Ο Γιώργος Μασούρας φταίει. Πάντα…

Το ανάθεμα και οι εν βρασμώ ψυχής αποφάσεις ποτέ δεν είναι λύση. Σε τίποτε. Ούτε στον αθλητισμό. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται σημαντικές αλλαγές. Εχει ανάγκη από κινήσεις που θα αλλάξουν την εικόνα και την ψυχολογία του συνόλου, αλλά κυρίως χρειάζεται να φύγει αυτό το… μαύρο σύννεφο που υπάρχει πάνω από το Ρέντη. Και το οποίο δείχνει να έχει «χαλάσει» το μυαλό των περισσότερων ποδοσφαιριστών. Στερώντας τους την ικανότητα να κάνουν ακόμη και τα απλά. Ακόμη και πράγματα που είναι βασικά για την ποιότητα και την εμπειρία τους.

Τόσο πριν όσο και μετά τον πρώτο αγώνα για τον Γ προκριματικό γύρο του Europa League με τη Σλόβαν Μπρατισλάβας, ο Κάρλος Κορμπεράν έβγαλε ακριβώς το ίδιο συμπέρασμα. Διότι, ναι, ο Ολυμπιακός είναι εμφανές ότι χρειάζεται ποιοτική ενίσχυση στη μεσοεπιθετική του γραμμή και μεγαλύτερη σταθερότητα στο κέντρο της άμυνάς του. Είναι σαφές ότι κάποιοι παίκτες δείχνουν, είτε ανέτοιμοι είτε υπερφορτωμένοι. Αλλά παράλληλα είναι εξίσου σαφές ότι υπάρχει σοβαρό ψυχολογικό θέμα στους πρωταθλητές. Και το οποίο εντάθηκε στη διάρκεια του αγώνα με τους Σλοβάκους.

Διαβάστε επίσης: Ομόνοια – ΑΕΚ 0-2: Ο Πινέδα «ζωγράφισε» και η Ένωση άρεσε ξανά…

Δεν είμαι της άποψης ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει καλούς παίκτες. Οι περισσότεροι εξ όσων βρίσκονται στο ρόστερ, έχουν θέση σε αυτό. Αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι οι Ερυθρόλευκοι είναι ομάδα της υπομονής και της καρτερίας. Οι απαιτήσεις, οι φρενήρεις αγωνιστικοί ρυθμοί και οι στόχοι, δεν παίρνουν αναβολή. Δεν δίνουν τη δυνατότητα να χαλαρώσεις ποτέ. Και συχνά, όταν η πίεση μεγαλώνει, κάποιοι αγχώνονται περισσότερο. Αλλοι λυγίζουν. Και άλλοι απλώς παίρνουν δύναμη και συνεχίζουν.

Ο Γιώργος Μασούρας βρέθηκε στο κέντρο της κριτικής το βράδυ της Πέμπτης. Ακουσε τα ξ αμάξης την ώρα της αλλαγής του. Το ίδιο συνέβη και με τον Μαντί Καμαρά. Το ίδιο και σχεδόν με όσους παίκτες έγιναν αλλαγή. Μια κατάσταση που μόνο ευχάριστη δεν είναι για το σύνολο. Και για τον κάθε παίκτη ξεχωριστά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω στον Γιώργο Μασούρα.

Ένα παιδί που τα… άκουσε. Ένα παιδί του Ολυμπιακού. Διότι αυτό είναι ο εν λόγω ποδοσφαιριστής. Όχι μόνο παίκτης, αλλά παιδί της ομάδας. Οπαδός της.
Θα μου πείτε, είναι αυτό κριτήριο για να τα… ακούει ένας ποδοσφαιριστής ή όχι; Ναι, είναι. Κατά την ταπεινή μου άποψη. Ειδικά όταν πρόκειται ποδοσφαιριστή που δεν «κλέβει» ποτέ. Και σε τίποτε.

Οι οπαδοί του Ολυμπιακού πάντα είχαν σε περίοπτη θέση παίκτες σαν τον Μασούρα. Πάντα. Διότι μπορεί να μην παίζουν καλά, μπορεί να μην τους βγαίνει τίποτα, μπορεί ακόμη και να κάνουν λάθος. Αλλά θα το κάνουν έχοντας ματώσει τη φανέλα. Ο «Μάσου» είναι αυτής της φτιαξιάς ποδοσφαιριστής. Ένα ελληνόπουλο του Ολυμπιακού, σε ρόλο μεσοεπιθετικού, με 42 γκολ και 21 ασίστ σε 166 παιχνίδια. Μόνο ο Φορτούνης και ο Ελ Αραμπί έχουν καλύτερους αριθμούς.

Η πραγματικότητα και οι αριθμοί είναι κυνικοί. Ο Μασούρας έχει να σκοράρει από τις 2 Μαρτίου 2022. Γεμάτους πέντε μήνες. Το μεγαλύτερο διάστημα ανομβρίας στην καριέρα του. Το ίδιο διάστημα στο οποίο ο Ολυμπιακός βιώνει τις πιο… αντιπαραγωγικές στιγμές του. Αδυνατώντας να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας. Αδυνατώντας να δημιουργήσει ευκαιρίες. Αδυνατώντας, δηλαδή, να… ταΐσει τον Μασούρα.

Ο διεθνής εξτρέμ δεν δημιουργεί εύκολα τα δικά του γκολ. Δεν είναι ο καλύτερος ντιμπλέρ του κόσμου. Δεν είναι φαντεζί. Αλλά είναι… παρών. Στις καλές περιόδους του Ολυμπιακού, ο Μασούρας είναι κορυφαίος. Διότι είναι «μέσα» στις φάσεις. Είναι εκεί που δεν τον περιμένει κανείς και σκοράρει. Είπαμε, οι αριθμοί είναι κυνικοί και καταγράφουν την αλήθεια.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ: Τους ποδοσφαιριστές που παίζουν με κακώσεις, με ενοχλήσεις σε όλο το κορμί από την κούραση, με αίματα στο κεφάλι, με σπασίματα, με βουλωμένα μάτια, με ενέσεις και που βάζουν τη φανέλα πάνω από το εγώ τους, πάνω ακόμη και από το… καλό τους, ίσως πρέπει να τους αγαπάμε λίγο παραπάνω. Ο Μασούρας δεν είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Δεν είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού.

Αλλά αγαπάει τον Ολυμπιακό. Και είναι σημαντικός. Πολύ σημαντικός. Είναι κομβικός όλα αυτά τα χρόνια. Είναι απαραίτητος. Δίκαια και με το σπαθί του. Και πάνω από όλα, είναι παράδειγμα για όλους τους υπόλοιπους. Κι ας «φταίει» για όλους και για όλα. Κι ας ήταν πάντα εκείνος που γινόταν αλλαγή… πριν το ημίχρονο, για να τον… δείξει ο προπονητής με το δάχτυλο, ως υπεύθυνο των δικών του λανθασμένων επιλογών.