Τα παιχνίδια του Βενγκέρ κρατήστε τα στο αρχείο σας με την επιγραφή «αληθινό ποδόσφαιρο».

Δεν ξέρω τι έχουν οι φίλοι της Άρσεναλ μαζί του και εδώ και περίπου μία τριετία ζητούν την αποχώρησή του. Για την ακρίβεια, οι Έλληνες φίλοι της Άρσεναλ. Και όπου Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι, σκεφτείτε πως πάντα τους φταίει ο προπονητής. Σύμφωνοι, ο Αρσέν Βενγκέρ δεν είναι ο προπονητής που… κατάπιε τους τίτλους με τους κανονιέρηδες. Στα 22 του χρόνια στον πάγκο, θα μπορούσε να είχε πετύχει πολλά περισσότερα, όσον αφορά την κατάκτηση τίτλων.

Όμως, όσον αφορά το ποδόσφαιρο, ο Αλσατός είναι πιθανότατα η μεγαλύτερη σταθερά της Πρέμιερ Λιγκ όλα αυτά τα χρόνια. Η Άρσεναλ, η δική του Άρσεναλ, έπαιζε πάντα ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο από κάθε άλλη ομάδα της Πρέμιερ. Μεγάλη ή μικρή. Πετυχημένη ή όχι. Η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ ήταν η πρώτη βρετανική ομάδα που ξέφυγε από τη βρετανική ποδοσφαιρική λογική. Ίσως αυτό να μην τον άφησε να πανηγυρίσει όσους τίτλους θα άξιζε.

Κόντρα στη δύναμη, εκείνος έβαζε πάντα την τεχνική. Κόντρα στους αμυντικούς «τσεκούρια», εκείνος έπαιρνε πάντα στόπερ που θα μπορούν να κάνω και το κάτι παραπάνω. Όχι μόνο να κόβουν. Όταν οι υπόλοιποι έψαχναν «εννιάρια», εκείνος έψαχνε τον επιθετικό που θα παίξει και έξω από την περιοχή, που θα απειλήσει από το πλάι, που θα μπορεί να πάει στο ένας εναντίον ενός, να ντριπλάρει, να δημιουργήσει μόνος του τον χώρο για τον ίδιο ή για τους συμπαίκτες του.

Η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ, ακόμα και σήμερα, που και ο ίδιος ο Αλσατός έμοιαζε κουρασμένος και είχε αποφασίσει πως έρχεται το τέλος, είναι υπέροχη στο να τη βλέπεις να αγωνίζεται. Ο τρόπος που αναπτύσσεται, το παιχνίδι με την μπάλα μονίμως στο έδαφος, η γρήγορη σκέψη και εκτέλεση. Με λίγα λόγια, μια παραλλαγή του «τίκι – τάκα», που το εμφάνισε ο Βενγκέρ πολλά χρόνια πριν εμφανιστεί με την απόλυτη τελειότητα από την Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα.

Αν με κάποιον μαγικό τρόπο απομονώναμε το αποτέλεσμα και εστιάζαμε το βλέμμα μας μόνο στο ποδόσφαιρο, η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ θα ήταν η ομάδα της 20ετίας. Ο Αλσατός διάλεγε πάντα τους παίκτες που θα μπορούν να υπηρετήσουν αυτό ακριβώς το είδος ποδοσφαίρου. Δεν παρέκκλινε ποτέ της φιλοσοφίας του και δεν «θυσίασε» ποτέ το ίδιο το άθλημα στο βωμό των τροπαίων. Ζει και πεθαίνει αγωνιστικά, στηρίζοντας τις επιλογές του.

Στάθηκε άτυχος σε ένα κομμάτι. Δεν είχε – σχεδόν – ποτέ τα χρήματα που είχαν οι ανταγωνιστές του. Και γι’ αυτό του έλειπε πάντα το «κάτι». Τη χρονιά, όμως, που είχε ακριβώς τα εργαλεία που ήθελε, ένα ρόστερ από την κορυφή έως τα νύχια φτιαγμένο στα δικά του «θέλω», έκανε θαύματα. Πριν από 14 χρόνια, η Άρσεναλ του Βενγκέρ, του Ανρί, του Μπέργκαμπ, του Πιρές, του Φάμπρεγας, του Ζιλμπέρτο, κατέκτησε την Πρέμιερ Λιγκ αήττητη. Ένα ασύλληπτο και ακατάρριπτο ρεκόρ, που όμοιό του είναι δύσκολο να ζήσουμε ξανά.

Το «αντίο» του Βενγκέρ θα σημάνει το «αντίο» μιας ολόκληρης εποχής. Μιας ποδοσφαιρικής εποχής. Της εποχής που το καλό ποδόσφαιρο έμπαινε πάντα πάνω από το οποιοδήποτε αποτέλεσμα και την οποιαδήποτε νίκη. Τα παιχνίδια της Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ θα πρέπει να τα κρατήσουμε για πάντα στο αρχείο μας. Και η επιγραφή να λέει «Ποδόσφαιρο». «Αληθινό ποδοσφαιρο».