Δύο μήνες να έπαιζαν, η Γιουβέντους θα έχανε κάθε φορά!

Πριν από την τιτανομαχία στο Τορίνο ανάμεσα σε δύο «βαριές» φανέλες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, το πρόσωπο που απασχολούσε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο την πόλη ήταν ο Ζινεντίν Ζιντάν. Ο Γάλλος, που έγραψε την δική του ιστορία φορώντας τη φανέλα της Γιουβέντους, με τη φωτογραφία του να ξεχωρίζει στους διαδρόμους του Juventus Stadium ανάμεσα σε αυτές των Ρομπέρτο Μπάτζιο και Μισέλ Πλατινί, επέστρεφε για πρώτη φορά στην προπονητική του καριέρα στο μέρος που ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά και εξελίχθηκε στον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της γενιάς του και αυτό από μόνο του επισκίαζε τα πάντα. Πριν από το ματς δεν υπήρχε κανένας Ρονάλντο, παρά μόνο σε όλες, μα όλες,  τις συνεντεύξεις που παραχώρησε ο ήδη σε πολλές περιπτώσεις καμένος απ΄αυτόν, Τζιανλουίτζι Μπουφόν, δεν ακουγόταν λέξη για τον Μόντριτς, για τον Ντιμπάλα. Όλα κινούνταν στους ρυθμούς του Ζιζού.

Το ασύλληπτο ψαλιδάκι του Πορτογάλου άλλαξε άρδην τους κανόνες του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Το όνομα Κριστιάνο ήταν πλέον στα χείλη όλων. Και πώς να γινόταν διαφορετικά, όταν αυτό το απίθανο γκολ έμοιαζε να είναι βγαλμένο από σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. «Η μεγάλη απόδραση των έντεκα» στην live εκδοχή της και στον ρόλο του Πελέ, ο Κριστιάνο Ρονάλντο.

https://www.youtube.com/watch?v=kKJU-Ohxu3Q

Στην πραγματικότητα, το ανάποδο του σούπερ σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης είναι ακόμα πιο δύσκολο και θεαματικό ακόμα κι απ’ αυτό το μυθιστορηματικό της ταινίας. Ο Ρονάλντο δεν περιμένει την μπάλα, όπως ο Βραζιλιάνος στο Escape to Victory, αλλά κάνει αντίθετη προς την εστία κίνηση για να την βρει πολύ ψηλά και το «γντουπ» που ήχησε στο πάτημα του σε ολόκληρο το γήπεδο, κατάμεστο από 41.000 κόσμο, ακούστηκε πιο δυνατά από αυτό της επαφής του με την μπάλα. Τα αθλητικά προσόντα του ξεδιπλώνονταν στο χορτάρι σε όλο τους το μεγαλείο και ακολουθούσαν η τεχνική του και το θράσος του. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Το είχε επιχειρήσει ξανά και ξανά βρίσκοντας… αέρα τις περισσότερες και γνωρίζοντας την χλεύη των πολλών ορκισμένων εχθρών του και κάποιοι απ΄ αυτούς  θα ήταν σίγουρα ανάμεσα στους Ιταλούς που όρθιοι τον χειροκροτούσαν στις κερκίδες αναγνωρίζοντας τουλάχιστον τον βαθμό δυσκολίας και τη σπανιότητα της περίστασης. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς, πως ο Πελέ, ο άνθρωπος δηλαδή που έκανε «διάσημο» το bicycle kick, σκόραρε μόνο δύο ή τρία τέτοια σε σύνολο 1283 γκολ στην καριέρα του!

Όλο το ματς ήταν αυτό το γκολ κι έστω κι αν η κουβέντα γίνεται πλέον για το αν ήταν καλύτερο ή όχι απ΄ αυτό του Ζιντάν στον τελικό του 2002 κόντρα στη Μπάγερ Λεβερκούζεν. 

Αν έπρεπε κανείς να ψάξει να βρει κάτι που θα έμοιαζε πάρα πολύ σ΄αυτό θα ήταν σίγουρα του Γουέιν Ρούνεϊ κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι το 2011.

