Χρόνια πολλά ΠΑΟΚάρα, τρόπαιά σου ο τρόμος των αντιπάλων

Αντιλαμβάνομαι πως η αναφορά οποιουδήποτε στην ομάδα που υποστηρίζει ειδικά όταν θέλει να γράψει δυο αράδες για την ημέρα των γενεθλίων της, δεν απέχει πολύ από την οπτική που έχει κάθε γονιός για το παιδί του, «είναι το καλύτερο, το εξυπνότερο, το ομορφότερο» κλπ.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια σημασία δεν έχει τι ισχυρίζεσαι, αλλά τι μπορείς να αποδείξεις και κυρίως, πως μπορείς.

Απ΄όλα τα παιδιά που υπάρχουν άλλωστε, κάποιο θα είναι όντως το καλύτερο, το εξυπνότερο, το ομορφότερο, δεν είναι ντροπή να το παραδεχτούν οι γονείς του. Πόσο δε, όταν οι υπόλοιποι, αδυνατούν ν΄αμφισβητήσουν τα τεκμήρια.

Το τι εστί ΠΑΟΚ, μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό, σε όποιον παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ για τα 90 χρόνια της ιστορίας του, οι προεκτάσεις ενός συλλόγου που συνιστά κοινωνικό φαινόμενο και λαϊκό κίνημα, δεν γίνεται να εγκλωβιστούν σε απαρίθμηση τίτλων και διακρίσεων, που λίγες ή πολλές, έχουν τα περισσότερα σωματεία.

Λίγο καιρό πριν τα 90 χρόνια του ΠΑΟΚ, ομάδα γειτονιάς της Θεσσαλονίκης που φέρει το όνομα Άρης είχε γιορτάσει τα δικά της 100, με τον Γκάλη να σπαταλά περισσότερες δυνάμεις από τις εποχές που χόρευε στο παρκέ.

Τον ανέβασαν στη σκηνή να τον τιμήσουν για το πρωτάθλημα του 1986, επέστρεψε στη θέση του μέχρι που κλήθηκε να παραλάβει βραβείο για το κύπελλο της ίδιας χρονιάς, κάθισε πάλι κάτω και ανέβηκε στο καπάκι ώστε να παραλάβει πλακέτα για το πρωτάθλημα του 1987, στη συνέχεια τιμητική διάκριση για το κύπελλο του 1987, το ίδιο βιολί συνεχίστηκε για τις επόμενες χρονιές μέχρι το 1991 και λίγο πριν η σεμνή τελετή λάβει τέλος, τιμήθηκε για τη συνολική του προσφορά στην ομάδα! Μετά τα ανέβα-κατέβα, ήταν έτοιμος να επιστρέψει στην ενεργό δράση, οι γάμπες του είχαν γίνει πέτρες…

Δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερη κατάντια από το να αποτελεί ένας αθλητής ισχυρότερο brand name από το σύλλογο που αγωνίστηκε. Για να μην τους αδικώ, λογικά πρέπει να τίμησαν και την ομάδα που απέκλεισε την Περούτζια, αν και ουδέποτε κατάλαβα πως γίνεται μια πρόκριση σε βάρος τέτοιας ομάδας, να λανσάρεται ως «έπος».

Στην περίπτωση του ΠΑΟΚ, ένας μισθοφόρος που δεν γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, δεν είχε δεσμούς με την πόλη κι ενδεχομένως αύριο να φοράει φανέλα άλλης ομάδας που θα του προσφέρει καλύτερο συμβόλαιο, ο Λέο Μάτος, δήλωσε κάποτε πως «συνειδητοποίησα τι σημαίνει ΠΑΟΚ, όταν είδα το ντοκιμαντέρ για τα 90 χρόνια».

Εξήγησα και παραπάνω πως δεν είναι θέμα ποσοτικό, είναι σα να συζητάμε για την ικανότητα πετυχημένων επιχειρηματιών με αποκλειστικό γνώμονα την οικονομική επιφάνεια, τις τραπεζικές καταθέσεις και τη χρηματιστηριακή αξία των εταιριών του καθενός.

