Κανένας οίκτος γι’ αυτόν τον λαό

ΠΟΛΛΑ έχουν δει τα μάτια μου, όπως έχει πει ο ποιητής, αλλά αυτό μου φέρνει τρόμο. Λέγαμε τις προάλλες για τον Τέρενς Κουίκ, τον πολυταξιδεμένο. Με τις 61 αποστολές στο εξωτερικό σε 16 μήνες. Κι ευτυχώς, που δεν υπάρχει νόσος των ιπτάμενων, όπως η νόσος των δυτών. Στην ηλικία δηλαδή που είναι ο Τέρενς, να τον τρέχουνε. Ο άνθρωπος, λοιπόν, ξεπέρασε τον εαυτό του. Τι πήγε κι έκανε χρονιάρες μέρες ο παράξενος ταξιδιώτης, που φέρει την ιδιότητα του Υφυπουργού Εξωτερικών; Πήγε στο Μαλάουι, για την περιφορά του Επιταφίου. Όπως το λέω. Στην Υποσαχάρια Αφρική. Ανάμεσα σε Ζάμπια, Μοζαμβίκη και Τανζανία. «Στον ιερό ναό της Αναστάσεως της Ιεραποστολής του Μπλανταΐρ , όπου οι ορθόδοξοι Μαλαουιανοί ψέλνουν στη γλώσσα τους για την Παναγιά», όπως αναφέρει σε tweet o ίδιος. Εκεί είναι που σηκώνεις τα χέρια ψηλά και λες «παραδίνομαι». Στο Μαλάουι, έφτασε ο άνθρωπος. Να έλεγε δηλαδή κάποιος ότι θα ερχότανε στην εξουσία η Αριστερά για να γίνει Υπουργός ο Τέρενς Κουίκ, θα τον παίρνανε με τις πέτρες.

ΚΙ ΑΪΝΤΕ κι έκανε τα ταξίδια του Γκιούλιβερ ο Κουίκ. Τι κατάλαβε; Ο συχωρεμένος ο Φυντανίδης που είχε φάει την πολιτική με το κουτάλι, έγραψε βιβλίο για τα ταξίδια που είχε κάνει. Ο Τέρενς τι να γράψει; Ότι τα καλύτερα δωμάτια, τα έχουνε τα Σέρατον και το καλύτερο πρωινό τα Μεριντιέν; Ένα και μόνο παράδειγμα είναι αρκετό για να κατάλαβε ο καθαείς, περί τίνος πρόκειται. Τις προάλλες, ο εν λόγω Τέρενς Κουίκ, είχε μεταβεί στη μαρτυρική Κύπρο. Όπου ο παλαίμαχος δημοσιογράφος, αναφέρθηκε στο μείζων θέμα των ημερών. Τη σύλληψη και κράτηση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών. Ο Τέρενς, που αρέσκεται να αυτοαποκαλείται ως «Καραμανλόπαιδο», παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε την καριέρα του στην ΕΡΤ, επί 21ηςΑπριλίου, απεφάνθη: «Η Παναγιά να κάνει το θαύμα της, ώστε αυτά τα παλικάρια γιορτάσουν το Πάσχα με τους γονείς τους». Πήρατε χαμπάρι; Δεν πρόκειται για τον Άγγελο Αναστασιάδη. Να μιλάει μετά το ματς για τα παλικάρια και την Παναγιά. Ο Υφυπουργός Εξωτερικών, τα λέει αυτά. Όχι ο πάτερ Σουλπίκιος από το Άγιον Όρος. Καταλαβαίνετε σε τι χώρα ζούμε; Αν είναι να κάνει θαύμα της η Παναγιά, τότε ποιος είναι ο λόγος να υπάρχει ο Κουίκ σαν Υφυπουργός; Να βάλουνε έναν παπά, που τα λέει καλύτερα μαζί της.

