Οι επίλογοι…

Τη συναισθηματική φόρτιση που σου βγάζει το ποδόσφαιρο μπορεί και να μην καταφέρνει να την κερδίσει τίποτα άλλο. Χθες ήταν μια τέτοια μέρα (όπως και προχθές με το γκολ του Μανωλά για λογαριασμό της Ρόμα). Χθες, βέβαια, ήταν μια τέτοια μέρα για εντελώς διαφορετικούς λόγους,

Καταρχάς μιλάμε για σύγκρουση μεταξύ δύο τιτάνων και -ας μου επιτραπεί- δυο πολύ αντιπαθητικών τιτάνων. Τόσο η Ρεάλ όσο και η Γιουβέντους είναι μάλλον από τις ομάδες που θα προτιμούσα προσωπικά να χαρίσω το πρωτότοκό μου παρά να υποστηρίξω (στις χαρές και στις λύπες, που λένε). Βέβαια, χθες είδαμε ωραία μπάλα. Εγώ έχασα σχεδόν όλο το πρώτο ημίχρονο και κάθισα να το δω λίγο πριν το δεύτερο γκολ, αλλά ήταν σαφές πως πρόκειται για ένα ματς από αυτά που γίνονται -ας πούμε- με το μαχαίρι στα δόντια.

Γρήγορο, εντυπωσιακό, εντελώς επαγγελματικό, με γεμάτες τις κερκίδες, κανονικό Τσου Λου δηλαδή. Και μπαίνει και το τρίτο και λέμε, θέλει κι ένα τέταρτο να είναι σίγουρη η Γιούβε, να αποκλειστεί η Ρεάλ, να δει κι ο Μπουφόν -που κοντεύει να γίνει σαν 100ετης πλάτανος- χαρά στην κύκνεια χρονιά της καριέρας του κλπ.

Πράγματα, δηλαδή, που δεν έχουν καμία σημασία πέραν της ιστορικότητας του πράγματος, εφόσον παρακολουθείς δύο ομάδες από τις οποίες δεν μπορείς να υποστηρίξεις καμία.

Αλλά έφτασε η ώρα του φινάλε, το οποίο το έγραψε ο… διαιτητής. Σε διοργανώσεις σαν κι αυτήν μπορούμε να συζητάμε ακόμα και για χρόνια για το αν πρέπει να τηρείται κατά αυστηρό γράμμα ο νόμος ή αν πέναλτι σαν το χθεσινό δίνονται μόνο σε κάτι ματς με τον Πλατανιά και γελάει ο κόσμος (ήταν ή δεν ήταν τελικά πέναλτι, κύριε Πάνο μου; Αν με ρωτάτε, ήταν. Χθες μου φάνηκε παράλογο, αλλά ήταν).

Ωστόσο, το δια ταύτα ήταν οι δύο χθεσινοί επίλογοι. Ο ένας, με την κόκκινη στον Μπουφόν, στο τελευταίο Τσου Λου της καριέρας του, που αν οι συμβολισμοί πρόκειται να μας εξοντώσουν μια μέρα ας πούμε ότι θα έπρεπε να μην είχε βγει ποτέ αυτή η κάρτα. Κι ούτε κι άξιζε τον κόπο, δηλαδή.

Κι ο δεύτερος, είναι το πέναλτι του Ρονάλντο. Κι ο τρομερός πανηγυρισμός που το ακολούθησε, ο πανηγυρισμούς αυτού άψογου κι εξίσου αχώνευτου ποδοσφαιριστή, λες κι επρόκειτο για το σπουδαιότερο γκολ της (μακράς) καριέρας του.

Τέλος πάντων, επίλογοι. Το τέλος του Μπουφόν, ο αποκλεισμός της Γιουβέντους, ένας υπερ-ποδοσφαιριστής που αυτοακύρωσε τη μεγαλοπρέπεια του θεϊκού του γκολ στον προηγούμενο αγώνα και τώρα με βήματα γοργά, συνεχίζουμε για τον τελικό.