Ο Ολυμπιακός έχει τον προπονητή που ήθελε. Για να δημιουργήσει όμως και την ομάδα που θέλει, ο δρόμος είναι μακρύς μπροστά του
Είναι αλήθεια πως το σερί είναι κακό. Από τον Μάρκο Σίλβα και έπειτα. Ούτε ο Βίκτορ Σάντσεθ, ούτε ο Πάουλο Μπέντο, ούτε ο Μπέσνικ Χάσι, ούτε καν ο Όσκαρ Γκαρθία που η έλευση του έμοιαζε με λεφτά στην τράπεζα. Ο Ολυμπιακός που είχε να το καμαρώνει το σημάδι του και τα ποσοστά ευστοχίας στον πάγκο, εδώ και μια διετία δεν βρίσκει στόχο. Πληρώνει πάρα πολλά για προπονητή αν σκεφτεί κανείς συμβόλαια αλλά και αποζημώσεις, και παίρνει πολύ λίγα από τις επιλογές του.
Βεβαίως ήταν παράξενες και ο οι συνθήκες. Ο Βίκτορ πήγε απευθείας στην Αυστρία για να βρει την ομάδα σε προετοιμασία. Ο Μπέντο ήρθε τέλη Αυγούστου έχοντας σχεδόν την υποχρέωση να υπερασπιστεί ιδέες κάποιου άλλου. Ο Γκαρθία έκανε το ίδιο Γενάρη σαν τρίτος διαφορετικός την ίδια σεζόν. Μόνο ο Χάσι είχε κανονικό περιβάλλον, αλλά τα έκανε μαντάρα διότι πίστεψε ότι στον Ολυμπιακό αρκεί μια πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και όλες του οι επιλογές ήταν βασισμένες σε αυτό το σενάριο.
Θα είναι ο Πέδρο Μαρτίνς εκείνος που θα αλλάξει τα δεδομένα; Θα δείξει. Το ενδιαφέρον σε πρώτη φάση είναι πως ο Πορτογάλος έρχεται 10 Απρίλη για να αναλάβει μια ομάδα την οποία θα τη συναντήσει στο γήπεδο αρχές Ιούλη. Είναι προνόμιο αυτό το τρίμηνο, και για τον Ολυμπιακό αλλά κυρίως για τον προπονητή. Να δει, να καταλάβει, να συνηθίσει, να επιλέξει, να έχει άποψη και συμμετοχή από την αρχή της προσπάθειας που θα καταλήξει στην επόμενη «αγωνιστική εκδοχή». Τα υπόλοιπα όμως στο γήπεδο. Προβλέψεις δεν χωρούν, ειδικά σε αυτή τη συγκυρία. Πόσο μάλλον όταν όλες οι προηγούμενες δεν πλησίασαν έστω την πραγματικότητα.
Το βιογραφικό του 48άχρονου είναι ενδιαφέρον, αλλά όχι «βαρύ». Δεν έχει βγει ποτέ από την χώρα του. Δεν έχει εργαστεί στη big 3 της Πορτογαλίας, δεν ήταν καν στη Μπράγκα που αποτελεί την αμέσως επόμενη. Επιπλέον πρόκειται για έναν προπονητή που δεν εκπροσωπείται από κάποια «ελίτ» ομάδα ατζέντηδων, ούτε η ηλικία του είναι τέτοια που σου δίνει την αίσθηση πως πρόκειται για… άλογο κούρσας, σαν τον Ζαρντίμ ή τον Σίλβα που για παράδειγμα ήρθε στα μέρη μας δέκα χρόνια μικρότερος. Και όμως οι Ερυθρόλευκοι σημαδεύουν την υπογραφή του Μαρτίνς εδώ και έναν χρόνο. Από τον περασμένο Μάη. Έφτασαν μάλιστα δύο φορές στο σημείο να πληρώνουν τη Γκιμαράες ώστε να τον αποκτήσουν.
Γιατί; Διότι η έρευνα που έχουν κάνει, και τα όσα έχουν ακούσει από πολύ σημαντικά πρόσωπα του ποδοσφαίρου της Ιβηρικής τους έχουν πείσει ότι πρόκειται για έναν επαγγελματία που μπορεί να κάνει τη δουλειά. Κάποιον που ξέρει να χτίζει ομάδες από την αρχή με μπάτζετ πολύ μικρότερο από αυτό που θα έχει στη διάθεση του, στην Ελλάδα. «Ο καλύτερος νέος προπονητής στην Πορτογαλία» είπε για εκείνον ο Φερνάντο Σάντος τον Νοέμβρη στη Λισαβόνα, τις ημέρες που ο Ερυθρόλευκοι ήταν εκεί για το ματς με τη Σπόρτινγκ. Λίγα 24ώρα πριν ο Ολυμπιακός επιχειρήσει για δεύτερη φορά να πείσει την Γκιμαράες για deal.
Τελικά προέκυψε τρίτη και φαρμακερή. Ο πρώτος στόχος, η πρώτη επιλογή. Καλό σημάδι, αλλά μόνο η αρχή. Στη συγκυρία που βρισκόμαστε θέλει μεγάλη υπομονή μέχρι να έρθει η ώρα που θα επιτρέψει συμπεράσματα. Θέλει επίσης και άλλες γενναίες αποφάσεις. Και ένα ξεκάθαρο νέο οργανόγραμμα πάνω αλλά και κάτω από τον προπονητή. Με δύο λόγια: Ποιος κάνει τι και γιατί. Μια κατάσταση επανεκκίνησης δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά, όπως αποδείχθηκε το περασμένο καλοκαίρι όταν οι προθέσεις ήταν παρόμοιες. Εύκολο είναι κάθε τρεις και λίγο να καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι για όλα φταίει (μόνο) ο προπονητής. Και εδώ και δύο χρόνια αυτός ο παρανομαστής τείνει να γίνει μόνιμος.
Ο Ολυμπιακός θέλει να φτιάξει μια ομάδα που θα ξαναπάρει το πρωτάθλημα. Αυτό στην πραγματικότητα έχει να του συμβεί από το καλοκαίρι του 2010. Τότε ήταν ο Ερνέστο που όλοι ήξεραν και όλοι ένιωθαν σιγουριά για ότι θα ακολουθήσει. Υπήρχε εμπιστοσύνη. Ο Βαλβέρδε ξεκίνησε με ήττα στο Καυτανζόγλειο από τον Ηρακλή του Ουζουνίδη, και μάλιστα σε ματς που είχε προηγηθεί στο σκορ. Για να προκύψει μια ομάδα από την αρχή, θα πρέπει άπαντες να είναι έτοιμοι και για τέτοιες ήττες. Αυτό που έρχεται δεν είναι εύκολο.