Η φιέστα με τη Μπόκα, συνιστά παραδοχή ανυπαρξίας

Από χθες το βράδυ καταβάλω υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μπω στο κλίμα της ιστορικής αναμέτρησης του «ο Άρης» με την Κ20 της Μπόκα κι αδυνατώ.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων το «ο Άρης»  δεν είναι δική μου εφεύρεση, έτσι είναι κατοχυρωμένο και δηλωμένο το όνομα της νέας ΠΑΕ.

Τέλος ο Άρης που ξέραμε όλοι, εκείνος έπαψε να υφίσταται έστω και χωρίς να εκκαθαριστεί η παλιά εταιρία.

Πλέον υπάρχει ο «ο Άρης» , που σημαίνει πως το όνομα της νέας εταιρίας είναι άκλιτο, θα λέμε η έδρα του «ο Άρης» , η ομάδα του «ο Άρης», οι απουσίες του «ο Άρης» , η παραμονή στην κατηγορία του «ο Άρης» και πάει λέγοντας. Έτσι, για να είμαστε τουλάχιστον τυπικοί…

Κατά τη διάρκεια της χθεσινής μέρας πάντως, τίποτα στην πόλη δε σου έδινε να καταλάβεις πως διεξάγεται ένα τόσο σημαντικό παιγνίδι.

Η ζωή κυλούσε με τους συνήθεις ρυθμούς, το τί συνέβη το βράδυ σε μια γειτονιά, δε μπορεί να αφορά την πόλη.

Και στη δική μου γειτονιά κάθε Σάββατο έχει λαϊκή, η οποία όμως δεν επηρεάζει την καθημερινότητα στο υπόλοιπο πολεοδομικό συγκρότημα…

Διαβάζοντας αναρτήσεις και ρεπορτάζ του τελευταίου 24ώρου ωστόσο, νομίζεις πως ο «ο Άρης» έγινε η εθνική Ελλάδος φορώντας κίτρινα και ξανασήκωσε το Euro, ή πως μια ελληνική ομάδα από τη Θεσσαλονίκη κατέκτησε το Λιμπερταδόρες.

Για την ιστορία, μερικές δεκαετίες πριν, ο Αίαντας Σαλαμίνας υποδέχτηκε το μεγάλο Άγιαξ, που ήρθε στη χώρα μας για να τιμήσει μεταξύ άλλων την ομάδα και την περιοχή όπου βασίλευε στην αρχαιότητα, αυτός που χάρισε το όνομα του στην περίφημη Ολλανδική ομάδα.

Στον τύπο της εποχής το θέμα αναδείχτηκε, δεν έγινε ωστόσο πρώτης γραμμής, οι παράγοντες της ομάδας από τη Σαλαμίνα άλλωστε το αντιμετώπισαν με σεμνότητα. Το ότι τους επισκέφτηκε ο μεγάλος Άγιαξ των τριών Πρωταθλητριών τότε, ήταν μεν σημαντικό γεγονός, η επίσκεψη ωστόσο δε διαφοροποιούσε την ιστορία, τις προδιαγραφές ή τη δυναμική της ομάδας τους.

Στον «ο Άρης» , γιορτάζουν κάθε χρόνο το…έπος της Περούτζια, οπότε αν η συμπαθής ομάδα από τη Σαλαμίνα διέθετε τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του «ο Άρης» κάθε χρόνο την επέτειο του φιλικού, θα διεξάγονταν χοροεσπερίδες κι ο Δήμαρχος της περιοχής θα έδινε εντολή να φωταγωγηθούν οι δρόμοι.

Διευκρινίζω επίσης πως το 1973 που διεξήχθη το φιλικό, ο Αίαντας αγωνιζόταν στην ίδια κατηγορία που αγωνίζεται σήμερα ο «ο Άρης».

Και πως ο Άξιαξ ήρθε με την κανονική του ομάδα, ούτε με την Κ20, ούτε με τους αναπληρωματικούς όπως συνέβη την προηγούμενη φορά με τη Μπόκα.

Σε κάθε περίπτωση, ο τρόπος που παρουσιάστηκε το όλο θέμα, στην πραγματικότητα συνιστά  παραδοχή ανυπαρξίας.

Όταν είσαι ανύπαρκτος, προσπαθείς με κάποιους τρόπους να κάνεις αισθητή την παρουσία σου…

Όπως κάτι κάγκουρες, που βολτάρουν έξω από κοσμικά στέκια με ανοιχτό το παράθυρα του αυτοκινήτου και τέρμα τη μουσική  μαρσάροντας κιόλας, μπας και ο ήχος της πειραγμένης εξάτμισης τραβήξει κάποια βλέμματα προς το μέρος τους.

Στην ουσία είναι σα να παραδέχονται πως δεν έχουν άλλον τρόπο να δείξουν ότι υπάρχουν και χρησιμοποιούν τα decibel για να τραβήξουν την προσοχή

Η διαφορά είναι πως τα αυτοκίνητα και οι εξατμίσεις είναι δικά τους, στην περίπτωση μας η προσπάθεια πιστοποίησης της ύπαρξης του «ο Άρης», έγινε στις πλάτες της Μπόκα και μάλιστα της Κ2Ο!

Δεν το παρεξηγώ αλήθεια σας το λέω, το βρίσκω απολύτως ανθρώπινο.

Ψιλοανύπαρκτος τα τελευταία χρόνια είναι κα ο μπασκετικός ΠΑΟΚ, άσχετα αν ποτέ δεν έπεσε στην Α2, πόσο δε στην…Α3, οπότε κατά μια έννοια, ένα φιλικό με την Κ20 των Λέικερς ή τους βετεράνους της ομάδας μια και στο ΝΒΑ εφηβικά τμήματα βρίσκεις μόνο στα πανεπιστήμια, θα ήταν μια καλή αφορμή για να επανέλθει η ομάδα του Μπάνε στο κάδρο της επικαιρότητας, έστω και για μερικές ώρες.

Δε σας κρύβω πως όντας ακραιφνής μπασκετικός θα πήγαινα, για να δω το Μάτζικ Τζόνσον έστω και με σκεμπέ ή τον Τζαμπάρ ακόμα κι αν δυσκολευόταν να περπατήσει…

Κι είναι δεδομένο πως για λόγους αβρότητας ο Πατ Ράιλι θα δήλωσε πως »μέχρι τώρα ήξερα ότι Μάτζικ είναι μόνο ο Τζόνσον, σήμερα ανακάλυψα και το Σταυρόπουλο».

Η διαφορά είναι πως δεν θα τον παίρναμε στα σοβαρά για να κάνουμε πρώτη είδηση τη δήλωση του, θα καταλαβαίναμε τουλάχιστον πως ήταν μια ατάκα για να δείξει την ευγνωμοσύνη του…

Το ακόμα πιο σίγουρο είναι πως όλοι θα πηγαίναμε ως απλοί θεατές, ΠΑΟΚτσήδες μεν, αλλά θα είχαμε κατά νου πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα φιλικό παιγνίδι περίπου επίδειξης και τίποτα περισσότερο.

MUST READ

Η μεγάλη ευκαιρία του ελληνικού ποδοσφαίρου: Η «μάχη» για τη 12η θέση και οι στάνταρ δύο ομάδες σε League Phase από το… καλοκαίρι!

Αν οι αντιδράσεις μας προσομοίαζαν με τελικό Μουντομπάσκετ, δε θα επρόκειτο απλά για ομολογία ανυπαρξίας, αλλά για παραδοχή πως αυτή θα επιμένει να συνοδεύει τη μοίρα μας…