Το τέλος της εποχής των «Μεσσιών»

Η απόκτηση του Κέβιν Μιραλάς προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμού στους οπαδούς του Ολυμπιακού. Ο αγαπημένος τους ποδοσφαιριστής επέστρεψε στην ομάδα που έζησε τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του, με σκοπό να την οδηγήσει στην κατάκτηση του τίτλου. Όταν ο Βέλγος επιθετικός «πάτησε» ξανά το πόδι του στην Ελλάδα, στις 7 Ιανουαρίου, ο Ολυμπιακός βρισκόταν στην 1^η θέση της βαθμολογίας.

Μέχρι να βγει ο Γενάρης, οι Ερυθρόλευκοι είχαν πέσει από την κορυφή, άρχισαν να παίζουν χειρότερα και εν τέλει έχασαν όλους τους εγχώριους στόχους τους. Με τον Μιραλάς να αποτελεί σκιά του εαυτού του. Καμία σχέση με τον ποδοσφαιριστή που θυμούνταν ο κόσμος, αλλά και οι άνθρωποι των Πειραιωτών. Καμία σχέση με τον «Μεσσία» που περίμεναν οι οπαδοί, τον παίκτη που θα τραβούσε το καράβι, τον παίκτη που θα έκανε τη διαφορά και που θα έδινε λύσεις ουσίας όταν θα «κολλούσε» η ομάδα του.

Στο πρόσωπο του Μιραλάς (και του Οσκαρ Γκαρθία, βεβαίως) καθρεφτίζεται η καθίζηση του Ολυμπιακού στο δεύτερο μισό της χρονιάς. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι μόνο ο 30χρονος ευθύνεται για την πορεία των Πειραιωτών. Αλλά η δική του παρουσία έδωσε ένα πολύ καλό μάθημα, τόσο στην ομάδα του Μεγάλου Λιμανιού όσο και στους οπαδούς της. Ενα ηχηρό μάθημα ότι η εποχή των «Μεσσιών» έχει παρέλθει στο ποδόσφαιρο. Ειδικά σε αυτό το επίπεδο, οι μονάδες ποτέ δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τις ομάδες.

Ο Μιραλάς και ο κάθε Μιραλάς έχει να κάνει μια δουλειά. Εάν δεν την κάνει καλά, θα πρέπει να κριθεί για αυτό. Οτιδήποτε άλλο είναι εκτός ποδοσφαίρου και άπτεται στο κομμάτι της επικοινωνίας και της προσπάθειας του καθενός να καταστήσει τον εαυτό του αρεστό. Ειδικά στην περίπτωση του Κέβιν, εκείνο που έχει σημασία να τονιστεί είναι ότι περισσότερο ασχολήθηκε με το να αναδείξει την αγάπη του για τον Ολυμπιακό με λόγια, παρά με πράξεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήθελε να βοηθήσει. Αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσε.

Εάν στη θέση του Μιραλάς (που κόστισε σχεδόν 2,5 εκατ. ευρώ για 6 μήνες) είχε αποκτηθεί κάποιος πιο έτοιμος ποδοσφαιριστής, το σύνολο είναι πιθανό να είχε λειτουργήσει καλύτερα. Μπορεί και όχι. Αλλά σίγουρα η παρουσία του Κέβιν επιβεβαιώνει ότι οι μεταγραφές είναι σαν τα πασχαλινά αυγά (ακόμη και αυτά που έχεις ξαναδοκιμάσει): Ποτέ δεν ξέρεις τι «έκπληξη» περιλαμβάνεται στο εσωτερικό του.

Ακόμη και ο Μέσι και ο Κριστιάνο και ο Σαλάχ και όλοι οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές του πλανήτη, μπορούν να κερδίσουν κάποια παιχνίδια «μόνοι» τους. Ωστόσο και αυτοί οι σπουδαίοι παίκτες γνωρίζουν καλά ότι δεν μπορούν να κατακτήσουν τους στόχους των ομάδων τους ως μονάδες. Το σύνολο είναι αυτό που καθορίζει τη μοίρα μιας ομάδας. Αρα και τη μοίρα των παικτών, που αναδεικνύονται ή χαντακώνονται από την πορεία των συλλόγων.

Ο Ολυμπιακός δεν έχει την πολυτέλεια να αναζητά «Μεσσίες». Δεν υπάρχουν τέτοιοι εν έτη 2018. Και εάν υπάρχουν, δεν μπορούν να αποκτηθούν στην ποδοσφαιρική τους αίγλη. Αρα, ο δρόμος της δημιουργίας παικτών πρώτης γραμμής και της δημιουργίας ενός ομοιογενούς συνόλου με, ηλικιακή ποικιλομορφία, με διαφορετικά χαρακτηριστικά που «δένουν» μεταξύ τους και με  καλούς, ταλαντούχους και αποφασισμένους να δώσουν τα πάντα για να βγουν στον αφρό του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ποδοσφαιριστές, είναι η πλέον ενδεδειγμένη λύση.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Προφανώς όχι και η πιο εύκολη λύση. Καθώς απαιτείται ενδελεχή μελέτη, ακριβές σκάουτινγ, σωστή αξιολόγηση και ιδανικό «μαγείρεμα» των ποδοσφαιρικών συστατικών από το τεχνικό επιτελείο. Αλλά με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται οι βάσεις για μια νέα πολυετή κυριαρχία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και ήδη στον Πειραιά δείχνουν να έχουν αποφασίσει να διαβούν αυτόν τον δρόμο. Δείχνουν αποφασισμένοι να μείνουν μακριά από τους ανούσιους εντυπωσιασμούς και να σταθούν στην ουσία, το ταλέντο και την ικανότητα. Αφήνοντας στην άκρη τα «ονόματα» και παίρνοντας αποφάσεις με αμιγώς ποδοσφαιρικά κριτήρια. Χωρίς εκπτώσεις στις απαιτήσεις.