Ώρα για αυτοκριτική

Όποιος σταθεί στην τελευταία φάση (το αντιαθλητικό του Κώστα Παπανικολάου) και το άδοξο τέλος στην όποια -δίχως ελπίδες- επιχείρηση πραγματοποίησης μπασκετικού θαύματος, και ασχοληθεί με τη διαιτησία, θα προσφέρει «αρνητικές υπηρεσίες» στον Ολυμπιακό. Οι «ερυθρόλευκοι» έμοιαζαν χθες στα 3/4 του αγώνα, με μποξέρ που τρεκλίζει και που όλοι αντιλαμβάνονται ότι ένα χτύπημα είναι αρκετό να τον ρίξει στο καναβάτσο. Τα… γάντια είχαν ανοίξει, άμυνα δεν υπήρχε και οι γροθιές των αντιπάλων έβρισκαν στόχο.

Η πυγμαχία δεν συγκαταλέγεται στα ευγενή αθλήματα, δίνει όμως τη δυνατότητα στον αθλητή, όταν αντιλαμβάνεται ότι ο αντίπαλός του είναι ανώτερος και δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει, να… πετάξει πετσέτα. Αν οι κανονισμοί το επέτρεπαν, ο Ολυμπιακός θα πετούσε πετσέτα από το ημίχρονο, όμως ήταν αναγκασμένος να πιει το πικρό ποτήρι του αποκλεισμού μέχρι την τελευταία σταγόνα.

Βεβαίως, ο αθλητικός εγωισμός από τη μια… ο «φόβος της νίκης» (ενίοτε μεγαλύτερος από τον φόβο της ήττας από την άλλη, άλλαξαν την εικόνα και πρόσφεραν στον Ολυμπιακό μια πολύ πικρή, αλλά όχι ταπεινωτική ήττα.

Αν έπρεπε να μιλήσουμε για μπάσκετ, μπορούσαμε να σταθούμε στο ότι ο Ολυμπιακός στην άμυνα έπαιζε λάθος τα side pick, ήταν (από την πρώτη αναμέτρηση) κακός στο πέντε εναντίον πέντε στην επίθεση και για ένα διάστημα έβρισκε λύσεις στο early transition. Αλλά αυτά είναι αναλύσεις για το προπονητικό τιμ, ενδεχομένως και ψιλοαδιάφορες.

Ο Ουλάνοβας μπορεί να πάρει το DVD του αγώνα και να ψάξει συμβόλαιο στο ΝΒΑ, θαρρώ ότι και η μασκότ της Ζαλγκίρις μπορεί να έφυγε με 2-3 πόντους στο ενεργητικό της. Κι αν ο Ολυμπιακός δεν παίξει άμυνα, δεν έχει πείσει κανέναν ότι μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις παιχνίδι 90+ πόντων.

Αν δει κανείς ψυχρά τα πράγματα, η ομάδα του Πειραιά είχε απέναντί της τον καλύτερο δυνατό αντίπαλο (δηλαδή, αν όχι τη Ζαλγκίρις, ποιον;), αλλά έχασε πιο εύκολα απ’ ότι θα περίμενε κι ο πιο φανατικός Λιθουανός. Δικαιολογία υπάρχει.

Τραυματισμοί (υπερβολικά πολλοί), που αλλοίωσαν την εικόνα της ομάδας, επέφεραν κούραση στους όποιους υγιείς και ανισορροπία στις δύο πλευρές του γηπέδου. Όποιος ψάχνει δικαιολογίες, όμως, δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Ο Ολυμπιακός -όπως και στους περσινούς τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος- εμφανίστηκε στην κρισιμότερη στιγμή δίχως ενέργεια.

Δεν γνωρίζω αν χρειάζεται ξεματιάστρα, ή αν πρέπει να δει ξανά γιατί «αδειάζει». Βέβαιον είναι ότι οι «ερυθρόλευκοι» έχουν σανίδα σωτηρίας -για να μην βιώσουν δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δίχως τίτλο- το πρωτάθλημα, αλλά αυτό είναι θέμα της επόμενης μέρας.

Για την ώρα απαιτείται αυτοκριτική, συζήτηση τι δεν λειτούργησε σωστά και τι πρέπει να γίνει, για να φανεί ο Ολυμπιακός συνεπής στο ραντεβού της Μόσχας. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά έχασε την ευκαιρία να κυνηγήσει τον τίτλο, στο… δικό του γήπεδο.