Υπήρχε προοπτική και καλώς έγινε το συλλαλητήριο

Στον Παναθηναϊκό οι λάτρεις του διχασμού είναι πολλοί. Όποτε η ομάδα περνάει μία δύσκολη στιγμή βλέπεις στα social media «εσείς δεν φωνάζατε στον Βαρδινογιάννη πούλα και φύγε, λευτεριά στον Παναθηναϊκό; Τώρα είστε ικανοποιημένοι; Με τον Βαρδινογιάννη ποτέ δεν θα είχαμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο».

Όντως κι εγώ αυτό πιστεύω. Ότι με τον Βαρδινογιάννη ο Παναθηναϊκός δεν θα συζητούσε τώρα για την επιβίωσή του. Κι από εκείνη τη σεζόν κι έπειτα μπορεί να είχε και 2-3-4  πρωταθλήματα. Όχι μόνο ένα νταμπλ που πέτυχε η πολυμετοχικότητα. Υποθετικά 2-3-4, διότι μετά τον Κόκκαλη ήρθε η επταετία Μαρινάκη. Θα απαντούσε ο Τζίγκερ; Ή, θα ζούσαμε τα ίδια. Γιατί στην πρώτη κυριαρχία του Ολυμπιακού πήρε μόνο ένα νταμπλ.Σε κάθε περίπτωση είναι υποθετική η κουβέντα.

Όσοι αναρωτιούνται και σπέρνουν διχόνοια για το αν είναι… ικανοποιημένοι τώρα, όσοι διαδήλωσαν στις 13/4/08 ας κάνουν την εξής ερώτηση στον εαυτό τους. Ήταν ικανοποιημένοι εκείνοι τότε; Ήταν χαρούμενοι που από το 1997, έως τη χρονιά που έγινε το συλλαλητήριο, ο Παναθηναϊκός είχε ένα πρωτάθλημα και ο αιώνιος αντίπαλος έντεκα; Αν ναι, υπάρχει διαφορετική αντίληψη.

Σαφώς και το διάστημα 1998-2005, ο Παναθηναϊκός είχε καλή ομάδα. Στην Ευρώπη έκανε εκπληκτικά πράγματα, αλλά εντός συνόρων ο Βαρδινογιάννης δεν είχε το αντίδοτο. Δεν μπορούσε να νικήσει τον Σωκράτη Κόκκαλη κυρίως εκτός αγωνιστικού χώρου. «Ήταν σαν πρωθυπουργός ο Κόκκαλης τότε, δεν ήταν εύκολο», έλεγαν όσοι επιχειρούσαν να στηρίξουν τον καπετάνιο αρχικά και κυρίως τον Τζίγκερ στη συνέχεια. Γιατί η οικογένεια Βαρδινογιάννη τι είναι; Δεν έχει τεράστια δυναμική; Στην ελίτ του πλανήτη είναι.

Στο φινάλε όλοι θα ήθελαν να είναι η αναλογία 11-1 υπέρ του ΠΑΟ, αλλά δεν θα γινόταν ο κακός χαμός αν ο Παναθηναϊκός είχε για παράδειγμα δύο πρωταθλήματα, άλλα τόσα ο Ολυμπιακός, ένα η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Αρης, ο Ατρόμητος και δεν ξέρω ποιος άλλος. Αλλά όταν βλέπεις τον αιώνιο να κυριαρχεί χωρίς να έχει απάντηση, τότε τι θες να σου πει ο απλός οπαδός; Γιατί οι λάτρεις του διχασμού παντού βλέπουν υποκινούμενους… Δεν αντιλέγω ότι μπορεί να υπήρξαν εκείνη την περίοδο και τέτοιοι. Αλλά όσο και να υποκινήσεις, το να συγκεντρωθούν 30.000-40.000 οπαδοί με ελάχιστα χρονικά περιθώρια οργάνωσης, απλά με μηνύματα και από στόμα σε στόμα, χωρίς επίσης την έντονη επίδραση που έχουν τώρα τα social media, είναι αν μη τι άλλο κατόρθωμα. Πιστέψτε το, με το κλίμα που επικρατούσε τότε, αν υπήρχε μεγαλύτερη οργάνωση και χρόνος ο κόσμος θα ήταν και διπλάσιος…

Οι διχαστές ας σκεφτούν και κάτι άλλο. Το 2010 στο νταμπλ του Παναθηναϊκού ο Ολυμπιακός έπαιξε στα play offs κι έχασε… το φως του. Αμέσως οι οπαδοί του ξέσπασαν. Δεν λέω να γίνει κάποιος σαν τον αντίπαλο οπαδό ή καλά έκαναν. Αλλά στο πρώτο –μετά το 2004- χαμένο πρωτάθλημα αντέδρασαν. Γιατί έβλεπαν να χάνει τη δύναμή του ο πρώην ιδιοκτήτης της ομάδας τους. Και τότε μάλιστα αντέδρασαν χωρίς να βλέπουν μπροστά τους κάποιον διάδοχο. Οι Παναθηναϊκοί, λοιπόν, τι θα έπρεπε να λένε το 2008; «Α, ωραία δεν χρωστάμε πουθενά συνεχίζουμε…».

