Ο σταθμάρχης κόρη μου, ο σταθμάρχης γιέ μου…

Μεγάλωσα με ισχυρό το αίσθημα της αγάπης στη χώρα μου, την γούσταρα. Την ιστορία της, την παράδοσή της, τις ομορφιές της, τα πάντα. Ήμουν μικρός, δεν ήξερα. Είναι τεράστια η διαφορά του νέου και του ενήλικα χωρίς παιδιά με τον γονιό. Με το γίνεσαι πατέρας αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά παντού. Να βλέπεις ότι δεν έβλεπες μικρός «ποτισμένος» από τον ενθουσιασμό και την ακραία διάθεση για ζωή. Θυμάμαι την τραγωδία στο Σάμινα το 2000. Ήμουν 24 χρονών. Το Μάτι όπου κάηκαν ζωντανοί 103 συνάνθρωποι μας, την Μάνδρα που πνίγηκαν, τώρα τα Τέμπη που έζησαν την φρίκη και χάθηκαν τόσο άδικα δεκάδες άνθρωποι, παιδιά στην πλειοψηφία τους.

Τραγωδίες συμβαίνουν παντού, σε προηγμένες χώρες, σε τριτοκοσμικές χώρες όπως η Ελλάδα. Η χώρα που τα πάντα γίνονται κατά τύχη. Η χώρα που ζούμε κατά τύχη.

Διαβάστε επίσης: Σοκαριστικό βίντεο: Η στιγμή που τα δύο τρένα συγκρούονται (vid)

Βλέποντας άλλη μια τραγωδία από το… τίποτα να εξελίσσεται, βλέποντας δεκάδες νέα παιδιά να φεύγουν τόσο τραγικά, τόσο άδικα δεν μπορείς παρά να τρέμεις στην ιδέα της ζωής σε αυτό τον τόπο. Σε έναν τόσο όμορφο τόπο, σε έναν ευλογημένο τόπο που όμως η ζωή είναι ένα… στοίχημα. Σαν την διαφήμιση, και αν σου κάτσει; Και αν σου κάτσει και γλιτώσεις χωρίς να θρηνήσεις.

Βλέπεις τις εικόνες από τα Τέμπη και τρέμεις στην ιδέα του τι θα ξημερώσει σε αυτή την χώρα. Κλαις για τους ανθρώπους που έφυγαν, σκέφτεσαι τα δικά σου παιδιά, τους δικούς σου ανθρώπους και αναρωτιέσαι για την τύχη σου/τους. Για την τύχη μας γενικότερα που έμελλε να γεννηθούμε στην πιο όμορφη γωνιά του κόσμου όπου δεν υπάρχει κράτος για να μας προστατεύσει για τα βασικά. Να εγγυηθεί για τα λιγότερα, τα προφανή.

Εν έτη 2023 ζήσαμε μια μετωπική τρένων! Ψάχνεις να βρεις που αλλού έχει συμβεί παρόμοια τραγωδία τα τελευταία χρόνια. Στο Μπαγκλαντές το 2019 βρήκα.

Ευτυχώς όμως στην Ελλάδα βρίσκουμε άμεσα την λύση. Όπως βρέθηκε και τώρα. Ιδού ο ένοχος και ξεμπερδεύσαμε. Ο σταθμάρχης κόρη μου, ο σταθμάρχης γιέ μου. Όλα καλά, ο ένοχος βρέθηκε και η Ελλάς που κλαίει ξανά τα παιδιά της θα βρει τον τρόπο να συνεχίσει.

Τι και αν 23 χρόνια τώρα υπάρχουν τα μηχανήματα για να υπάρχει δικλίδα ασφαλείας, τι και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση μας έχει βγάλει στα μανταλάκια για το σιδηροδρομικό δίκτυο μας, τι και αν όλα αυτά τα χρόνια όσοι βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης δεν φρόντισαν για το μίνιμουμ. Για την ασφάλεια των ανθρώπων, για να μπορούν τα παιδιά μας να πηγαίνουν με ασφάλεια διακοπές, για να μπορούν τα παιδιά μας με ασφάλεια να πηγαίνουν για τις σπουδές τους. Κανείς τους, μόνο οι εκλογές παίζουν ρόλο και πως θα βολευτούμε όλοι.

Ο σταθμάρχης φταίει (σαφώς φταίει και αυτός αλλά…), θα τιμωρηθεί παραδειγματικά και η ζωή συνεχίζεται. Μέχρι την επόμενη τραγωδία. Μέχρι τότε θα φοβόμαστε όταν ξυπνάτε και θα τρέμουμε όταν ξαπλώνουμε να κοιμηθούμε. Για τα παιδιά μας που μεγαλώνουν σε μια χώρα που τα πάντα είναι παραδομένα στην τύχη. Ένα στοίχημα είναι η ζωή. Και αν σου κάτσει; «Πάμε και όπου βγει»… Ελπίζοντας τα παιδιά μας να μπορέσουν να ζήσουν κάπου άλλου, όπου το κράτος ξέρει να προστατεύει τους πολίτες του για τα βασικά.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Υ.Γ. Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις. Ο πυροσβέστης που δίνει την μάχη του για να σώσει ζωές, που αντικρίζει εικόνες απόκοσμες, που βλέπει νέα παιδιά χαμένα. Τι να του πούμε εμείς του ανθρώπου; Ευχαριστώ και συγγνώμη…