Η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί μικρογραφία της ζωής του καθενός

Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις τριγύρω σου λογιών λογιών φάτσες. Ήρεμες, αγριεμένες, χαμογελαστές, μίζερες, απελπισμένες, εντελώς ανέκφραστες. Αν μπορούσες με ένα κουμπί να διαγνώσεις την ψυχική ισορροπία που κρύβεται πίσω από την κάθε μια, θα διαπίστωνες πως ανεξαρτήτως εξωτερικής εικόνας, όλες σχεδόν ρέπουν προς τη δυστυχία.

Σε περίπτωση μάλιστα που ήσουν σε θέση να αφουγκραστείς και τις αιτίες αυτής, θα διαπίστωνες πως κοινή συνισταμένη όλων είναι αυτά που ορίζονται ως «προβλήματα».

Ο ένας έχει προβλήματα υγείας, ο άλλος προβλήματα στο εργασιακό του περιβάλλον, ο δίπλα είναι χάλια επειδή δεν έχει εργασία και επιβιώνει με δυσκολία. Κάποιος παραπέρα θα είναι σαλταρισμένος επειδή λόγω φόρτου εργασίας στερεί χρόνο από την οικογένειά του, εκεί κοντά θα συναντήσεις έναν που είναι δυστυχής επειδή ζει σε προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον κι άλλον που το φέρει βαρέως επειδή δεν έχει οικογένεια..

Επίτηδες ανέφερα τα παραπάνω προβλήματα και με τη σειρά που τα διαβάσατε, για να γίνει κατανοητό πως όχι μόνο δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς προβλήματα, αλλά πως σε κάθε περίπτωση αυτά που κουβαλάει ο καθένας δεν του επιτρέπουν να απολαύσει και να χαρεί, εκείνα που έχει.

Και τα οποία ενώ δεν τα διαθέτουν όλοι, εντούτοις οι κατέχοντες τα απαξιώνουν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.

Ίσως είναι και στη φύση του ανθρώπου να επιζητεί πάντα εκείνο που δεν έχει και μόλις το αποκτήσει, να διαπιστώνει πως δεν του αρκεί για να τον κάνει ευτυχισμένο. Μέχρι να το αποκτήσει όμως, αποτελούσε την αφορμή της δυστυχίας του…

Κάποτε ο Παΐσιος επισκέφτηκε το σπίτι ενός πολύ πλούσιου ανθρώπου, όταν ο τελευταίος του είπε πως «είμαι απολύτως ευτυχισμένος, έχω τα πάντα, σπίτι με όλες τις ανέσεις, εξοχικά, κερδοφόρες επιχειρήσεις, αυτοκίνητα, δε μου λείπει τίποτα», ο Γέροντας έκανε μεταβολή και αποχώρησε χωρίς να πει κουβέντα.

Ο περιορισμός της ευτυχίας στην απόκτηση υλικών αγαθών ήταν κάτι εντελώς ασύμβατο με τους πνευματικούς κανόνες στους οποίους αφιέρωσε τη ζωή του, από την άλλη όμως και το «δεν έχω προβλήματα», ίσως να σκιαγραφούσε μια προσωπικότητα που μόνο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της παρέπεμπαν σε κανονικό άνθρωπο.

Γιατί απλά δε υπάρχει άνθρωπος χωρίς προβλήματα κι έγνοιες, η διαφορά έχει να κάνει με τον τρόπο που τα διαχειριζόμαστε. Δεν είναι απαγορευτικό να έχεις στόχους, είναι όμως όταν γίνονται εμμονές και επηρεάζουν την καθημερινότητά και τον ψυχισμό σου. Δεν είναι κακό να στεναχωριέσαι για κάτι που δεν έχεις, είναι όμως όταν φτάνεις σε φάση απόγνωσης και κατάθλιψης, επειδή δε μπορείς να το κερδίσεις.

Δε συνιστά πρόβλημα όταν αποκτάς πάσης φύσεως αγαθά και τα απολαμβάνεις, είναι όμως όταν αυτά καθορίζουν την κοσμοθεωρία σου για τη ζωή.

Η Μεγάλη Εβδομάδα που διανύουμε, αποτελεί τη μικρογραφία της ζωής του καθενός μας, που μοιάζει με έναν μικρό Γολγοθά.

Είναι μια περίληψη όσων ζούμε μέχρι σήμερα κι εκείνων που θα ζήσουμε μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας.

Δεν είμαστε σε θέση να τα αποφύγουμε, το μεγάλο στοίχημα είναι να τα φιλοσοφήσουμε και να τα αξιολογήσουμε στο βαθμό που αξίζουν.

Ένα από το μηνύματα της περιόδου αυτής άλλωστε είναι πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα, με αποκορύφωμα το υπέρτατο αγαθό της ζωής που ζούμε.

Η καταξίωση από τη χλεύη και ο θάνατος από την ανάσταση, απέχουν ελάχιστα…

Στα πάντα υπάρχει μια αρχή κι ένα τέλος, είτε αφορούν ψυχικές-σωματικές ηδονές, είτε προβλήματα και αναποδιές.

Μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας, κάνοντας ένα σύντομο φλας μπακ στη δική του ζωή, θα βρει αμέτρητα πράγματα που κάποτε τον έκαναν χαρούμενο, σήμερα όμως τον αφήνουν αδιάφορο.

Την ίδια στιγμή θα εντοπίσει άλλα τόσα που κάποτε του προκαλούσαν απελπισία, σήμερα που τα σκέφτεται όμως γελά με το ίδιο του τον εαυτό, επειδή τα βρίσκει αστεία. Κάποτε όμως, τον γονάτιζαν.

Παρόμοιο είναι αυτό που θα ισχύει αύριο, με όσα τον βασανίζουν σήμερα. Θα τα σκέφτεται και θα γελάει, σήμερα όμως δεν του επιτρέπουν να ηρεμήσει…

Στο πρόσωπο του καθενός από εμάς τη Μεγάλη Εβδομάδα αντικατοπτρίζονται και οι δυο πλευρές της, την ίδια στιγμή που ο καθένας μας νοιώθει ως εκείνος που ανεβαίνει τη δική του ανηφόρα εξ΄αιτίας του φθόνου και της κακίας των υπολοίπων, είναι ο ίδιος που προκαλεί τα μαρτύρια των συνανθρώπων του.

Δύσκολο έως αδύνατον να το καταλάβει, αν ήταν σε θέση θα είχε ήδη αντιληφθεί τη ματαιότητα όσων δεν του επιτρέπουν να εκτιμήσει τις χαρές της ζωής.

MUST READ

Πέρασε με Άρνολντ από το Λέστερ και «κλειδώνει» πρωτάθλημα με Τότεναμ η Λίβερπουλ! (0-1)

Λίγο ή πολύ όλοι βιώνουμε τα «Πάθη του Χριστού», σε τελική όμως αυτό συμβαίνει όντας οι ίδιοι εγκλωβισμένοι στα δικά μας πάθη…