Τέτοια μέρα πριν από δεκαοχτώ χρόνια…

Μπορείς να το πεις και σημαδιακό. Την ίδια μέρα πριν από 18 χρόνια με αντίπαλο την Πορτογαλία, είχε ξεκινήσει εκείνη θαυμάσια πορεία που μας ανέδειξε πρωταθλητές Ευρώπης. Ε, θα ήταν βέβαια κάπως επιπόλαιο να θεωρήσουμε πως μπήκαμε σε εκείνο το δρόμο πάλι.

Σημασία πάντως έχει ότι ξεκολλήσαμε από τον πάτο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, πήραμε ανάσα και μπορούμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι για το μέλλον. Μετά από μία 8χρονη ξηρασία, εγκαταλείπουμε με ανακούφιση τις τελευταίες καλές αναμνήσεις από το Μουντιάλ της Βραζιλίας και μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για την Εθνική ομάδα.

Ασφαλώς και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μεγσαλοπιανομαστε επειδή απλά ξεφύγαμε από την προτελευταία κατηγορία και θα παίζουμε στη δεύτερη. Αξίζει όμως να το πανηγυρίσουμε μέρα που είναι να το χαρούμε και να ελπίσουμε πώς από δω και πέρα η Εθνική ομάδα θα επανέλθει στις επιτυχίες.

Οταν λέμε επιτυχίες, για να μην υπάρχει καμία παρεξήγηση, δεν εννοούμε τα μεγαλεία του 2004 αλλά βρε αδερφέ να πηγαίνουμε που και που στα τελικά των μεγάλων διοργανώσεων. Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη επιβάλλεται τώρα να βάλουμε ως στόχο την πρόκριση μας στα τελικά του Euro του 2024.

Η Εθνική ομάδα δυσκολεύτηκε αυτή είναι η αλήθεια αλλά πήρε δίκαια τη νίκη απέναντι στο Κόσοβο. Έπιασε σε γενικές γραμμές ικανοποιητική απόδοση ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Οι διεθνείς μας έπαιξαν ορθολογικό ποδόσφαιρο με πρωταγωνιστές τον Σιώπη και τον Μπουχαλάκη, άπλωσαν το παιχνίδι του σε όλο το γήπεδο και προσπάθησαν να φέρουν την μπάλα με καλές προϋποθέσεις μέσα στη μεγάλη περιοχή.

Θα τα είχαν καταφέρει πολύ καλύτερα αν οι τρεις επιθετικοί βρισκόντουσαν σε καλύτερη βραδιά. Ο Γκουστάβο Πογιέτ ευτύχησε να δει τις δύο του πρώτες αλλαγές τον Μάνταλο και τον Γιακουμάκη να συνεργάζονται άψογα και τον δεύτερο με στριφτή κεφαλιά να ανοίγει το σκορ.

Η Εθνική ομάδα ήταν για άλλη μία φορά συμπαγής αμυντικά σε έναν χωρο που δέσποζε ο Ντίνος Μαυροπάνος. Στη μεσαία γραμμή ο Σιώπης κατάπινε χιλιόμετρα και αντιπάλους και ο Μπουχαλάκης περνούσε πολύ καλές πάσες ανοίγοντας το παιχνίδι της ομάδας.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο ρυθμός έπεσε αλλά ο Μάνταλος με τον Γιακουμάκη έκαναν τη δουλειά, η άμυνα κράτησε στα τελευταία λεπτά και το Κόσοβο έπεσε στο καναβάτσο. Μελανό σημείο η συμπεριφορά 20-30 ανεγκέφαλων που χωρίς κανένα λόγο απείλησαν τη σωματική ακεραιότητα των περίπου 150 Κοσοβάρων οι οποίοι ήρθαν στο πανθεσσαλικό και όπως είχαν κάθε δικαίωμα υποστήριζαν την ομάδα τους. Κοντά σε αυτούς οι ηλίθιοι που σημάδευαν με laser τους παίκτες του Κοσόβου.

Αυτούς τους δήθεν φιλάθλους δεν τους έχει ανάγκη η Εθνική δεν τους έχουν ανάγκη οι διεθνείς που κατέθεσαν την ψυχή τους στο χορτάρι για να πάρουν το νικηφόρο αποτέλεσμα και να αφιερώσουν τα γκολ και τη νίκη στον μεγάλο άτυχο Δημήτρη Λημνιό.

Το πολύ καλό κλίμα παίζει στο ρόλο του δεν βάζει γκολ αλλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μία συμπαγή ομάδα που παλεύει κάθε φάση και δεν χάνει το στόχο και την αυτοσυγκέντρωση της. Στο σχεδόν γεμάτο Πανθεσσαλικό οι διεθνείς μας έδειξαν ότι είναι διατεθειμένοι να κόψουν κάθε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν και να δρομολογήσουν μία ελπιδοφόρα προοπτική για την Εθνική. Αξίζει να τους συμπαρασταθούμε και να τους εμπιστευτούμε. Και τον προπονητή τους επίσης…