Είναι κι αυτό σοβαρό κριτήριο δεν αντιλέγω, αν δεν εξεταστούν όμως όλες οι παράμετροι, από το ξεκίνημα μέχρι σήμερα, θα χαθεί η ουσία, η αξία δεν μετριέται πάντα με αριθμούς, που δε λένε πάντα την αλήθεια. Ένα παιδί που έφυγε από το χωριό του, σπούδασε δουλεύοντας ταυτόχρονα ως σερβιτόρος για να βγάζει τα έξοδά του και κατάφερε να χτίσει μια μικρή επιχειρηματική αυτοκρατορία ξεκινώντας από το μηδέν, είναι πολύ πιο αξιόλογη και σπουδαία περίπτωση από το γόνο πλούσιας οικογένειας που σπούδασε στο Χάρβαρντ με τα λεφτά του μπαμπά και κληρονόμησε μια κοσμοκρατορία.

Πλουσιότερος στα χαρτιά είναι ο δεύτερος, όλοι όμως θαυμάζουμε τον πρώτο, εκείνου η ιστορία θα μας γοήτευε, η του πρώτου θα ήταν μάλλον βαρετή και αδιάφορη. Έτσι είναι και ο ΠΑΟΚ, ο μεγαλύτερος τίτλος του είναι πως τη 10ετία του ’70 κατάφερε να μπει σφήνα στους φαταούλες της πρωτεύουσας και να κάνει τη δική του επανάσταση, ανατρέποντας ένα κατεστημένο που ήταν συνομήλικο με το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι άλλοι μπορεί να έχουν πολλαπλάσιους, τέτοιο κατόρθωμα όμως δε θα έβλεπαν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα, για την ακρίβεια θα φοβόταν ακόμα και να το διανοηθούν, γι αυτό ο ΠΑΟΚ γιγαντώθηκε από το μηδέν, δεν τον καταξίωσαν τα λεφτά ή η ισχύς του… μπαμπά του.

Ουδείς κατάφερε να τον μιμηθεί, ακόμα κι αν το μπορούσε όμως, η χρυσόσκονη που συνοδεύει τον άθλο που πέτυχε για πρώτη φορά κόντρα σε ένα σύστημα που μοίραζε τρόπαια ως γκρουπιέρης σε καζίνο, αποτελεί το σήμα κατατεθέν της ιστορίας του και ο θεμέλιος λίθος του μέλλοντος του. Γι αυτό και μεγάλες ομάδες όπως η ΑΕΚ κι εσχάτως ο Παναθηναϊκός που είχαν μάθει μια ζωή στα εύκολα ξέπεσαν ή κινδυνεύουν με απόλυτο ξεπεσμό με τουρνέ στα χωριά της Ελλάδας, ο ΠΑΟΚ που έμαθε από τα γεννοφάσκια του να παλεύει, να διεκδικεί και να πετυχαίνει όσα φαινόταν ουτοπικά στους υπόλοιπους βολεψάκηδες, παρέμεινε πάντα υπολογίσιμος ακόμα σε περιόδους αγωνιστικού-διοικητικού μαρασμού. Τη 10ετία του 80 είχε και η Λάρισα μια καλή περίοδο σηκώνοντας και πρωτάθλημα, δεν ήταν το ίδιο όμως, γι αυτό και το εκτόπισμα της ομάδας παρέμεινε εγκλωβισμένο στα στενά όρια ενός νομού…

Όσοι λοιπόν βλέπουν το θέμα με καθαρά αριθμητική προσέγγιση του τύπου «τόσα έχω τόσα έχεις, έχω περισσότερα, άρα είμαι μεγαλύτερο μέγεθος», είναι σα να βάζουν στο ίδιο ζύγι το πρωτάθλημα του 76, με το κύπελλο που πήρε ο γαύρος με τερματοφύλακα τον Μανιάτη! Αυτό μας λένε αφού είναι θέμα πρόσθεσης και το κάθε ένα μετράει το ίδιο, οπότε στην περίπτωση τους ισχύει ότι είχε πει κάποτε ο Χάρρυ Κλυν, για τον Νταλάρα που τελικά ήταν ο Πάριος.

