Θα είσαι πάντα μέτριος στη συνείδηση του κόσμου

Πριν γράψω το σημερινό άρθρο η αλήθεια είναι ότι σκοπίμως άφησα να περάσουν ορισμένες ώρες από τη λήξη της ποδοσφαιρικής παράστασης που απόλαυσε όλος ο πλανήτης στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Ο λόγος; Για όσους με γνωρίζουν, είτε προσωπικά είτε μέσα από τη ραδιοφωνική μας παρέα, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουν το γιατί. Ως γνήσιος οπαδός της έτερης μεγάλης δύναμης του ισπανικού ποδοσφαίρου, θα έλεγα σε αρκετές των περιπτώσεων με χρωματιστά blaugrana γυαλιά, άφησα να καταλαγιάσει το συναίσθημα πριν μπω στη διαδικασία να γράψω.

Συνειδητά επέλεξα να μην ασχοληθώ με ότι είδαμε στο χορτάρι των ευρωπαϊκών γηπέδων το τελευταίο διήμερο. Επίσης συνειδητά επέλεξα να μην ασχοληθώ και με τον ρέφερι του ματς Ρεάλ – Γιουβέντους ή αλλιώς τον άνθρωπο που αποφάσισε ποιος θα περάσει από το ζευγάρι. Θα ήθελα βέβαια να δώσω πολλά συγχαρητήρια στην ομάδα της αιώνιας πόλης , τη Ρόμα, που πέτυχε έναν πραγματικά ασύλληπτο για το μέγεθος και τη τωρινή της κατάσταση αγωνιστικό άθλο. Επέλεξα επομένως να ασχοληθώ με το φαινόμενο Κριστιάνο Ρονάλντο. Πάμε λοιπόν να πούμε μερικά πράγματα για αυτόν τον σούπερσταρ.

Ο Πορτογάλος είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, ένας χαρισματικός παίκτης με στοιχεία στο παιχνίδι του που όμοια τους δεν συναντάς συχνά, ή σχεδόν ποτέ για να είμαι ειλικρινής, στο σύνολο τους. Έχει τρομερή εκρηκτικότητα, δύναμη στο σουτ, εκτελεστική δεινότητα με όλους τους τρόπους και ταχύτητα που θα τη ζήλευαν επαγγελματίες σπρίντερ. Έχει σαφέστατα στόφα ηγέτη, έχει στο ενεργητικό του πάρα πολλά γκολ και στο παλμαρέ του δεκάδες τίτλους. Είναι ο ποδοσφαιριστής που λατρεύουν οι διαφημιστές και μετά τον πρώτο διδάξαντα, Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο ορισμός της lifestyle προσωπικότητας στο χώρο των σπορ γενικά. Είναι επίσης άνθρωπος που όποτε του το ζητήσουν ή μάθει ο ίδιος για κάποιο πρόβλημα κάποιου άλλου προστρέχει να βοηθήσει χωρίς να επιζητά σώνει και ντε την προβολή του. Πουλάει την εικόνα του πανάκριβα, ποιος ξεχνά το θέμα που είχε βγει στη δημοσιότητα πριν από λίγο καιρό, βάζοντας αντίτιμο ακόμα και στη περίπτωση που κάποιος θελήσει να νοικιάσει λίγο από το χρόνο του. Μέχρι εδώ καλά. Υπάρχει όμως και ένα τεράστιο αλλά.

Ο Ρονάλντο πάνω απ’ όλα είναι ποδοσφαιριστής. Όταν λοιπόν θα έρθει η ώρα να εγκαταλείψει την ενεργό δράση θα κριθεί για τους τίτλους του, τις επιδόσεις του, αλλά και για την αύρα που θα αφήσει πίσω του στο φίλαθλο κοινό. Στο τομέα των προσωπικών επιδόσεων και των κυπέλλων που θα κοσμούν την τροπαιοθήκη του πολλοί θα μένουν με το στόμα ανοικτό και θα μιλούν για τον κορυφαίο μεταξύ ίσων. Στο κομμάτι των εντυπώσεων όμως η θύμηση του θα προκαλεί περισσότερο θυμηδία και εκνευρισμό παρά χαρά και νοσταλγία. Γιατί αυτό; Μα γιατί για κάθε ψαλιδάκι σαν και αυτό που πέτυχε στο Τορίνο στο πρώτο ματς, θα υπάρχει ένας πανηγυρισμός σαν αυτόν μετά το πέναλτι στη ρεβάνς στη Μαδρίτη. Μα γιατί για κάθε Χρυσή Μπάλα που πήρε θα υπάρχει μια βουτιά που θα έχει κάνει για να εκμαιεύσει πέναλτι ή κάρτα από αντίπαλο. Μα γιατί για κάθε τίτλο που κατέκτησε θα υπάρχει μπροστά σαν καθρέφτης η πρωτοφανής αλαζονεία του σε κάθε πτυχή της ζωής του.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω ή να πάρω θέση στο δίπολο του καιρού μας, Μέσι ή Κριστιάνο. Βασικά γιατί δεν θεωρώ ότι κάποιος από τους δύο είναι κάτι μεγαλύτερο από κορυφαίος της εποχής του. Για μένα δεν μπορούν να σταθούν στο πάνθεον των γιγάντων του αθλήματος. Μαραντόνα, Πελέ, Κρόιφ, Ντι Στέφανο δεν έχουν ταίρι και σε καμία περίπτωση οι δύο σύγχρονοι σταρ μπορούν να ανέβουν στη ίδια ζυγαριά με αυτούς. Κατά τη γνώμη μου ούτε καν δίπλα σε Ζιντάν και Ρονάλντο, το φαινόμενο, μπαίνουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Δεν είναι δυνατόν να πανηγυρίζεις με αυτόν τον τρόπο αυτό το γκολ – πέναλτι που έβαλες όταν λέγεσαι Ρονάλντο και έχεις πετύχει όλα όσα έχεις πετύχει στα χρόνια της καριέρας σου. Όταν έχεις κάνει ένα ματς σαν και το χθεσινό δεν συμπεριφέρεσαι έτσι μετατρέποντας σε γκολ και πρόκριση την ευγενική χορηγία ενός διαιτητή οργάνου. Δεν είναι δυνατόν να είσαι εντελώς εξαφανισμένος και ανύπαρκτος σε όλο το παιχνίδι και να συμπεριφέρεσαι έτσι. Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που πράττει αναλόγως. Να μακαρίζει την τύχη του που δεν είχε απέναντι του κανέναν μυστήριο αμυντικό παλαιάς κοπής να του δώσει τα πόδια στο χέρι. Θέλω κλείνοντας να δώσω και πολλά μπράβο στο μεγάλο Τζίτζι Μπουφόν που αποφάσισε να τερματίσει την πορεία του στη διοργάνωση με το κεφάλι ψηλά αντί να κάνει οτιδήποτε άλλο σε έναν ρέφερι που ήταν φανερό πως βρισκόταν εκεί με έναν αποκλειστικό σκοπό και στόχο, να περάσει τη Ρεάλ στον ημιτελικό και να γίνει ο ίδιος ο μεγάλος πρωταγωνιστής της βραδιάς.