Ολυμπιακός: Το DNA του ανίκητου…

Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα «φιλτράρονται» μέσα από την τρέλα των social media. Άνθρωποι που μπορεί να μην έχουν την παραμικρή σχέση με το αντικείμενο εκφράζουν άποψη, επιδιώκουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς μας. Δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί από τον παραπάνω «κανόνα» και η κουβέντα για τον νέο προπονητή του Ολυμπιακού.

Στην προκειμένη περίπτωση τον Μίτσελ που από την Τετάρτη θα ειναι και επίσημα ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού. Τι σημασία έχει η άποψη μου, η δική σου, η δική του; Καμία απολύτως. Σημασία έχει τι μπορεί να προσφέρει ο Μίτσελ στον Ολυμπιακό. Φανταστείτε να μπορούσαμε να δούμε το μέλλον… Στην περίπτωση του Μίτσελ μπορούμε να δούμε το παρελθόν. Από το 2013 έως το 2015 τον ζήσαμε με τα καλά του και τα άσχημά του. Είμαι από τους λίγους που είχα την χαρά και την τύχη να τον ζήσω από κοντά ως ρεπόρτερ Ολυμπιακού, στις δύο προετοιμασίες που έκανε, στα μεγάλα ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ, στις μεγάλες αναμετρήσεις στην Ελλάδα. Το βιογραφικό του στον ερυθρόλευκο πάγκο είναι γνωστό, οι τίτλοι που πήρε, οι νίκες που έκανε. Αυτό που όμως χαρακτήρισε τον Μίτσελ ως προπονητή του Ολυμπιακού ήταν το «μέταλλο» της ανίκητης ομάδας που μετέφερε στα αποδυτήρια.

Διαβάστε επίσης: Γιατί ο Μίτσελ: Οι τρεις άξονες της απόφασης

Θυμάμαι σαν τώρα τον Μίτσελ να μας λέει σε «καφενείο» στο γήπεδο του Ζέεφελντ την ώρα που οι παίκτες έτρεχαν πως τον κουράζει η προετοιμασία και πως το μόνο που θέλει είναι να ξεκινήσουν τα ματς. Στην εποχή του Μίτσελ θυμίζω δεν υπήρχαν προκριματικά για να μπει ο Ολυμπιακός στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, άρα η προετοιμασία ήταν μεγάλη έτσι και αλλιώς.

Θυμάμαι και τότε βασικούς της ομάδας να λένε και να φαίνεται ξεκάθαρα και στο γήπεδο πως αυτό που τους έκανε ο Μίτσελ δεν τους το είχε κάνει κανείς. «Μπαίνουμε στο γήπεδο και νοιώθουμε ανίκητοι» ήταν η ατάκα που δεν ξεχνιέται εύκολα. Γιατί δεν την έλεγαν σε ματς ελληνικά όπου έτσι και αλλιώς είναι αυτονόητο, αλλά πριν βγουν στο «Ντα Λουζ» να παίξουν με την Μπενφίκα, πριν αντιμετωπίσουν την φιναλίστ τότε του Τσάμπιονς Λιγκ Ατλέτικο Μαδρίτης, την Γιουβέντους, την Παρί Σεν Ζερμέν, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο καλό που έκανε ο Μίτσελ στον Ολυμπιακό. Ένας σταρ μεγαλύτερος από όλους στην ομάδα, ένας άνθρωπος με… cojones που δεν «μασάει» και δεν συμβιβάζεται με τίποτα και για τίποτα.

Μια προσωπικότητα τεράστια, ένας μάνατζερ με την έννοια του προπονητή στην Αγγλία που δεν είχε περάσει ποτέ από τον Ολυμπιακό.

