O Μέσι και ο Εμπαπέ ανέβασαν για μια νύχτα το ποδόσφαιρο εκεί που δεν μπόρεσε άλλος κανείς (vids)

Ο Λιονέλ Μέσι προ ολίγου ήταν οριζόντιος και κάθετος: «Δεν σταματάω. Θέλω να παίξω με την Αργεντινή σαν παγκόσμιος πρωταθλητής» είπε. Ούτε last dance λοιπόν, ούτε μπορεί κάποιος να του ζητήσει τα ρέστα για το γεγονός ότι για πολλοστή φορά η επόμενη δήλωση του τρακάρει στην προηγούμενη.

Αυτό δα έλειπε να μας ζητήσει την άδεια να ευχαριστηθεί την πιο μεγάλη νύχτα της καριέρας του. Μόνο ο Κιλιάν Εμπαπέ έχει δικαίωμα σε μερικές ημέρες στο Παρίσι, όταν οι σφυγμοί θα έχουν επανέλθει στο φυσιολογικό, να τον πλησιάσει και να τον ρωτήσει αν έχει τις αντοχές να πάνε κάποια στιγμή άλλον έναν γύρο.

Διαβάστε επίσης: «Καίγεται» το Μπουένος Άιρες: Η Αργεντινή γιορτάζει την επιστροφή στην κορυφή (vids)

Αν και μεταξύ μας θα είναι σα να ρωτά το αριστερό χέρι του Λεονάρντο Ντα Βίντσι το δεξί αν γίνεται να ζωγραφίσουν ξανά την «Τζοκόντα». Γιατί κάτι τέτοιο είδαμε να συμβαίνει απόψε στο Lusail. Ο μεγαλύτερος τελικός στην Ιστορία του ποδοσφαίρου. Το απόλυτο φινάλε ενός Μουντιάλ. Ένα έπος 150΄ με όλα τα πιθανά και απίθανα στην ίδια παλέτα χρωμάτων.

Η ραψωδία του Άνχελ Ντι Μαρία ως το 63΄ και έπειτα τα δάκρυα του που έτρεχαν ποτάμι ως τη λύτρωση.

Η επιστροφή αλά… Γερμανία 1986 της 4-2-4 Γαλλίας με τον Κιλιάν Εμπαπέ λίγο πριν το φινάλε της κανονικής διάρκειας.

Η επέμβαση του Ούγκο Γιορίς στο σουτ της… ζωής του Λιονέλ Μέσι στο φινάλε της κανονικής διάρκειας.

Το από (ακόμη) ένα γκολ του Pulga και του Εμπαπέ στην παράταση.

Μια διαιτησία (με VAR) που τα έκανε σαλάτα.

Η αλά… χάντμπολ επέμβαση του Εμιλιάνο Μαρτίνες στη βολίδα του Κόλο Μαουνί στο 120΄και βέβαια η προσωπική του παράσταση (αλά… Γκοιγκοετσέα στην διαδικασία των πέναλτι).

Κάθε μια από αυτές τις υποθέσεις θα αρκούσε για να κάνει τον τελικό σπουδαίο.

Όλες μαζί τον ανέβασαν στην οροσειρά των «μύθων».

Με βάση την κρισιμότητα, πιθανότατα απόψε είχαμε την τύχη να δούμε το απολαυστικότερο ματς όλων των εποχών. Και αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί αν δεν ήταν όλοι τους εκεί.

Κυρίως αν δεν ήταν εκεί ο Λιονέλ Μέσι και ο Κιλιάν Εμπαπέ μιας και στην Αργεντινή ειδικά γνωρίζουν πως το τάνγκο θέλει δύο.

Το Μουντιάλ του Κατάρ έγινε στη σκιά 6.750 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους μέσα στην εξαθλίωση της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αυτός ο λογαριασμός δεν θα ξεπληρωθεί ποτέ.

Έφερε έναν πραγματικά ενδιαφέροντα νεοτερισμό, την διεξαγωγή του τουρνουά σε μια περίοδο που οι ποδοσφαιριστές δεν θα νιώθουν «ξεζουμισμένοι» έπειτα από 80 ματς με τα κλαμπ τους. Μουντιάλ χειμώνα.

Χάρισε ένα σωρό ιστορίες για να τις κουβεντιάζουμε για χρόνια ολόκληρα.

Κυρίως όμως σχημάτισε έναν τελικό με ιδιαίτερη αλληγορία. Γιατί το μεσημέρι ο Χόρχε Ελγκέτα από το Σαν Χουάν, 1200 χιλιόμετρα μακριά από το Μπουένος Άιρες, εξηγούσε πως η Αργεντινή είναι ξανά μπροστά σε ένα αδιανόητο κοινωνικό αδιέξοδο με τους μαυραγορίτες να κρατούν να νήματα της επιβίωσης. Και έλεγε ακόμη πως η μοναδική ηλιαχτίδα για ένα έθνος 46 εκατ ανθρώπων είναι το ποδόσφαιρο.

Το ίδιο παιχνίδι, που έστειλε στην παράταση στον αγωνιστικό χώρο για την Γαλλία μοναδικό με δέρμα λευκό τον Ούγκο Γιορίς. Πέρασαν τα πάνδεινα οι γενιές των μεταναστών (και) στη Γαλλία. Και το ποδόσφαιρο από το 1998 έμελλε να γίνει για εκείνους η πιο ανθρώπινη πύλη εισόδου. Η πύλη της αποδοχής.

Αυτό το ματς οδήγησαν στην αθανασία ο Λιονέλ Μέσι και ο Κιλιάν Εμπαπέ. Και τους χρωστάμε χάρη που το είδαμε…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

ΥΓ. Μοναδικό φάλτσο; Η κελεμπία του Pulga στο φινάλε. Ναι, τον υποχρέωσε ο Ινφαντίνο. Δεδομένα η FIFA είχε πουλήσει και αυτή τη «δράση» στο Κατάρ. Μεταξύ μας όμως και αυτό είχε τη σημασία του. Γιατί όσοι σκέφτηκαν απόψε ότι ο Λιονέλ Μέσι έγινε Ντιέγκο, κατάλαβαν έστω και στο φινάλε το αυτονόητο: ότι ο Μαραντόνα ήταν ένας. Και ο Μέσι είναι ένας άλλος