Ο Παναθηνακός δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το θρίαμβο του και εκεί εντοπίζεται και η μεγαλύτερη ευθύνη του προπονητή του. Δύσκολα άλλωστε θα θεωρούσε κάποιος ότι η Ρεάλ θα παρουσίαζε την ίδια τραγική εικόνα...
Δεν τα κατάφερε τελικά ο Παναθηναϊκός. Δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και μοιραία απώλεσε το πλεονέκτημα έδρας. Η χθεσινή ήττα δημιουργεί νέα δεδομένα στη σειρά και φέρνει τη Ρεάλ Μαδρίτης σε θέση φαβορί.
Το τριφύλλι από την άλλη αν θέλει να πάει σε final- four επιβάλλεται πια να πάρει ένα ματς στην Ισπανία. Δύσκολο πολύ με βάση την εκτός έδρας εικόνα του όλη τη σεζόν. Ίσως και ακατόρθωτο για πολλούς. Ίδωμεν. Τα πάντα θα κριθούν πλέον επί ισπανικού εδάφους. Η Ρεάλ μπορεί να μην είναι άτρωτη αλλά δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στο κόσμο να την νικήσεις εκεί και μάλιστα σε αγώνα play -off.
Είχαμε πει μετά το τέλος της πρώτης αναμέτρησης ότι το κομβικό παιχνίδι είναι το δεύτερο. Οι έδρες παραδοσιακά δοκιμάζονται σε αυτό. Ειδικά σε περιπτώσεις όπου το πρώτο παιχνίδι έχει την εικόνα που είχε αυτό της περασμένης Τρίτης οι πιθανότητες να γίνει το break στο αμέσως επόμενο αυξάνονται. Οι πράσινοι δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν το θρίαμβο τους και εκεί εντοπίζεται και η μεγαλύτερη ευθύνη του προπονητή τους. Δεν πιστεύω να υπήρχε κάποιος στο στρατόπεδο των γηπεδούχων που να θεωρούσε ότι η Ρεάλ θα παρουσίαζε την ίδια τραγική εικόνα, γιατί αν συνέβη κάτι τέτοιο τότε μιλάμε για παντελή άγνοια στοιχειωδών γνώσεων αποδυτηρίων και ψυχολογίας αθλητών.
Το παιχνίδι κρίθηκε στους δύο τομείς που ο Παναθηναϊκός είχε πάρει άριστα πριν από 48 ώρες. Στον έλεγχο των ριμπάουντ και του ρυθμού. Οι παίκτες του Πάμπλο Λάσο έκαναν κυριολεκτικά πάρτι στην ρακέτα του τριφυλλιού παίρνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ 16 ολόκληρα επιθετικά ριμπάουντ, έναντι μόλις τεσσάρων των πρασίνων.
Στον τομέα του ρυθμού ο Καλάθης και οι υπόλοιποι γκαρντ του τριφυλλιού δεν μπόρεσαν να επιβάλλουν σε κανένα σημείο της αναμέτρησης το δικό τους νόμο με αποτέλεσμα οι φιλοξενούμενοι να οδηγήσουν το ματς εκεί που αυτοί ήθελαν. Αν προσθέσει κανείς μάλιστα σε όλα τα παραπάνω το κακό ποσοστό στα σουτ τριών πόντων για τον Παναθηναϊκό, κάτω από 30%, την ίδια στιγμή που η Ρεάλ είχε πάνω από 50% εύκολα φτάνει στο συμπέρασμα ότι μόνο με θαύμα μπορούσε σήμερα η ελληνική ομάδα να ντουμπλάρει τις νίκες της.
Αν εξαιρέσει κανείς τον συγκινητικό Πέιν και τον σχετικά καλό Τζέιμς, όλοι οι υπόλοιποι βρέθηκαν σε κακή μέρα. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να χάσει από έναν παίκτη 38 χρονών που θυμίζει στις αντιδράσεις του τον οδοντωτό των Καλαβρύτων.
Αν εν έτη 2018 δεν μπορείς να βρεις απαντήσεις στο μαρκάρισμα του Ρέγιες, κάτσε σπίτι σου. Σε ένα βράδυ όπου ο ηγέτης των Μαδριλένων Λούκα Ντόνσιτς ήταν τραγικός, ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να βρει αντίδοτο σε έναν προϊστορικό δεινόσαυρο. Οι ψηλοί του με εξαίρεση το νεοφερμένο Αμερικανό ήταν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.
Τι μέλλει γενέσθαι; Λογικά το ταξίδι θα τελείωσει στη Μαδρίτη. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτή η ομάδα που για να κάνει διπλό στην κανονική περίοδο χρειαζόταν χαρτί του νόμου 105 και χαρτόσημα θα μπορέσει να πάει σε αγώνα πρόκρισης στην Ισπανία και να πετάξει έξω τη Ρεάλ;
Θα μου πει κανείς μπάσκετ είναι, όλα γίνονται. Ναι, αλλά μερικά πράγματα απλά δεν μπορούν να συμβούν. Όποιος πάει να αποδώσει τη σημερινή ήττα σε οποιαδήποτε άλλη αιτία πλην της κακής απόδοσης της ομάδας, θα είναι επιεικώς αστείος.
Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)
Θα είναι εξαιρετικά άσχημο οι δύο ελληνικές ομάδες που μετρούν μαζί 9 Ευρωπαικά να συμπεριφέρονται μετά από κάθε ήττα σαν την Ελένη Ζαφειρίου και τη Μάρθα Βούρτση όταν οι τελευταίες πρωταγωνιστούσαν στα αγαπημένα μελό των προηγουμένων δεκαετιών.