Η δική μας Ανάσταση

Χρόνια πολλά σε όλες κι όλους που μας διαβάζουν. Τις καλύτερες ευχές μας για οικογενειακή ευτυχία, υγεία και να έχουν κοντά τους αυτούς που αγαπούν. Μέρα που είναι δεν μπορούμε να μείνουμε μόνο σε… κούφια μηνύματα αγάπης, αλλά να αναζητήσουμε την ουσία, έκαστος στο είδος του. Κι εμείς, από τη γωνιά του μπάσκετ, ευχόμαστε σύντομα να τελειώσει ο διοικητικός Γολγοθάς, που κρατά το άθλημά μας πίσω και να έρθει η δική μας (επ)Ανάσταση.

Η Μακάμπι αποφάσισε να χτίσει -του χρόνου- δύο ρόστερ. Ένα για το πρωτάθλημα του Ισραήλ, εκεί που υπάρχουν περιορισμοί κι ένα για την Ευρωλίγκα. Κι αυτό είναι η αρχή του τέλους των πρωταθλημάτων, καθώς σύντομα (με τον έναν ή άλλον τρόπο) θα αρθούν οι περιοριστικοί κανόνες, που -έτσι κι αλλιώς- είναι αντίθετοι σχεδόν προς όλες τις ευρωπαϊκές διατάξεις, νόμους κι οδηγίες.

Η Ευρωλίγκα είναι μια πραγματικότητα. Κι είναι το πρωτάθλημα των πρωταθλημάτων, είναι ό,τι πιο κοντινό στο ΝΒΑ. Μοιραία, όλες οι πλούσιες ομάδες θέλουν να είναι μέρος της κι αυτό είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους έβλεπαν (αλήθεια πώς;) τη διοργάνωση να χάνει την αίγλη της. Είναι πραγματικότητα κι ενίοτε είναι βίαιη. Έχει επεκτατικές τάσεις, οι δομές της δεν προάγουν την ισότητα, δεν δείχνει σεβασμό στα τοπικά πρωταθλήματα.

Υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας -του Γιώργου Βασιλακόπουλου- να καταγγέλλει διαρκώς (ενίοτε και χωρίς ιδιαίτερο λόγο) τον Μπερτομέου και την παρέα του, να κλείνει τα μάτια στην ανοδική πορεία της διοργάνωσης και την επιτυχία του εγχειρήματος και να πολεμά με σφεντόνες τους διαθέτοντες πυρηνικά όπλα. Δρόμος αδιέξοδος, που οδηγεί στην απομόνωση.

Ο άλλος δρόμος είναι αυτός του εκμοντερνισμού. Να υπάρξει αναβάθμιση του πρωταθλήματος, εκσυγχρονισμός των δομών του, να βρει χώρο και τρόπο λειτουργίας, δίχως να αποτελεί παράπλευρη απώλεια και πάρεργο για τους «μεγάλους». Το πρωτάθλημα χρειάζεται τρόπους για να βρει την αίγλη του και το τελευταίο που θα το βοηθήσει είναι η αντιπαλότητα με την Ευρωλίγκα.

Η Μακάμπι έχει τη δυνατότητα να φτιάξει δύο ομάδες, οι δικοί μας ίσως όχι. Γι’ αυτό πρέπει να δούμε από την αρχή τους περιορισμούς, να συζητήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο θα διεξάγεται η διοργάνωση, πώς θα συνυπάρξει με την Ευρωλίγκα. Για να μην καταντήσει σαν τις σύγχρονες Εθνικές ομάδες, που είναι αδιάφορες στο ευρύ κοινό, αλλά κυρίως στους ίδιους τους πρωταγωνιστές.

Οι σύγχρονες απαντήσεις γεννιούνται από μοντέρνα μυαλά. Από σύνθεση απόψεων, ακόμα κι αν υπάρχουν διαφωνίες, από φόρουμ, από ζυμώσεις, όχι από τον διαλογισμό ενός. Ο καθρέπτης του Βασιλακόπουλου δεν μπορεί να είναι η όποια αντιπολίτευση, ο λόγος του δεν μπορεί (γιατί απλά δεν είναι) να έχει βαρύτητα, αν δεν υπάρχει αντίλογος. Ο μπασκετικός Πάπας πρέπει να πάει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, πριν κάνει περισσότερο κακό στο ελληνικό μπάσκετ.

Η ώρα για την Ανάσταση του αθλήματος έφτασε. Όχι μόνο γιατί βιολογικά δεν μπορεί πλέον η γερασμένη διοίκηση της ΕΟΚ να ανταπεξέλθει, αλλά επειδή οι συνθήκες απαιτούν νέους ανθρώπους, με νέα μυαλά.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Η Μακάμπι δεν έδειξε ούτε τον δρόμο, ούτε τη λύση. Έδειξε το πρόβλημα. Πρέπει να βρούμε λύσεις κι αυτό θα γίνει χωρίς τον άνθρωπο που είναι συνώνυμο του προβλήματος στην μπασκετική Ελλάδα.
Καλή (επ)Ανάσταση!…