Ενδεικτικό είναι πως από τα πιο χαρακτηριστικά ΠΑΟΚτσήδικα σλόγκαν, είναι ότι «ΠΑΟΚ δε γίναμε για τους τίτλους», χωρίς αυτό να σημαίνει πως τους απαξιώνουμε, δεν τους επιθυμούμε, ή αδιαφορούμε. Πάει να πει όμως πως δεν αποτελούν αυτοσκοπό, δε θα θυσιάζαμε την αξιοπρέπεια μας, ούτε θα γινόμασταν ανέκδοτα και ρεζίλι, με αντάλλαγμα ένα μαστραπά.

Αυτοί που καμαρώνουν για το αριθμό των τροπαίων που έχουν στα γραφεία τους, ακούγονται στα δικά μας αυτιά σαν εκείνον που θα πήγαινε στο Γέροντα Παίσιιο, λέγοντάς του «έχω τριώροφη μεζονέτα, με θερμαινόμενη πισίνα, έχω Κάντιλακ και ελικόπτερο», ο Γέροντας θα τον άκουγε, και θα σκεφτόταν «τι είναι αυτά που μου λες άνθρωπε μου, εγώ κάνω προσευχή και το μυαλό μου απογειώνεται, η σκέψη μου ταξιδεύει σε επίπεδα που ούτε μπορείς να φανταστείς πως υπάρχουν, το δικό σου ελικόπτερο δεν πετάει χωρίς καύσιμα και με κακοκαιρία, εγώ ταξιδεύω όποτε θέλω και πηγαίνω όπου θέλω»

Κάπως έτσι είμαστε κι εμείς, έχουμε άλλες προτεραιότητες, διαφορετική κοσμοθεωρία, προέχει η τρέλα, το προσκύνημα στο Ναό της Τούμπας, οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι αγώνες μας, έχουμε κωδικούς επικοινωνίας που μόνο εμείς αντιλαμβανόμαστε, γι αυτό και είμαστε σε θέση να συνεννοηθούμε κοιτώντας απλώς ο ένας τα μάτια του άλλου.
Τα υπόλοιπα μας ενδιαφέρουν μεν, αλλά δε θα πουλήσουμε την ψυχή μας στον ποδοσφαιρικό διάολο για να εξασφαλίσουμε, πλούτη, χρυσάφια και κατσαρόλες. Γι αυτό και δε μείναμε απλώς ζωντανοί, αλλά θεριέψαμε περισσότερο στις πέτρινες εποχές, που δεν ήταν αμελητέες χρονικά…

Είναι απαράβατος νόμος της ζωής πως τα σπουδαιότερα τρόπαια είναι αυτά που σου προσφέρουν οι αντίπαλοι, κι αυτό συνιστά την πιο αξιόπιστη αναγνώριση. Πριν το φετινό Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ στον Πειραιά, έγραφα πως όταν ο Κόκκαλης ανέλαβε τα ηνία του Ελληνικού ποδοσφαίρου, τις μεγαλύτερες, πιο ειδεχθείς κι αιμοβόρικες σφαγές τις έκανε στην Τούμπα, τον «αιώνιο αντίπαλο» βάζελο δεν τον πείραξε ποτέ, άντε να έκανε και κάνα δυο χουνέρια στην ΑΕΚ, το μεγάλο ζόρι του όμως ήταν ο ΠΑΟΚ και η Τούμπα, τι περισσότερο να προσθέσουμε εμείς, όταν μιλούν τα γεγονότα και οι πράξεις των αντιπάλων;

Ναι μεν ο Σωκράτης έκανε τη δουλειά του γεμίζοντας τις τροπαιοθήκες της ομάδας του με ψεύτικα κουζινικά σκεύη, μέσω αυτής όμως επιβεβαίωνε και το δικό μας μεγαλείο, τη δική μας δυναμική, γιατί εμάς φοβόταν κι ερχόταν να κερδίσει με τις πλάτες των Κασναφέρηδων, των Παπαπέτρων, των Ζωγράφων και των λοιπών λουλουδιών.

