Περί Μουντιάλ, Αργεντινής και GOAT…

Στον τελικό ήμουν περισσότερο με την Ολλανδία, επειδή τότε είχα παιδικό μου είδωλο τον Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος βέβαια δεν είχε πάει στο Μουντιάλ της Αργεντινής, διαμαρτυρόμενος για τα εγκλήματα της χούντας του Βιντέλα. Τότε φυσικά χαμπάρι δεν έπαιρνα εγώ για όλα αυτά. Αργότερα εκείνη η απόφαση του Κρόιφ, με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμα περισσότερο. Τρομερός τύπος ο «ιπτάμενος Ολλανδός». Ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών και ο μοναδικός που ως ποδοσφαιριστής αρχικά και ως προπονητής στη συνέχεια άλλαξε το ποδόσφαιρο…

Τους Ολλανδούς ακόμα και τώρα τους συμπαθώ ποδοσφαιρικά (σ.σ. αν και στον πρόσφατο προημιτελικό με την Αργεντινή μου έσπασαν τα νεύρα…), αλλά μετά από εκείνο το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι, η αγαπημένη μου ομάδα είχε γίνει η Αλμπισελέστε! Όχι επειδή είχε κατακτήσει το τρόπαιο. Επειδή απλά είχα αγαπήσει τους Αργεντινούς! Το αλέγκρο στυλ τους, την ποδοσφαιρική «αλητεία» τους, τα μακριά μαλλιά τους, όλα! Κάπου εκεί ήρθε και το Μουντιάλ του ’82 που είχε πρωτοεμφανιστεί ο Ντιέγκο με την αφάνα και καταστάλαξα. Τι κι αν τότε, εκείνη η Βραζιλία ήταν η καλύτερη εθνική ομάδα που έχουν δει τα μάτια μου. Εγώ με την Αργεντινή μέχρι θανάτου, που λέει ο λόγος…

Διαβάστε επίσης: «Το site του Ουρμπόνας βλέπει lock out στο ΝΒΑ και Γιάννη Αντετοκούνμπο στον Ολυμπιακό»

Το καταχάρηκα φυσικά που το κατέκτησε τώρα η Αργεντινή, όπως το είχα καταχαρεί και το ’86 που το είχε σηκώσει ο Ντιέγκο. Ο οποίος Ντιέγκο θα έπρεπε να το σηκώσει και το ’90 στην Ιταλία, αλλά ας μην την ανοίξουμε αυτήν τη κουβέντα, διότι θα βρίζουμε μεξικάνικα κοράκια που τα έχει συγχωρέσει ήδη ο Θεός. Μας έμειναν τα δάκρυά του Ντιέγκο από τότε και πέρασαν 36 ολόκληρα χρόνια για να ξαναδούμε στην κορυφή του κόσμου την Αργεντινή…

Δεν ξέρω αν ο Μέσι έγινε ο GOAT του ποδοσφαίρου επειδή κατάφερε επιτέλους να οδηγήσει την Αλμπισελέστε σ’ έναν παγκόσμιο τίτλο. Γενικά όλη αυτή η συζήτηση για τον κορυφαίο όλων των εποχών, για μένα τουλάχιστον, είναι από άτοπη έως αστεία. Εκνευριστικά αστεία μάλιστα. Γίνεται να συγκρίνεις έναν παίκτη που έκανε καριέρα το ’50 ή το ’60 με παίκτες του 21ου αιώνα; Σαν να συγκρίνεις ένα Mustang του 1970, με ένα Tesla του 2022…

Εγώ τον Πελέ για παράδειγμα δεν τον πρόλαβα. Τον έχω δει φυσικά σε διάφορα τηλεοπτικά αφιερώματα, αλλά live παιχνίδι του ποτέ δεν είδα. Ομοίως δεν είδα ποτέ τον Ζαϊρζίνιο, τον Ριβελίνο, τον Ντιντί, τον Γκαρίντσα, παίκτες για τους οποίους μου μίλαγε για ώρες ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν μέγας λάτρης της Βραζιλίας. Γίνεται, λοιπόν, να συγκρίνω όλους αυτούς με παίκτες που έχω δει live στο χορτάρι, όταν είναι κοινώς αποδεκτό μάλιστα ότι το ποδόσφαιρο του τώρα, δεν έχει την παραμικρή σχέση με το ποδόσφαιρο του τότε;

Εγώ πολύ πιτσιρικάς πρόλαβα και είδα Κρόιφ έστω και στα τελευταία του, έχω δει Μαραντόνα, έχω δει Ζιντάν, έχω δει Ρονάλντο (το φαινόμενο) και Ροναλντίνιο, ενώ φυσικά είμαι πολύ ευτυχής που εξακολουθώ και βλέπω τον Μέσι. Κι ας μην κάνει προθέρμανση με λυμένα κορδόνια ή μέσα στις λάσπες όπως έκανε ο Ντιέγκο, ας μην τα βάζει με τον Πάπα, ας μην έχει τατουάζ τον Τσε κι ας φοράει (ή του φοράνε για να ακριβολογούμε) κελεμπία λίγο πριν την απονομή. Άλλη αστεία συζήτηση αυτή. Πήρε τον σπουδαιότερο τίτλο η Αργεντινή του Μέσι, χάθηκε έτσι το μεγαλύτερο επιχείρημα όσων έκαναν περιττές και ανόητες συγκρίσεις και αμέσως βρήκαν την… κελεμπία! Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Στην Αργεντινή ή στη Γαλλία στα… παπαγαλάκια τους φυσικά αν φόρεσε ή όχι την κελεμπία ο Μέσι. Τέτοιες συζητήσεις γίνονται κυρίως σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου διάφοροι τύποι που δεν ξέρουν τι είναι παράγραφος και πότε βάζουν τελεία χλευάζουν τον Στέλιο Γιαννακόπουλο για το πόσες φορές είπε «απέκρουση», ενώ φτάνουν στο σημείο να του ασκούν κριτική ακόμα και για τις ποδοσφαιρικές του γνώσεις, όταν οι ίδιοι δεν ξέρουν τι έχει η μπάλα μέσα. Ζήτω η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας λέμε! Ζήτω και ξανά ζήτω…