Ολυμπιακός : Ψάχνεις από κάπου να πιαστείς

Από την μια πλευρά η εικόνα της ομάδας. Η αποκαρδιωτική παρουσία στο Κάουνας και η παράδοση άνευ όρων. Η ήττα με κάτω στα χέρια στον πρώτο «τελικό» από μια ομάδα που δείχνει καλύτερη, πιο έτοιμη, πιο φρέσκια, πιο «γεμάτη» και με καλύτερο προπονητή. Η σκληρή πραγματικότητα που «φωνάζει» Ζαλγκίρις. Ένα ζευγάρι που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αμφισβήτηση του πιο έτοιμου για την σειρά και εν όψει του αυριανού αγώνα στο Κάουνας.

Οι πιθανότητες είναι σε συντριπτικό βαθμό υπέρ των Λιθουανών για να αποτελέσουν και με την βούλα τον «εφιάλτη» για τον Ολυμπιακό σε μια χρονιά, που αν και το αυριανό ματς χαθεί, θα αποτελέσει μια τρανταχτή αποτυχία. Εκτός και αν κάποιος θεωρεί πως η απώλεια αρχικά του Κυπέλλου από την ΑΕΚ και ο αποκλεισμός από το Φάιναλ Φορ από την Ζαλγκίρις με ερυθρόλευκο πλεονέκτημα έδρας δεν αποτελεί τεράστια αποτυχία. Πόσο δε μάλιστα σε μια χρονιά που και το Πρωτάθλημα αποτελεί μια ιδιαίτερα δύσκολη αποστολή έχοντας χάσει από νωρίς το πλεονέκτημα έδρας.

Πήγαμε όμως μακριά (ας ελπίσουμε…). Το ζητούμενο είναι τι μπορεί να κάνει αυτός ο Ολυμπιακός που παρακολουθούμε φέτος, ειδικά το τελευταίο διάστημα με τις ήττες στην Ευρωλίγκα, την εικόνα που έχει στα ματς με την Ζαλγκίρις, τον χαμηλό βαθμό ετοιμότητας για τόσο κρίσιμα ματς και τα προβλήματα τραυματισμού που «ζει» με αυτά χρόνια πλέον.

Ψυχρά, αφήνοντας στην άκρη τα «θαύματα» που έχει πετύχει αυτός ο Ολυμπιακός την τελευταία 10ετία, δεν μπορεί να κάνει την ανατροπή και να φέρει την σειρά στο 2-2. Αυτός ο Ολυμπιακός που από την άπειρη, αλλά εξαιρετική, Ζαλγκίρις, έγινε «παιχνιδάκι» στα χέρια του Γιασικεβίτσιους.

Αυτή είναι όμως η μια πλευρά, η ρεαλιστική με βάση αυτά που βλέπουμε και κυρίως με την εικόνα που έχει ο Ολυμπιακός, σαφέστατα σε αντιδιαστολή με την εξαιρετική εικόνα της Ζαλγκίρις.

Η άλλη πλευρά είναι αυτή που σε κρατάει το συναίσθημα, οι αναμνήσεις αυτού του Ολυμπιακού που δέκα χρόνια τώρα έχει κάνει το αδύνατο δυνατό. Είναι το σημείο που ψάχνεις να πιαστείς για να ελπίζεις πως την Πέμπτη δεν θα παίξει για τελευταία φορά φέτος στην Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός και δεν θα κλείσει έτσι οριστικά ο κύκλος μιας μεγάλης ομάδας.

Πόσες και πόσες φορές άλλωστε αυτός ο Ολυμπιακός δεν έχει «τρελάνει» κόσμο; Πόσες φορές ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου και οι υπόλοιποι δεν έχουν επιστρέψει από το… πουθενά, από εκεί που κανείς δεν τους περίμενε, δεν πίστευε πως μπορούν να κάνουν το αδύνατο, δυνατό;

Το συναίσθημα και οι αναμνήσεις σε κάνουν ακόμη και όταν αυτό που βλέπεις δεν συμβαδίζει με την λογική και την πραγματικότητα, να ελπίζεις. Το θέμα όμως δεν είναι η πίστη που μπορεί να παραμένει, έστω και «πληγωμένη», στον κόσμο. Το θέμα είναι πως μέσα σε λίγες ώρες αυτή η άθλια εικόνα που παρουσίασε στο 3ο ματς της σειράς ο Ολυμπιακός θα αλλάξει στο 100% για να δοθεί η «μάχη» για την επιβίωση.

Πως θα μπορέσουν οι ταλαιπωρημένοι ερυθρόλευκοι να βρουν την ενέργεια που χρειάζεται, πως ο Σπανούλης και οι υπόλοιποι «παλιοί» θα μπορέσουν να «τσιτώσουν» ψυχολογικά τους υπόλοιπους και πως βεβαίως ο Σφαιρόπουλος θα μπορέσει να κάνει και αυτός από τον πάγκο ένα μεγάλο ματς και όχι απλά να παρακολουθεί και να «αφοπλίζει» και από πάνω την ομάδα του όπως έκανε χθες «εξαφανίζοντας» τον «ζεστό» Ρόμπερτς.

MUST READ

Όλα τα δεδομένα για το νέο συμβόλαιο του Νίκολα Μιλουτίνοφ (pic)

Μέχρι την ώρα του τζάμπολ το συναίσθημα θα κρατάει «ζωντανή» την ελπίδα. Κόντρα στην λογική…