ΟΠΩΣ λένε όμως στις αστυνομικές ταινίες, το θέμα δεν είναι προσωπικό. Είναι αυτό που έχει πει ο Αντόνιο Γκράμσι: «Το παλιό πεθαίνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, είναι η εποχή των τεράτων». Είναι η εποχή του Τέρενς Κουίκ και του Θανάση Παπαχριστόπουλου. Είναι η εποχή του Φλαμπουράρη και του Κατρούγκαλου. Είναι η εποχή του Άδωνι και του Κικίλια. Στη Δημοκρατία εκλέγονται, υποτίθεται, οι καλύτεροι. Οι άριστοι. Οι πλέον ικανοί. Ο κυρίαρχος λαός, έχει το ιερό δικαίωμα, της επιλογής: Να κρίνει, να συγκρίνει, να διαλέξει  και να επιλέξει. Αυτούς, που θα τον κυβερνήσουν. Κόμματα και πρόσωπα. Ποια είναι, τα κριτήρια του κυρίαρχου λαού; Και δεν μιλάμε, ότι η κυρία Μαριγώ, προβληματίζεται, αν θα μαγειρέψει, μπάμιες ή φασολάκια. Λέμε, ότι αποφασίζει για το μέλλον της χώρας. Για την ίδια της τη ζωή. Ποιους στέλνει, κάθε φορά στη Βουλή, ο λαός να αποφασίζουν για λογαριασμό του; Τους άριστους και τους ικανούς, που λέγαμε; Προφανώς και όχι. Κριτήριο, δεν είναι η ικανότητα. Κριτήριο είναι η αναγνωρισιμότητα. Δεν επιλέγονται οι ικανοί. Επιλέγονται οι γνωστοί: Ψηφίζω, αυτόν που ξέρω. Δεν βάζει όμως, για βουλευτής, ο γιός του φούρναρη. Ούτε η γυναίκα του μανάβη, ούτε ο κουρέας, ούτε αυτός που έχει το απέναντι περίπτερο. Κάποιος γνωστός σου, δηλαδή από τη γειτονιά, τη δουλειά ή το καφενείο. Ή κάποια γνωστή της κυρίας Μαριγώς, που λέγαμε, από το κομμωτήριο, το γυμναστήριο ή τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων.

Ο ΓΝΩΣΤΟΣ θα προκύψει από την τηλεόραση. Ο Έλληνας, αυτόν που εμφανίζεται στην τηλεόραση, τον θεωρεί δικό του άνθρωπο. Μέλος της οικογένειάς του. Πόσες ώρες βλέπει η μέση νοικοκυρά, τον άντρα της και πόσες, την Ελένη Μενεγάκη και την Τατιάνα  Στεφανίδου; Πόσες ώρες, έχει φάει ο μέσος Έλληνας, για να χαζεύει τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και τον Σταύρο Θεοδωράκη; Αυτές είναι οι ηρωίδες και αυτοί είναι οι ήρωες, της καθημερινότητάς τους. Δεύτερη γενιά ακροατών, μεγαλώνει ο Γιώργος Τράγκας. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο, το φτηνό, το κιτς και το καλτ της καθημερινότητας, να μεταπηδήσει από την τηλεόραση στην Βουλή. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, είναι οι επιλογές του ψηφοφόρου. Με ποια κριτήρια, επιλέχθηκε ο φαλακρός ποδηλάτης, Γιώργος Αμυράς; Επειδή ήταν γνωστός σαν παρουσιαστής της ΕΡΤ. Έχει καμία σημασία, που όταν ανοίγει το στόμα του, μιλάει για «φοροδιαφυγάδες»;

