίως με την διαιτησία δεν έχουν στην Ελλάδα.

Αλλά αυτά (σ.σ. πρωτάθλημα) θα τα δούμε στα προσεχώς. Η ουσία για τον Ολυμπιακό είναι πως μια «χρυσή» εποχή έκλεισε στο Κάουνας. Με άσχημο τρόπο, με τρόπο που δεν το άξιζαν οι περισσότεροι ερυθρόλευκοι. Ήταν όμως η πιο ανέτοιμη ομάδα της 8αδας και φυσιολογικά θα δει το Φάιναλ Φορ από την τηλεόραση.

Πειράζει λοιπόν και πολύ μάλιστα ο αποκλεισμός από την Ζαλγκίρις. Είναι ικανή όμως αυτή η αποτυχία, αυτή η αποτυχημένη έως τώρα σεζόν να «σβήσει» όσα έχει πετύχει η παρέα του Σπανούλη και του Πρίντεζη;

Όχι βέβαια. Είπαμε, δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο. Αξίζει «ανάθεμα» αυτή η ομάδα; Όχι βέβαια. Δεν σβήνονται, μια αποτυχία ακόμη και τόσο ηχηρή δεν είναι ικανή να αλλάξει όλα όσα έχουν πετύχει αυτά τα παιδιά. Κανείς δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία. Όπως όμως στις επιτυχίες όλοι πιστώνονται το κομμάτι που τους αναλογεί, έτσι και στις αποτυχίες χρεώνονται το ίδιο. Από τους αδελφούς Αγγελόπουλους, τον Σφαιρόπουλο, έως τον τελευταίο παίκτη.

Το ζητούμενο βεβαίως για τον Ολυμπιακό είναι αυτό το τέλος εποχής να σημάνει την αρχή μιας νέας. Για να συμβεί αυτό χρειάζονται σοβαρές αποφάσεις, που προφανώς με το πρωτάθλημα να παίζεται δεν μπορούν τώρα να παρθούν.

Ένας οδυνηρός αποκλεισμός δεν μπορεί να «σβήσει» την αγάπη που έχει ο κόσμος, αλλά και την ευγνωμοσύνη, προς αυτή την ομάδα.

Όχι όμως στην λογική του «δεν πειράζει» ότι και να συμβαίνει. Με αυτή την λογική αδικούνται οι ίδιοι που φαντάζομαι πως τους πειράζει, και πολύ μάλιστα το άδοξο τέλος στην φετινή Ευρωλίγκα.

Υ.Γ. Μια ιδιαίτερα ευχάριστη εξέλιξη «έρχεται» σύντομα, όπως όλα δείχνουν, στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Εννοείται για την επόμενη μέρα του, καθώς το μόνο που έχει απομείνει για φέτος είναι να μπορέσει να κρατήσει την 3η θέση στο πρωτάθλημα, που επίσης βεβαίως πειράζει που χάθηκε, έστω και αν συνέβησαν πολλά μέσα και έξω από τα γήπεδα φέτος. Και εδώ όμως δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μαύρο…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Υ.Γ. 1 Αυτή η σεζόν 2017-18 τείνει να είναι και η χειρότερη της τελευταίας 20ετιας για τον Ολυμπιακό. Άντε να τελειώνει σιγά-σιγά…