Ληστεία αλά Ιταλικά, με Βέλγο συνεργό…

Λένε πως την πρώτη φορά είναι τυχαίο, τη δεύτερη σύμπτωση και την τρίτη εχθρική πράξη. Για την τέταρτη δεν λένε τίποτα, αλλά ποιος ξέρει; Από αύριο μπορεί κάτι να λένε, στα Ιταλικά. Προς τιμήν του πιο υποτιμημένου διευθυντή ορχήστρας που κυκλοφορεί και οπλοφορεί δεκαετίες τώρα στον αφρό του διεθνούς ποδοσφαίρου. Για τον Καρλίτο Αντσελότι που μόλις έβαλε το τέταρτο τρόπαιο Champions League στο προσωπικό θησαυροφυλάκιο μιας καριέρας που όμοιας της, απλά… δεν υπάρχει.

Και το έκανε με κουαρτέτο σε τέσσερις κινήσεις, ο αθεόφοβος.

Πρώτα η Παρί του Μέσι και του Νεϊμάρ. Έπειτα η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Τσέλσι. Μετά το διαστημόπλοιο του Πεπ που ακούει στο όνομα Σίτι. Πλέον και η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ.

Ρεάλ, σου λέει. Βασίλισσα. Όχι με τα αγαπημένα της «λευκά» όμως και το ύφος μπλαζέ άλλων εποχών τότε που οι Γκαλάκτικος έμοιαζαν με εξωγήινα όντα. Ρεάλ με τα άλλα. Με τα «μαύρα».  Τα ταπεινά. Με υπομονή πίσω από τη μπάλα. Με νύχια βρώμικα. Με τον Κρος και τον Μόντριτς που πρώτα θα αφήσουν στο χορτάρι και την τελευταία σταγόνα ποδοσφαίρου που τους απέμεινε και έπειτα θα φύγουν από αυτό με το «φορείο». Με τον Βαλβέρδε να κυνηγάει τον Ρόμπερτσον μέχρι τα αποδυτήρια και να γίνεται ο τέταρτος χαφ που «τακτικά» αποτέλεσε το κλειδί.

Και με έναν «Τιραμόλα» μπρος την εστία, τον Τιμπό Κουρτουά, να υπενθυμίζει ότι μπορεί οι σέντερ φορ αυτού του κόσμου να παίρνουν πάντα τα μεγαλύτερα συμβόλαια, αλλά οι τερματοφύλακες θα κερδίζουν τα μεγάλα τρόπαια. Βέλγος συνεργός, σε ληστεία αλά… Ιταλικά.

Ακριβώς 3-23 οι τελικές απόψε. Και η Λίβερπουλ προφανώς καλύτερη. Ε, και; Και η Παρί στην ίδια γειτονιά πριν τρεις μήνες ήταν 22-3. Και η Τσέλσι στο Μπερναμπέου 29-10. Και η Σίτι στο Μάντσεστερ έφτιαξε ένα σενάριο για ματς 7-0 και νίκησε με το ζόρι 4-3.

Και όλες μαζί στο τέλος είδαν τον Ιταλό να βάζει στο τσεπάκι του μαύρου κουστουμιού του, αυτό που ήθελε. Ας ήταν οι άλλοι τα Λιοντάρια, και εκείνος με τους Χριστιανούς.

Ποιες έκανε χάντρες στο κομπολόι του σε αυτή τη διαδρομή, όπου η Ρεάλ δεν γέμιζε το μάτι κανενός; Την κάτοχο του ΄19 (Λίβερπουλ). Την κάτοχο του ΄21 (Τσέλσι). Και τις φιναλίστ του ΄20 (Παρί) και του ΄21 (Σίτι). Τι άλλο να κάνει δηλαδή για να σε υποχρεώσει να πεταχτείς από την καρέκλα και τον χειροκροτήσεις; Σπαθιά να καταπιεί…

Από την Εμίλια Ρομάνια είναι ο 62χρονος προφεσόρε. Από μέρη που του έμαθαν πως στο ποδόσφαιρο υπάρχουν χίλιοι και ένα τρόποι να κάνεις τη δουλειά. Τα «καλύτερος» και «χειρότερος» δεν τα θυμάται κανείς.

Απόψε στα 95 λεπτά δράσης είναι ζήτημα να βρήκε η Λίβερπουλ τρεις-τέσσερις φορές το επιθετικό transition που τρομοκρατεί. Μονίμως έξι-επτά πίσω από τη μπάλα και μπροστά από τον Κουρτουά. Και ούτε build up, ούτε καλούδια της ελίτ. Ποδόσφαιρο «άμεσο». Με μπάλες των 30-40 μέτρων.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Δεν ήταν το τέλειο σχέδιο. Ήταν όμως το μοναδικό, ρεαλιστικό για να τελειώσει η βραδιά με αυτόν τον τρόπο. Κρίμα (και) για την Λίβερπουλ. Έγινε όμως και εκείνη another gonna bites the dust ενώ ήξερε, ενώ είχε δει πως –προηγουμένως- την πάτησαν οι υπόλοιπες. Άρα μάλλον θα έπρεπε να είναι περισσότερο υποψιασμένη.