ΔΕΝ ψάχνουμε για μορφωμένους. Για βουλευτές ψάχνουμε. Οι μορφωμένοι είναι στην Ακαδημία Αθηνών. Δεν είναι στη Βουλή. Στη Βουλή , έχει μπει μέχρι και ο Γιώργος Ανατολάκης. Ποιόν, θα σταύρωνε δηλαδή, ο Ολυμπιακάρας, ψηφοφόρος στον Πειραιά; Τόσες κλωτσιές, είχε ρίξει ο Ανατολάκης, στα αντίπαλα σέντερ-φορ. Δεν θα έπρεπε να ανταμειφθεί; Δεν ήταν όμως, μόνο ο Γιώργος Ανατολάκης, στον κοινοβουλευτικό θίασο, του πάλαι ποτέ ΛΑΟΣ. Ήταν ο μειλίχιος και μελιστάλακτος, σεξολόγος και επιφανής πανελίστας Βαΐτσης Αποστολάτος, με το κομοδινί μαλλί. Βουλευτίνα, εξελέγη ο Άρια Αγάτσα. Το καμάρι της Λιβαδειάς. Και δεν είναι όμως, μόνο ο λαός. Ο Καραμανλής ο αμίλητος, επέλεξε για ευρωβουλευτή τον Μανώλη Μαυρομμάτη κι ο Σαμαράς τον Θοδωρή Ζαγοράκη και τη Μαρία Σπυράκη.

ΜΠΟΡΕΙ να ξεχάσει κανείς, το φαινόμενο Παύλος Χαϊκάλης; Με ποια κριτήρια, μπήκε στη Βουλή κι έγινε και Υπουργός μάλιστα, ο Γιάννης Ιωαννίδης; Αυτοαποκαλούμενος καθηγητής της αλητείας. Αρκούσε ότι ήταν γνωστός και διάσημος, σαν προπονητής. Εξ ου και το προεκλογικό σλόγκαν του: «Ψηφίζω κόουτς». Από το παρκέ, κατευθείαν στη Βουλή. Μόνο ο Αλέφαντος την πάτησε κι αντί να είναι στη Βουλή, περιορίζεται στο ρόλο του σχολιαστή. Κανένα πρόβλημα, για να μεταπηδήσουν, οι κομψές και γοητευτικές κυρίες, από το σανίδι κι από τη πασαρέλα στο κοινοβούλιο; Με ποια κριτήρια, έκανε πολιτική καριέρα ο Άντζελα Γκερέκου; Η Έλενα Κουντουρά; Τι άλλο διέθεταν πλην πέραν της αναγνωρισιμότητας; Τι άλλο διέθετε η Άννα Νταλάρα, πέραν του καλλιτεχνικού ψευδωνύμου, του συζύγου της; Και πού είναι σήμερα; Ποια είναι η κοινωνική της δράση, εν καιρώ Μνημονίων; Η διάθεση για «προσφορά» στο κοινωνικό σύνολο, τελειώνει, αυτόματα, με την κοινοβουλευτική θητεία.

ΝΑ ΜΗΝ είμεθα όμως άδικοι και υπερβολικοί. Οι εν λόγω κύριες και κύριοι, ουδεμία ευθύνη φέρουν. Δεν υπέκλεψε τους σταυρούς προτίμησης, με το πιστόλι στο κρόταφο, ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Ο ελληνικός λαός, τον εξέλεξε Ευρωβουλευτή. Ουδεμία ευθύνη φέρει ο Γιώργος Πάντζας. Ο λαός, τον έστειλε στη Βουλή. Ουδεμία ευθύνη φέρει ο Τέρενς Κουίκ, που ασκεί εξωτερική πολιτική μέσω της Παναγιάς. Τόσος είναι. Ο ελληνικός λαός είναι, που ψηφίζει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Και γι’ αυτό ακριβώς, δεν θέλει λύπηση. Κανένας οίκτος, γι’ αυτόν τον λαό. Και λίγα είναι, αυτά που τραβάει. Λίγα είναι αυτά που του κάνουνε. Κι άλλα αντέχει, πολλά περισσότερα. Όταν τον στραγγαλίζουν με τα Μνημόνια και στέλνει στη Βουλή τον Βαρεμένο, την Αυλωνίτου και τον Ζουράρι, δεν θέλει λύπηση.

Στη μουσική επιλογή, Seasick Steve- Dog house boogie.

MUST READ

LIVE: Ολυμπιακός – Μαρούσι