Στα υπόλοιπα τώρα, από το άκουσμα και μόνο των ενδεκάδων, το αποτέλεσμα έμοιαζε προδιαγεγραμμένο ξέχωρα από την τεράστια διαφορά στο ρόστερ των δύο ομάδων.  Με τον Ροδρίγο Μπεντανκούρ, έναν άπειρο 20χρονο Ουρουγουανό, στην πρώτη του χρονιά στην Ευρώπη, που ακόμα ψάχνει να βρει αν είναι δεκάρι ή οκτάρι και που από το μισάωρο κιόλας έπαιζε φορτωμένος με κίτρινη κάρτα και τον Σάμι Κεντίρα, που σε καμία περίπτωση δεν τον λες κλασικό αμυντικό χαφ, απέναντι στην καλύτερη τριάδα κεντρικών χαφ στην Ευρώπη, εξήντα φορές να έπαιζαν η Γιουβέντους με την Ρεάλ, εξήντα νίκες θα είχαν ισπανικό χρώμα. Ανεξήγητη επιλογή, που έδινε πέρα από ποιοτικό και αριθμητικό πλεονέκτημα 2vs3 (σ.σ. και 2vs4, αν προσθέσει κανείς και τον Ίσκο), στον αντίπαλο στον άξονα και επί της ουσίας δεν άφηνε κανένα περιθώριο στη Γιουβέντους να διεκδικήσει κάτι από το ματς στο οποίο ο Ζιντάν πήγε με την ίδια ακριβώς ενδεκάδα, αλλά και λογική όπως στον θρίαμβο στο Κάρντιφ 10 μήνες νωρίτερα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Η Ρεάλ παρατάχθηκε με ένα 4-1-2-1-2 με ρόμβο στην μεσαία γραμμή, σχήμα που διευκολύνει πλέον τον Κριστιάνο Ρονάλντο και το χρησιμοποιεί όλο και πιο πολύ ο προπονητής του. Τα χρόνια έχουν περάσει, η έκρηξη και η ταχύτητα έχουν μειωθεί και ο ξύπνιος Πορτογάλος έχει μεταμορφωθεί από έναν κλασικό ακραίο που γνωρίσαμε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε έναν killer περιοχής. Αποφεύγει να ξοδεύεται πλέον σε παρατεταμένα σπριντ, σε μονομαχίες ένας εναντίον ενός και προτιμά να δίνει ταχύτητα στο παιχνίδι του παίζοντας πολύ συχνά το ένα-δύο και να περιμένει «τροφή» είτε από τους ακραίους χαφ όταν ο Ζιντάν επιλέγει τέτοιους, Μπέιλ, Βάθκεθ ή Ασένσιο, είτε από τους Μαρσέλο και Καρβαχάλ όταν δεν λείπει κανείς για κάποιο λόγο από την «ιερή» τριάδα των κεντρικών χαφ. Ο Κασεμίρο «σκούπιζε» ως συνήθως μπροστά από τους στόπερ, ο Μόντριτς με τον Κροος ήταν οι εσωτερικοί μέσοι και ο Ίσκο, που τελείωσε το ματς χωρίς λάθος πάσα( σ.σ 54 στις 54) σε έναν ελεύθερο ρόλο πίσω από τους δύο φορ, προσπαθούσε να κάνει τη ζημιά παίζοντας ανάμεσα στις γραμμές της Γιουβέντους. Ότι συνέβη δηλαδή στην φάση του πρώτου γκολ, που βρέθηκε αμαρκάριστος αριστερά και «σέρβιρε» στον Ρονάλντο. Ήταν αυτός που με τις κινήσεις του απορύθμιζε την ιταλική άμυνα και την έφερνε μονίμως σε ανισορροπία.

Η Ρεάλ Μαδρίτης κυκλοφορούσε πολύ εύκολα τη μπάλα κι αν ψάξει να βρει κανείς λογική στην επιλογή του Αλέγκρι, το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι πως βλέποντας την έλλειψη πλάτους στην μεσαία γραμμή της Ρεάλ, λόγω του ρόμβου, σκέφθηκε να «χτυπήσει» τον Μαρσέλο και τον Καρβαχάλ  στο ένας εναντίον ενός από τα πλάγια. Το σχέδιο απέτυχε παταγωδώς και αυτό φαίνεται και από τα στατιστικά. Δύο σουτ στην εστία σε εντός έδρας παιχνίδι σε ολόκληρο ενενηντάλεπτο είναι τραγωδία. Ο Αλεξ Σάντρο δεν ανταποκρίθηκε στον νέο ρόλο του πλάγιου χαφ, που του ανατέθηκε και ο Ντάγκλας Κόστα έβρισκε μονίμως μπροστά του τον Μαρσέλο, που άρχισε τις προωθήσεις μόνο αφότου η Γιουβέντους έμεινε με δέκα παίκτες. Ο Βραζιλιάνος μπακ έκλεινε έξυπνα την εξωτερική στον συμπατριώτη του οδηγώντας τον προς τον άξονα, στις συμπληγάδες δηλαδή των Κασεμίρο, Κροος και Μόντριτς. Το flat 4-4-2 του Αλέγκρι δεν λειτούργησε ποτέ, ακόμα κι όταν η  λογική εντολή του Ιταλού τεχνικού να κλείνουν επιτέλους οι δυο ακραίοι χαφ προς τον άξονα έγινε πράξη και αυτό έχει ασφαλώς να κάνει και με δύο σημαντικές ελλείψεις. Δεύτερο Πιάνιτς η Γιουβέντους δεν διαθέτει και Μπονούτσι πλέον στην άμυνα, για να λύσει όταν χρειάζεται τέτοιου είδους προβλήματα κυκλοφορίας της μπάλας με τις μακρινές του μεταβιβάσεις, βρίσκει κανείς πλέον καμιά εκατοστή χιλιόμετρα μακριά από το Τορίνο. Στο Μιλάνο!