Το καλύτερο ποδόσφαιρο είναι το ερασιτεχνικό (Πρώτη φορά γήπεδο)

Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που γήπεδο δεν πήγαινε κανένας κι οριακά δεν έβλεπαν ούτε μπάλα. Ο μοναδικός που του άρεσε, που το γούσταρε και που -κυρίως- το είχε κατανοήσει το άθλημα, ήταν ο παππούς. Κι έτσι ήρθε η πρώτη φορά στο γήπεδο.

Μεγαλώνοντας σε μία πόλη, που η τοπική της ομάδα είναι ο ΠΑΣ Γιάννινα και η οικογενειακή παράδοση ξεκινούσε από την ΑΕΚ, φυσικά το πρώτο μου γήπεδο δεν ήρθε ούτε με την Super League, ούτε με την Football League. Ούτε καν με κάποια υποψία επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ήταν καλοκαίρι (μάλλον) και η ομάδα του χωριού, της Κοσμηράς (πςςςςς) έπαιζε εντός έδρας (ξανά πςςςς) κόντρα στο Ασβεστοχώρι (ουουουου). Και με πήρε ο παππούς μου από το χεράκι και με πήγε να δω μπάλα. Δημοτικό ήμουν, ούτε που θυμάμαι πόσο.

Γήπεδο τώρα μην φανταστείτε κάτι σπουδαίο, χώμα κοκκινωπό είχε κάτω -μόνο πολύ αργότερα απέκτησε χορτάρι- τα δίχτυα ήταν ξεσκισμένα από τις βροχές και τον άνεμο, ένα τσιμεντένιο απροσδιόριστο κτίριο στην γωνία, τσίγκινοι πάγκοι. Ούτε κερκίδες, ούτε άλλα περιττά πράγματα. Μόνο που εκείνη την ημέρα το γήπεδο του χωριού είχε απ’έξω πολλά αυτοκίνητα και πάρα, πάρα πολλά παιδιά να κάθονται στο έδαφος για να βλέπουν τον αγώνα. Εγώ είχα τον παππού μου.

Δεν πολυκαταλάβαινα, βέβαια, αλλά θυμάμαι πως εκείνος έβλεπε και έκανε ήχους, κάτι επιφωνήματα, κάτι μπράβο, κάτι σημάδια απογοήτευσης. Προσπαθούσε, παράλληλα, όποτε το θυμόταν να μου εξηγεί, αλλά δεν είχε και σπουδαία σημασία, γιατί εφόσον με πήγε ο παππούς σίγουρα θα έπρεπε να ήταν πολύ σπουδαίο αυτό που έβλεπα.

Κάποια στιγμή η θαρραλέα ομάδα της Κοσμηράς (πςςςς) σκόραρε και όλα τα παιδιά φώναξαν ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛ και ο παππούς χειροκρότησε. Εγώ δεν φώναξα, γιατί ανάθεμα κι αν είχα καταλάβει τι έγινε και πώς, αλλά θυμάμαι πως μου είχε κάνει εντύπωση η τόση συσσωρευμένη χαρά σε έναν και μόνο χώρο. Και στο επόμενο γκολ θα φώναζα κι εγώ.

Αλλά επόμενο γκολ δεν μπήκε. Και δεν πειράζει, ούτε ποιος κέρδισε θυμάμαι ούτε και πώς. Το μόνο που θυμάμαι είναι η πρώτη φορά στο γήπεδο (που γήπεδο δεν ήταν, ήταν μια κακοτράχαλη αλάνα) και τον ΑΕΚΤζη παππού μου να έχει σκαρφιστεί μία ιδιότυπη «τελετή μύησης» προς τη μικρή του εγγονή.

Και κανένα γήπεδο δεν θα μπορέσει να συγκριθεί ποτέ με εκείνο το πρώτο.