Τα δικά μας λόγια περιττεύουν λοιπόν, όταν με τις πράξεις του ο ισχυρότερος, αυτός που ελέγχει όλο το σύστημα, λέει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο «τον ΠΑΟΚ υπολογίζω, αυτόν φοβάμαι, με αυτόν αντίπαλο στέλνω τους καλύτερα εκπαιδευμένους καμικάζι»
Τα ίδια κι ο Βαρδινογιάννης, με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ πραγματοποίησε τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά εγκλήματα.

Το έργο αυτό επαναλήφθηκε με διαφοροποιημένο σενάριο και τη φετινή χρονιά, η ΑΕΚ περιμένει πως και πως να γιορτάσει ένα χάρτινο πρωτάθλημα, εμείς θα ΄χουμε να λέμε πως ο ένας απ΄ τους διεκδικητές την έκανε μ΄ ελαφρά για ένα ρολό χαρτί και ο άλλος προφασίστηκε τρόμο όταν έφαγε γκολ.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, εμείς θα θυμόμαστε με περηφάνια πως ο φετινός τίτλος μας είναι ο φόβος τους να μας αντιμετωπίσουν εκεί που παίζεται το ποδόσφαιρο, αυτοί θα ντρέπονται όταν πρέπει να θυμηθούν πως το οδήγησαν στις δικαστικές αίθουσες, με ψεύτικα προσχήματα, αντιλαμβανόμενοι την αδυναμία τους να πείσουν πως τραυματίστηκαν θανάσιμα από ένα ρολό χαρτί και τρομοκρατήθηκαν από τη φωτογραφία ενός όπλου, με την κάμερα να τους δείχνει να χαζογελάνε.

Στην προσπάθεια τους να πετύχουν το ακατόρθωτο μάλιστα, εκτίθενται περισσότερο, εξομοιώνοντας το δικό τους θέατρο με το περσινό κύπελλο του γκολ οφσάιντ, πνίγοντας ταυτόχρονα το πεντακάθαρο πέναλτι στον Κρέσπο που δε δόθηκε, αυτό όμως είναι το λιγότερο.

Συγκρίνουν ένα οφσάιντ γκολ σαν αυτά που έχουμε δει πολλές φορές, θα ξαναδούμε στο επόμενο Μουντιάλ και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε όσο υπάρχει ποδόσφαιρο, με μια θεατρική παράσταση δήθεν τρομοκρατίας εν μέσω χαχανισμάτων, που σκαρφίστηκαν οι ίδιοι, όταν διαπίστωσαν την αδυναμία τους να αγωνιστούν ως άντρες πάνω στο χορτάρι. Γιατί αυτοί σκηνοθέτησαν και πρωταγωνίστησαν στην παρωδία, δεν εκμεταλλεύτηκαν κάποιο δώρο είτε της τύχης, είτε από αβλεψία του διαιτητή.

Κύπελλο με γκολ οφσάιντ -και χωρίς να τους αρνηθούν καθαρό πέναλτι- πήραν και αυτοί κόντρα στον Ατρόμητο, από τη σύγχυση που τους προκαλούν οι ενοχές του χάρτινου όμως, αδυνατούν να καταλάβουν πως οι χαρακτηρισμοί που αποδίδουν για τον περσινό τελικό του Βόλου, γυρίζουν μπούμερανγκ…

Ακόμα και οι γαύροι στον τελικό με την Τρίπολη που ανέφερα προηγουμένως, αποχώρησαν από το γήπεδο πριν γίνει η απονομή, αυτοί στήνονται στις ουρές για να γίνουν συμπρωταγωνιστές της παρωδίας, αποθεώνοντας τους θεατρίνους!

MUST READ

Πέρασε με Άρνολντ από το Λέστερ και «κλειδώνει» πρωτάθλημα με Τότεναμ η Λίβερπουλ! (0-1)

Δεν θα το κάναμε ποτέ, αλλιώς μεγαλώσαμε και θα γεράσουμε, αυτή είναι ίσως η βασικότερη διαφορά μας, γι αυτό και 92 χρόνια μετά, συνεχίσουν να μας φοβούνται, γεμίζοντας μας τρόπαια, από αυτά που εκείνοι δε θα κατακτήσουν ποτέ…