Την περίοδο που ξεσηκώθηκε ο κόσμος του Παναθηναϊκού υπήρχε προοπτική. Οι οπαδοί ήταν απογοητευμένοι, αλλά πριν το συλλαλητήριο είχε εμφανιστεί ο αείμνηστος Ανδρέας Βγενόπουλος. Στήριγμά του τότε ήταν η οικογένεια Γιαννακόπουλου. Ναι, ορισμένοι διχαστές που λένε καλά λόγια τώρα για τον Γιαννακόπουλο, ξεχνούν ότι τότε ο Δημήτρης στήριξε το συλλαλητήριο, ενώ από το καλοκαίρι του 2007 είχε ξεσπάσει πόλεμος με τον Βαρδινογιάννη. Υπήρχε ο Πατέρας κι άλλοι ισχυροί εφοπλιστές όπως οι Πολέμης, Ξυλάς, Ζολώτας. Υπήρχαν καταξιωμένοι επιχειρηματίες όπως οι Νίκας, Δάβαρης.

Πώς να μην ξεσηκωθεί ο κόσμος; Το καλύτερο για την αγαπημένη του ομάδα ζητούσε. Δεν άντεχε άλλο να είναι δεύτερος και τρίτος. Η περίοδος της πολυμετοχικότητας ήταν ωραία. Αντάξια του μεγαλείου του Παναθηναϊκού. Αποδείχθηκε φούσκα, που έσκασε μόλις σε δύο χρόνια, ωστόσο, αν υπήρχε ενότητα κάλλιστα θα μπορούσε να μην είναι φούσκα. Ο σύλλογος πλήρωσε την εσωστρέφεια. Ναι, έγιναν λάθη κι από τον Πατέρα. Ξοδεύτηκαν σίγουρα περισσότερα απ’ ό,τι θα έπρεπε.

Μην ξεχνάμε, όμως, ότι για να ρίξεις μία αυτοκρατορία δεν μπορεί να το κάνεις ψιλικατζίδικα… Πρέπει ν’ απαντήσεις με δύναμη εντός κι εκτός γηπέδων. Φάνηκε και στο Τσάμπιονς Λιγκ και στο Γιουρόπα Λιγκ ότι ο Παναθηναϊκός είχε χτίσει μία πολύ δυνατή ομάδα. Και το καλοκαίρι του 2010 σημειώθηκε και ρεκόρ με 31.000 και πλέον διαρκείας. Αντί για ενότητα επικράτησαν οι εγωισμοί και τα συμφέροντα. Και το όνειρο που είχαν οι χιλιάδες οπαδοί που κατέβηκαν στο Πεδίο του Άρεως καταστράφηκε. Με αποτέλεσμα τα όσα ζούμε τώρα.  

Δεν έφυγε…

Κάτι ακόμα σημαντικό που ξεχνάει ίσως ο κόσμος είναι το εξής. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη μετά το συλλαλητήριο δεν αποχώρησε. Αυτό ήταν ίσως το μεγάλο λάθος…  Αν είχε φύγει μπορεί οι εγωισμοί να παρακάμπτονταν στην πορεία, διότι άλλαξαν και οι συμμαχίες… Η οικογένεια κράτησε μετοχές κοντά στο 54%. Το 2012 έφυγε. Όχι το 2008. Και τέλος Δεκεμβρίου του 2010 μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό Βόλου, διαλύθηκε ουσιαστικά η πολυμετοχικότητα, αφού υπήρξε διαμάχη και του Πατέρα με τον Βγενόπουλο. Υπήρξε δηλαδή μία διετία που αφεντικό ήταν ο Βαρδινογιάννης, αλλά έτρεχαν την ΠΑΕ οι Κωνσταντόπουλος (για λίγο), Γόντικας μέχρι να εμφανιστεί ο Αλαφούζος.

Η αλήθεια είναι ότι ο Τζίγκερ βρήκε μία ακριβή ομάδα, αλλά θα μπορούσε να τη χρηματοδοτεί και σταδιακά –όχι βίαια όπως κάνει τώρα ο Αλαφούζος- να μειώνει το κόστος της διατηρώντας της παράλληλα ανταγωνιστική. Σημαντική μερίδα του κόσμου, βέβαια, δεν επιθυμούσε την παραμονή του και το έδειξε το καλοκαίρι του 2010, όταν αποχώρησε προσωρινά εξαιτίας διαφωνιών ο Πατέρας. Αντί, όμως, να πεισμώσει ή έστω να κάνει το καθήκον του απέναντι στο όνομα του Παναθηναϊκού και να κρατήσει ζωντανό τον σύλλογο, επέλεξε να τον παραδώσει ημιθανή στον Αλαφούζο. Κι ο τελευταίος κοντεύει να τον αποτελειώσει…

ΥΓ.: Εννοείται ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη δεν άξιζε τις ύβρεις που ακούστηκαν εκείνη τη μέρα, αλλά και τα προηγούμενα χρόνια. Και που ακόμα ακούγονται… Πρόσφερε στον σύλλογο. Πάρα πολλά, αρκετά, λίγα, ο καθένας έχει τη γνώμη του.

MUST READ

Ποια ήταν τα τελευταία λόγια του Πάπα Φραγκίσκου

ΥΓ1.: Τρομερό κακό στον σύλλογο, στην οικογένεια Βαρδινογιάννη και στο ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά έκανε το ντέρμπι της ντροπής στη Ριζούπολη. Τότε που μάθαμε ότι «σημαντικό είναι να πάρω το πρωτάθλημα, ανεξάρτητα αν κινδυνεύσουν και ζωές». Εκείνη τη μέρα οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν άντεξαν την ταπείνωση εντός κι εκτός γηπέδου. Τι έκανε η διοίκηση; Τίποτα. Έστειλε την ομάδα πρόβατο στο σφαγείο. Εκείνη την επίδειξη δύναμης του αντιπάλου με την απάθεια της διοίκησης δεν την έχει ξεχάσει ο κόσμος. Τα μάζευε όλα και ξέσπασε στο συλλαλητήριο όταν είδε ότι υπήρχαν διάδοχοι.