Το φιλικό Ιερώνυμος - Τσιάρτας πήγε χινάρι

Όλγα Στέφου 09.11.2017-17:35

Μερικές φορές καλύτερα να σκοράρεις, παρά να μιλάς. Και όλοι ξέρουμε πως ο κ. Τσιάρτας με την ομιλία ποτέ δεν το'χε...

Σε φιλικό εκτός έδρας πήγε σήμερα ο παλαίμαχος της ΑΕΚ, Βασίλης Τσιάρτας με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Στόχος «άγιος» ο σημερινός, αλλά όχι ακριβώς φιλανθρωπικός. Μάλλον κάπως… απάνθρωπος.

Ξεχασμένος από τον θεό (sic), ο Τσιάρτας αποφάσισε να επαναδιεκδικήσει το δικαίωμα στο γκολ κι αντί να μας θυμίσει τις γκολάρες του παρελθόντος του -τις εξ ολοκλήρου (εμβληματικές) δικές τους ή τις ασίστ στον Ντέμη που έγραψαν ιστορία- τα έβαλε με τα παιδιά. Πρώτα με τα παιδιά που θέλουν να είναι όπως νιώθουν, μετά με τα παιδιά σαν τον 11χρονο Αμίρ. Τα προσφυγόπουλα, δηλαδή.

Τα μεν είναι «αφύσικα». Θα θυμάστε ποια, εκείνα που από τα 15 μπορούν πλέον να προσδιορίσουν το φύλο τους όπως επιθυμούν. Ταύτισε το δικαίωμά τους με την παιδεραστία. Τα μεν είναι εκείνα που δεν γεννήθηκαν Έλληνες, αλλά πηγαίνουν στο ελληνικό σχολείο και τους τυχαίνει να κρατήσουν την ελληνική σημαία, όπως ήταν ο Αμίρ. Το παιδάκι από το Αφγανιστάν, που του έσπασαν μετά τα τζάμια του σπιτιού του κάτι «αγανακτισμένοι». Όπως ήταν και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που πρόκειται σε μερικά χρόνια να χαρακτηρίζεται θρύλος μπασκετικός.

Σήμερα, λοιπόν, ο πρώην παικταράς της προσφυγικής Ένωσης, πήγε στον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να διαφημίσει λίγο παραπάνω το «δίκιο» του.

Και τι δεν είπε. Πως «οι σημαίες δεν είναι χαρτομάντιλα»; Το είπε. (Ενημερωτικά, τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια, επίσης). Ότι τα «προβληματικά» παιδιά σχετίζονται με διαμόρφωση της «νέα τάξη πραγμάτων»; Το είπε.

Το φιλικό ματσάκι έληξε σε καλό κλίμα. Ο Ιερώνυμος εξέφρασε ενδιαφέρον για τις «τέχνες του ποδοσφαίρου¨» και είπε ότι εν καιρώ θα γίνει μία ακαδημία ποδοσφαίρου με υπεύθυνο τον Bασίλη Τσιάρτα.

Κρίμα, όμως, που το ποδόσφαιρο δε συμμερίζεται τις ίδιες απόψεις. Όχι μεμονωμένα οι οπαδοί. Το ποδόσφαιρο, το πιο όμορφο άθλημα στην γη, αυτό που απευθύνεται σε όλα τα παιδιά. Τα φτωχά, τα περιθωριοποιημένα, αυτά που διώχτηκαν από τον τόπο τους, όλα. Που οι ακαδημίες του -και της ΑΕΚ, για να μην έχει απορίες ο κύριος Τσιάρτας- άνοιξαν για τα προσφυγόπουλα, που οι σύνδεσμοι αγκάλιασαν αυτά τα παιδιά. Που σε 20 χρόνια, όσα από αυτά τα παιδιά μεγαλώσουν στην Ελλάδα και το θελήσουν, θα φοράνε τις φανέλες των ελληνικών ομάδων και θα τις υπερασπίζονται, όπως κάθε παίκτης που αγαπά και σέβεται το άθλημα.

Η μπάλα παίζεται στο χορτάρι, παίζεται και στην κερκίδα, αλλά πάνω απ’όλα παίζεται για τα παιδιά. Για όλα τα παιδιά. Σε αυτά ανήκει το μέλλον, σε αυτά ανήκει και η ζωή.