Ο Μίτσελ που περπατάει και λάμπει, και αυτή την λάμψη είχε τον τρόπο να την περνάει μαεστρικά στους παίκτες του. Δεν ξέρω τι έκανε πριν και μετά τον Ολυμπιακό, γιατί δεν πέτυχε. Αλλά δεν έχει καμία σημασία στην προκειμένη περίπτωση. Στον Ολυμπιακό συνέβαλε στην γιγάντωση του συλλόγου στην Ευρώπη. Όσοι έζησαν από κοντά εκείνο τον Ολυμπιακό το ξέρουν καλά.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως οι δύο συμμετοχές του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ συνοδεύτηκαν από μεγάλες νίκες αλλά και προκρίσεις. Ο Μίτσελ που δεν φοβάταν να πάρει ρίσκο «θανάτου» όπως είχε κάνει στο μυθικό 3-0 στις Βρυξέλλες με 5 στην άμυνα και 5 στην επίθεση στην 11αδα. Όπως είχε μαεστρικά καθοδηγήσει την ομάδα στο ματς πρόκριση στο «Ντα Λουζ» και το 1-1 με την Μπενφίκα, όρθιος στη βροχή.

Με «όπλο» την προσωπικότητα του και την «λάμψη» του σταρ που διαθέτει, την δυναμική στο ψυχολογικό κομμάτι, ο Μίτσελ πέτυχε πολλά στον Ολυμπιακό. Και έμεινε στη ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους που έκατσαν στον πάγκο του Ολυμπιακού, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει.

Βαλβέρδε, Μπάγεβιτς, Μαρτίνς και Μίτσελ έχουν γράψει την δική τους ξεχωριστή ιστορία. Μπορεί να μην είναι καλύτερος του Ερνέστο, έχει όμως στοιχεία που τον κάνουν να ξεχωρίζει.

Το θέμα βεβαίως τούτη την στιγμή δεν είναι οι αναμνήσεις, τι έκανε στην πρώτη του θητεία ο Μίτσελ. Το θέμα είναι τι θα κάνει και θα μπορέσει να αλλάξει μια ομάδα που δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση που βρισκόταν ο Ολυμπιακός που ανέλαβε το 2013. Η δυσκολία της δουλειάς του είναι πολύ μεγάλη. Τότε είχε αναλάβει έναν Ολυμπιακό «στρωτό», πρωτοπόρο με διαφορά και με λίγα προβλήματα συνολικά. Κατάφερε να τον εξελίξει και να τον οδηγήσει ψηλά.

Τώρα αναλαμβάνει έναν Ολυμπιακό που έχει χαθεί. Που ψάχνει τον τρόπο να βρει ξανά το DNA του. Γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας, όχι οι αντίπαλοι του. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ο Ολυμπιακός. Και ο Μίτσελ που ζήσαμε στην πρώτη του θητεία ξέρει από DNA. Πως θα μπορέσει να κάνει ξανά τον Ολυμπιακό ομάδα; Αν θα τα καταφέρει; Θα φανεί σύντομα σε ένα πρόγραμμα ασταμάτητο έως τα μέσα του Νοέμβρη όπου ο Μίτσελ καλείται να… νικήσει και τον εαυτό του για να πετύχει την πιο δύσκολή αποστολή στο μεγάλο λιμάνι.

Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις αν μια επιλογή προπονητή θα βγει, μπορεί να ονειρεύεσαι και να πιστεύεις πράγματα απίθανα για τα δεδομένα μας. Η ουσία είναι πως μια επιλογή την κρίνεις σταθμίζοντας όλα τα δεδομένα. Για τις συνθήκες που ζει ο Ολυμπιακός αλλά και την περίοδο που δεν βοηθάει στην αναζήτηση προπονητή, για το πρωτάθλημα μας που επίσης δεν το λες και «μαγνήτη» για κορυφαίους τεχνικούς, θαρρώ πως ο Μίτσελ είναι ότι πιο safe μπορούσε να προκύψει για τον Ολυμπιακό. Ο πιο κατάλληλος για την δύσκολη αποστολή που έχει σε μια χρονιά που πολλά πράγματα πρέπει να μπουν σε μια σειρά για τον Ολυμπιακό που έχει στο ρόστερ του ποιότητα αλλά αναζητείται πλάνο και κυρίως έναν που δεν χαμπαριάζει τίποτα και δεν «βλέπει» κανένα!

MUST READ

Παίζοντας με την φωτιά (vol 7)

Και το κυριότερο, να ξαναβρεί ο Ολυμπιακός το DNA του νικητή και του ανίκητου. Το DNA του Μίτσελ…